“…γυρίστε στην πατρίδα σας μαύροι πρόσφυγες βρωμομετανάστες ζητιάνοι ασύλου που ρουφάτε τη χώρα μας αράπηδες με τα χέρια απλωμένα μυρίζετε περίεργα, απολίτιστοι κάνατε λίμπα τη χώρα σας και τώρα θέλετε να κάνετε και τη δική μας…”
“Το βράδυ βγήκε το φεγγάρι αποκριάτικο γεμάτο μίσος το δέσαν και το πέταξαν στη θάλασσα μαχαιρωμένο…”
Αν γράφαμε έναν στίχο κάθε μέρα. Αν φυτεύαμε ένα λουλούδι κάθε μέρα. Μα με τα αν δε γράφεται ιστορία
“Θα πει, κείνοι που αφήσαν την πατρίδα τους. Εμείς, ωστόσο, δε φύγαμε γιατί το θέλαμε, λεύτερα να διαλέξουμε μιαν άλλη γη. Ούτε και σε μιαν άλλη χώρα μπήκαμε να μείνουμε για πάντα εκεί, αν γινόταν…”
Η ποίηση προσγειώνει τον άνθρωπο σε αυτό που πραγματικά είναι. Το τίποτα.
“…στην αρχή ενικός αριθμός και μετά πληθυντικός…”
Σίγησε μια σημαντική φωνή των ελληνικών γραμμάτων, μετά από πολυήμερη νοσηλεία στη ΜΕΘ.
Από τη δεύτερη ποιητική του συλλογή “Άτσαλες συζητήσεις’’
Από τις πιο σημαντικές μορφές των Γραμμάτων στην Κύπρο, ο ποιητής και συγγραφέας Κώστας Μόντης γεννήθηκε στην Αμμόχωστο στις 18 του Φλεβάρη 1914 και έφυγε από τη ζωή την 1η του Μάρτη 2004.
“Θα μ’ ακούσετε φίλε Οπενχάιμερ! Σφαλίστε όσο θέλετ’ τ’ αυτιά σας, θα μ’ ακούσετε, τώρα, που δεν μπορείτε να κρυφτείτε πια πίσω από τίποτα…”
