Κι εσύ πολίτης Στη Μόρια του κόσμου Χωρίς πατρίδα
“Διψασμένες καρδιές μη λησμονάτε τις κρύες ηλιόλουστες πηγές που έλουσαν τη νιότη τους οι ανταρτοπούλες του λαού μας!”
Στους στίχους του ποιήματος αποτυπώνεται από τη μια η αστική καταγωγή του, αλλά και το ανήσυχο και δημιουργικό πνεύμα του Δ. Γληνού, που τα επόμενα χρόνια θα ενταχτεί στις γραμμές του ΚΚΕ και θα βαδίσει ζωή και έργω στο πλευρό της εργατικής τάξης, μέχρι το θάνατό του.
Η ευαισθησία και η ανθρωπιά του Παπαδιαμάντη, η έγνοια και η αγάπη του για τον φτωχό, τον κατατρεγμένο, τον πονεμένο, πλημμυρίζουν τους στίχους των ποιημάτων του και δίνουν το ερέθισμα στους συνθέτες να μας προσφέρουν όμορφα τραγούδια.
Κι αύριο μην υψώσετε λάβαρο της συγγνώμης για τα καταραμένα μπάσταρδα του λύκου και για τ’ αδέρφια του φιδιού γι’ αυτούς που ήρθαν ως εδώ βαστώντας μέχρι και το στερνό λεπίδι τους και ρήμαξαν το ρόδο.
“…γυρίστε στην πατρίδα σας μαύροι πρόσφυγες βρωμομετανάστες ζητιάνοι ασύλου που ρουφάτε τη χώρα μας αράπηδες με τα χέρια απλωμένα μυρίζετε περίεργα, απολίτιστοι κάνατε λίμπα τη χώρα σας και τώρα θέλετε να κάνετε και τη δική μας…”
“Το βράδυ βγήκε το φεγγάρι αποκριάτικο γεμάτο μίσος το δέσαν και το πέταξαν στη θάλασσα μαχαιρωμένο…”
Αν γράφαμε έναν στίχο κάθε μέρα. Αν φυτεύαμε ένα λουλούδι κάθε μέρα. Μα με τα αν δε γράφεται ιστορία
“Θα πει, κείνοι που αφήσαν την πατρίδα τους. Εμείς, ωστόσο, δε φύγαμε γιατί το θέλαμε, λεύτερα να διαλέξουμε μιαν άλλη γη. Ούτε και σε μιαν άλλη χώρα μπήκαμε να μείνουμε για πάντα εκεί, αν γινόταν…”
Η ποίηση προσγειώνει τον άνθρωπο σε αυτό που πραγματικά είναι. Το τίποτα.
