Διήγημα του Δημήτρη (Τάκη) Χατζή, αγωνιστή της Εθνικής Αντίστασης, σπουδαίου λογοτέχνη – συγγραφέα, που γεννήθηκε σαν σήμερα, στις 13 του Νοέμβρη 1913.
Και τι είναι αυτός ο Τσάρος τέλος πάντων; Μια νούλα! Κι’ η Τσαρίνα; Ξέρεις τι είναι; Μια π…! Κάνουνε πόλεμο, ο πλούσιος μαζεύει πλούτια, κι’ εμείς σκοτωνόμαστε…«Αυτή είναι η κοινωνία που τη φτιάξανε τέτοια απ’ τα παλιά χρόνια για το συμφέρο τους…Κι’ εσύ, κοζάκε, δούλευε, δούλευε σκλάβος όλη σου τη ζωή, και στο τέλος θα πάρεις τον…ξύλινο σταυρό του νεκροταφείου!»
Η θανάτωση ύστερ’ από καταδίκη είναι δυσανάλογα φριχτότερη απ’ το φόνο που διέπραξε ο ληστής. Εκείνον που τον σκοτώνουν οι ληστές, τον σφάζουν, τη νύχτα στο δάσος ή όπου αλλού, κι εκείνος το δίχως άλλο ελπίζει ακόμα πως θα σωθεί, το ελπίζει ως την πιο τελευταία στιγμή…δώ υπάρχει καταδίκη, κι ο τρομερός πόνος βρίσκεται ίσα – ίσα στο γεγονός πως το ξέρεις ότι είναι των αδυνάτων αδύνατο να την αποφύγεις…
«Τα ίδια τραβούμε και μεις. Ο γιος της αντικρινής μας κρύβεται να μην τον πιάσουνε. Τον άντρα της διπλανής τον πιάσαν. Μαθημένα τα βουνά από χιόνια…» – Απόσπασμα από το βιβλίο της Μαρίας Ιορδανίδου «Σαν τα τρελά πουλιά»
Μόλις πατήσαμε το πόδι μας εδώ, το πρώτο που είδαμε ήταν οι αδυναμίες σας. Γι’ αυτό δε χρειαζόταν κόπος, ούτε χρόνος πολύς ούτε και κολαούζος. Ενώ για να καταλάβεις πόσο σκληρά πάλεψε αυτός ο κόσμος, πόσες θυσίες έδωσε για να χτίσει ό,τι έχτισε, δεν είναι και τόσο εύκολο. Χρειάζεται και κόπος και χρόνος.
Ο Τζόναθαν Σουίφτ επεσήμανε τη σύγκρουση ανάμεσα στους απλούς ανθρώπους και στους κυβερνήτες, τους ιδιοκτήτες, τους κάθε είδους καταπιεστές καταγγέλλοντας όλο το σύστημα αξιών του φιλελευθερισμού και του νεογέννητου καπιταλισμού. Καταδίκασε τον πόλεμο και τις συμφορές που φέρνει, ασκώντας οξεία κριτική στους υποστηρικτές του.
Η ανυπακοή στο βλέμμα κάποιου που έχει διαβάσει ιστορία συνιστά πρωταρχική αρετή. Η πρόοδος επιτυγχάνεται μέσα από την ανυπακοή και την επανάσταση.
Στις 7 του Οκτώβρη 1849 έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 40 χρόνων ο μεγάλος Αμερικανός λογοτέχνης Έντγκαρ Άλαν Πόε, ιδρυτής της αστυνομικής λογοτεχνίας. Είχε γεννηθεί στις 19 του Γενάρη 1809.
«Ό,τι κι αν γένηκε, ο διάλος τον πήρε και τον σήκωσε», συλλοϊζόνταν μέσα τους ούλοι, όσοι τον ξέρανε, όσοι είχαν με δαύτον γνωριμίες.
Τότε που με απόλυσαν από το κρατητήριο και μ’ έπνιγε η ντροπή και ζούσα την περιφρόνηση του κόσμου, είδα μια μέρα στο συρτάρι της τουαλέτας – μου μιλούσε κι έκλαιγε – την κόκκινη ντάλια, φυλαγμένη πώς και πώς στο κουτί. Ήξερα πως δεν πρόκειται να την καρφιτσώσω άλλο στο πέτο μου, μα και δεν μου έκανε καρδιά να την πετάξω.
