“Μια μέρα του χειμώνα απ’ τη ζωή μου ήταν ή μήπως κάποια κι απ’ την δική σου του χιονιά;”
“Ω τιτάνιε Κρητικέ λογοτέχνη Νίκο Καζαντζάκη Τ’ αριστουργήματά σου συναρπαστικά Φύλλα διαμαντένια στο παγκόσμιο δεντράκι Μας έχουν σκλαβώσει πλέρια την καρδιά…”
“Γιατί η ανελέητη ζωή, πολύ μας χτύπησε με τη σκληρή γροθιά της πάνω στο πεινασμένο μας το στόμα. Γι’ αυτό μιλάμε άγρια και στυφά.”
Ο Νίκος Καββαδίας δεν είναι απλώς ο ποιητής της θάλασσας και των ναυτικών. Μιλάει για τη δυνατότητα να ονειρεύεσαι έναν κόσμο χωρίς εκμετάλλευση, προτρέπει να κάνεις το “αδύνατο” δυνατό
“Μόνο η ψυχή σου κι’ οι έγνοιες της για όλους τους βασανισμένους της γης, αντέχει και δεν παγιδεύεται. Κι’ εκείνα τ’ αθόρυβα και ζεστά δάκρυα, που βρίσκουν χαραμάδες και ξεφεύγουν…”
“Ήταν ο καιρός που ταξίδευε το χελιδόνι χωρίς τ’ αρχικά μας στο ράμφος του. ……………………….. Ήταν εκείνος ο καιρός που δεν υπήρχε ένα άνθος για να γείρει το κεφάλι του στον ώμο ενός πουλιού…”
Ένα αδημοσίευτο ποίημα του Γιώργου Δ. Μπίμη
Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Κίχλη η νέα συγκεντρωτική έκδοση του ποιητικού έργου του Αργύρη Χιόνη, με τίτλο “Η φωνή της σιωπής, ΠΟΙΗΜΑΤΑ 1966-2010”
“Στην αντίπερα όχθη του κόσμου Δύο όντα παραλαμβάνουν τα πόδια του Μοχάμεντ Τα γδέρνουν ψάχνοντας τον κορεσμό…”
“…μα εγώ «στη νύχτα κόκκινο» ρίχνω να δεις και να ‘ρθεις λούζει το φως τη σήραγγα του Παύλου και της Μάρθης.”
