Σε ηλικία 99 ετών έφυγε από τη ζωή ο σπουδαίος λογοτέχνης Αλέξης Πάρνης (Σωτήρης Λεωνιδάκης). Αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης, μαχητής του ΔΣΕ, ποιητής, δραματουργός, πεζογράφος, μεταφραστής, υπήρξε ένας πολυγραφότατος δημιουργός, αλλά σχεδόν άγνωστος στη σημερινή νέα γενιά.
“Ξεχείλισαν οι περιπέτειες οι ιδιωτικές Το άψογο πρόσωπο της Ιστορίας θολώνει Αρχίζει μια καινούρια μέρα που κανείς δεν τη βλέπει Και δεν την υποψιάζεται ακόμα…”
“Έκανες περιοδείες κι έβγαζες λόγους στα γύρω χωριά Και σ’ αγκάλιαζαν με θέρμη άνδρες, γυναίκες και παιδιά Κι οι τσιφλικάδες οργίζονταν και φρούμαζαν σαν ταύροι Κι έχυναν πύο απ’ την ψυχή τους την άραχλη και μαύρη…”
“Αν οι ζωές μετρούσαν, δε θα ‘τανε παιδιά, Που ούτε καν προφταίνουνε να γίνουνε μεγάλοι. Δε θα μετρούσαν μοναχά τουφέκια και σπαθιά, Ούτε πνευμόνια θα ‘τανε ξερά, χωρίς αέρα…”
“κι ας φτάσουμε στην τέλεια απόγνωση κι ας καρπωθούνε ακόμα και την απελπισία μας οι άλλοι, μέσα στη μέθη του κέρδους δεν θα υποψιαστούν την αγάπη μας, την απέραντη χώρα που εδραιώνουμε σταγόνα – σταγόνα χύνοντας, το αίμα μας.”
“μην περιμένεις, αγάπη μου, να σε φιλήσω, δεν έχω σώμα, τώρα έγινα αριθμός…”
“Είμαστε ευγνώμονες που μες τη συντριβή μας εκδίδουμε πια ηλεκτρονικά τις ληξιαρχικές πράξεις θανάτου μας.”
“Τύφλωση για το μυαλό, για τ’ αυτιά και για τα μάτια, μ’ ένα ψέμα απατηλό, για του αφέντη την πραμάτεια…”
Κρατήθηκε ενός λεπτού σιγή και αμέσως μετά οι συγκεντρωμένοι βροντοφώναξαν: «Το έγκλημα αυτό δεν θα ξεχαστεί, όλων των νεκρών να γίνουμε φωνή»
“…θα μυρίζουν οι ντομάτες απ’ τον κήπο και θα λάμπουμε στο φως των ημερών. Ναι, το ξέρω πως θα γίνουν όλα αυτά, Μα θα είμαι εξήντα τέσσερα χρονών…”
