Με αφορμή την επέτειο γέννησης του μεγάλου Χιλιανού ποιητή και τα 150 χρόνια από τη γέννηση του Λένιν, τρία αποσπάσματα από την «Ωδή στον Λένιν», που γράφτηκε «όταν ο Νερούδα γύριζε τον κόσμο εξόριστος του φοβερού διχτάτορα Γαβριέλ Γονσάλες Βιδέλα»…

“Αν βγω περίπατο με τις νεκρές μου φίλες,
θα δείτε χίλια κορίτσια με τρυπημένα στήθη
ακάλυπτα, να σας φωνάζουν
«γιατί μας στείλατε έτσι νωρίς να κοιμηθούμε
σε τόσο χιόνι, αχτένιστες, κλαμένες;»…”

Μια μέρα, στα καλά καθούμενα (αλήθεια, πώς τους ήρθε;) τα δέντρα αποφάσισαν ότι τους χρειαζόταν κάποια ανώτερη αρχή. Τίποτε δεν είχαν να χωρίσουν μεταξύ τους· τίποτε δεν διεκδικούσαν το ένα από τ’ άλλο· συναλλαγές, που ήσαν πάντα καθαρές και τίμιες, είχανε μόνο με το χώμα, τη βροχή και τον ήλιο· τι στην ευχή τη θέλανε, λοιπόν, αυτή την ανώτερη αρχή, αυτήν την εξουσία πάνω απ’ τα κεφάλια τους;

«Να μην έρθουν ξανά εκείνα τα χρόνια» αυτό μονάχα είπε
στο μέλλον κοιτά και δε σταματά να χαμογελά
Ομορφιά Γυναίκας. Ποιότητα Ανθρώπου

Ας μην μας κάνει εντύπωση που οι ανθολόγοι, οι ιστορικοί της Λογοτεχνίας, οι δοκιμιογράφοι θάβουν συνεχώς τον Στούρνα. Το μέλλον θα τον δικαιώσει. Αφού είναι βέβαιο πως θα σκύψουν στο έργο του και θ’ ανακαλύψουν αναμφισβήτητες αρετές μεταγενέστεροι μελετητές που θα θελήσουν να καθαρίσουν στη Λογοτεχνία μας την ήρα από το σιτάρι. Το αληθινό από το ψεύτικο…

“Ψυχή μου! τι λιακάδα! τι ουρανός! τι φύσις!
αχνίζει εμπροστά μου ο καϊμακλής καφές,
κι εγώ κατεμπνευσμένος για όλα φέρνω κρίσεις,
και μόνος μου τις βρίσκω μεγάλες και σοφές…”

Σήμερα είναι η γιορτή μου, αλλά δε γιορτάζω. Ξέρω πώς με λένε, αλλά δε θυμάμαι πια το όνομά μου.

Ο σπουδαίος Αμερικανός συγγραφέας για τα εκατομμύρια νεκρούς και σακατεμένους του Κόκκινου Στρατού που θυσιάστηκαν για τη συντριβή του φασισμού, για να υπερασπιστούν τη Σοβιετική Ένωση, και την καθοριστική συμβολή της ΕΣΣΔ στη Μεγάλη Αντιφασιστική Νίκη των Λαών.

Δεν ξέρω, αν έφθασε τίποτε απ’ όλα αυτά στ’ αυτιά του Παπαδιαμάντη. Πάντως εγώ από εκείνη την ημέρα αισθανόμουν σαν ένοχος απέναντί του και ποτέ δεν τόλμησα να του δώσω τα διηγήματά μου για να μου πει τη γνώμη του…

Η «Φανή» αποτελεί ένα μυθιστόρημα ενηλικίωσης, μια δεξιοτεχνική χαρτογράφηση των ονείρων και των σπαραγμών της νέας γενιάς. «Το 2012 που διαδραματίζεται το βιβλίο, η Φανή είναι είκοσι χρονών, ανήκει δηλαδή στην γενιά του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Η δολοφονία του δεκαπεντάχρονου Αλέξη από την αστυνομική αυθαιρεσία και τα όσα ακολούθησαν, θεωρώ ότι είναι το βασικό στοιχείο που καθόρισε την στάση και την τοποθέτηση της Φανής», αναφέρει η συγγραφέας.