Ήταν μια νεκρή καμένη χώρα
Που δεν ευώδιαζε ούτε μιαν οπώρα

Η τέχνη και ο έρωτας αποτελούν τον ιδανικό συνδυασμό. Και αυτά τα καλλιτεχνικά αριστουργήματα το αποδεικνύουν.

“Δεν ημπορώ να φαντασθώ την ώρα
που τα παπούτσια του θε’ να κρεμάσει, θα φύγει από τα γήπεδα,
θα σταδιοδρομήσει ως επιχειρηματίας ή χωροφύλαξ έστω
και θα βρεθεί υπό μετάθεσιν στην Αταλάντη…”

Το φορτηγίσιο σκαλοπάτι ψηλό για να προστατεύει από τα κύματα, την έκρυβε από τη μέση και κάτω. Με κοιτούσε κατάματα. Πάνω στη φτενή κι αδύνατη πλάτη, σ’ ένα μαντίλι που οι δύο άκρες του δένονταν κόμπο κάτω απ’ το λαιμό της και οι δύο άλλες στη μέση της, βρισκόταν ένα μικρό κινεζάκι ίσαμε έξι μηνών. Έπαιζε με τη στριφτή πλεξίδα της…

“Τα καταστήματα ήταν ερμητικά κλεισμένα
Και τα μπαλκόνια σταχτερά και μελαγχολικά
Φτώχεια, ανεργία, στόματα πεινασμένα
Και στην καρδιά μου σύννεφα πολλά…”

“Μετά το έγκλημα
έχουν οι δολοφόνοι
τα πιο αθώα μάτια…”

Πες μου, πες μου —ρωτάω έναν φίλο—
Πώς ήτανε, πες μου, ο Καμίλο;

Στο βούρκο της ζωής, πες μου τι φταίει,
τους  ρόλους μας τους παίξαμε σωστά,
μας κλέβουν τα φρικιά κι οι τελευταίοι,
στερνοί εμείς, κι αυτοί πάντα μπροστά!

Στη μνήμη του συν. Φώτη Γενατά, θύματος της άγριας εκείνης δολοφονίας

“Στο βάθος του δρόμου ζωντανά τα οράματά μας,
σ΄ ένα μακρύ τραπέζι κόκκινο κρασί…”