Κι ήθελα τόσο πολύ να σας μιλήσω για όλα εκείνα τα ανεκτίμητα και τα ιδεώδη αντισυμβατικά πρότυπα που σύναξα υπομονετικά -αποδεχόμενος τον πόνο ως αρχή για κάθε λύτρωση- στο νου και στην ψυχή μου.
“Πόσο μοιάζεις με όλα του κόσμου τα παιδιά. Δεν θα σε συναντήσω όμως τώρα παιδάκι μου καλό, όχι τώρα…”
“Είμαστ’ όλοι πολύ μικροί. Δίχως φίρμα. Μπουλούκια μάς λένε. Άγνωστοι θεατρίνοι. Ένας Μίμης, η Κατινίτσα, κάποια Ίρμα κι άλλοι πολλοί ακόμα θλιμένοι αρλεκίνοι…”
Θνητοί οι πρωταγωνιστές Θεοί εμείς απ’ την πλατεία Και σταυρωμένοι εραστές Κι επαναστάτες με αιτία
Σαν σήμερα, στις 27 του Φλεβαρη 1943, έφυγε από τη ζωή ο μεγάλος ποιητής Κωστής Παλαμάς, ο κορυφαίος εκπρόσωπος της λογοτεχνικής γενιάς του 1880. Η κηδεία του, την επόμενη μέρα, εξελίχθηκε σε αντιστασιακή πράξη.
Γνώρισε την εξαθλίωση των λαϊκών στρωμάτων από κοντά, συμπεριέλαβε τα βιώματά του αυτά στο έργο του, αλλά έκανε και τις επιλογές του. Υπερέβη τα ταξικά τείχη που αντικειμενικά τον χώριζαν από αυτόν τον κόσμο, γεγονός που εκδηλώνεται σαφώς στην απόφασή του να υποστηρίξει το Κομμουνιστικό Κόμμα.
Ύστερα από ενάμιση χρόνο κατά τον οποίο άνθρωποι από το χώρο του βιβλίου δούλεψαν σκληρά σε συνεχή επικοινωνία με το PEN International, ψηφίστηκε ομόθυμα η ίδρυση του PEN Greece στο Διεθνές Συνέδριο του PEN International.
“Στην χώρα μου πια δεν γελούν μόνο πουλούν όσα πονούν Ντύσου καλά, ήρθε ο βοριάς κι είναι φονιάς…”
Είμαι εργάτης της πόλης, τεχνίτης που λέμε σε τούτη τη χώρα, όμως το ιδανικό μου βλασταίνει σε έναν πλατύ διεθνιστικό ορίζοντα, στο δικαίωμα του να είσαι ελεύθερος και να απαιτείς δικαιοσύνη, αν και για να αγγίξεις αυτή την τελειότητα είναι απαραίτητο να χυθεί το δικό σου και το ξένο αίμα. (Από το Πρώτο Μανιφέστο του Σαντίνο, 1 Ιουλ. 1927)
“Πέτρα όσο πιάνει το μάτι και πιο πέρα Πέτρα που ολοένα και πυρώνει…”
