Όταν ο Καζαντζίδης τραγούδησε Ναζίμ Χικμέτ…
«Δεν υπερασπίζομαι τον εαυτό μου, ούτε θέλω να με υπερασπίσουν, ανήκω ολοκληρωτικά στην κοινωνική επανάσταση κι εφόσον κάθε καρδιά που πάλλεται για την ελευθερία έχει δικαίωμα στο βόλι, εγώ απαιτώ το μερίδιό μου. Εάν μ ’ αφήσετε ζωντανή δεν θα πάψω να φωνάζω για εκδίκηση… Τελείωσα, αν είστε δειλοί σκοτώστε με»…
“Χέρια που επανάσταση ξέρουν να τραγουδούν της παρηγόριας προσευχές δε κάθονται να πουν…” Το να «εγκλωβίζεται» ο Ρεμπώ στους «καταραμένους» ποιητές, σίγουρα βολεύει τους εκπροσώπους της τάξης που ο ποιητής πολέμησε με τη δύναμη των στίχων του.
Ένα εξαιρετικό σεργιάνι στη ζωή και το έργο του Κωστή Παλαμά παρακολουθήσαμε το βράδυ της περασμένης Τρίτης στην κρατική τηλεόραση, μέσα από το νέο ντοκιμαντέρ του Τάσου Ψαρρά για τον ποιητή, στο πλαίσιο της βραβευμένης σειράς ντοκιμαντέρ «Εποχές και Συγγραφείς».
Ταξιδεύοντας στο κάθε σου φιλί Ανατρέπεται η τάξη των πραγμάτων Είμαι Γιάνκης στου Αρθούρου την Αυλή Και Αλίκη εσύ στη Χώρα των Θαυμάτων
“…Το παιδί να σωθεί. Να σωθεί.”
Τότε που το ΒΗΜΑ, ανακάλυπτε ότι “Ο Παπαδιαμάντης διχάζει (sic) το ΚΚΕ”, περιγράφοντας σε ένα γεμάτο σασπένς πόνημα την υποτιθέμενη “διένεξη” σχετικά με την αποτίμηση του συγγραφέα, στην οποία αποδίδονταν ευρύτερες πολιτικές διαστάσεις, έξω από κάθε πάτημα στην πραγματικότητα, όπως η ίδια η ιστορία απέδειξε τα αμέσως επόμενα χρόνια.
Από ένα μαθητικό τετράδιο μού διάβαζε τα βράδια φλογερούς στίχους για τη σπίθα που μια μέρα θα βάλει φωτιά στον παλιό κόσμο, για το αστροπελέκι της δικαιοσύνης που θα κατακεραυνώσει το άδικο. Το μεγάλο πάθος του ήταν οι «καταραμένοι ποιητές» Μποντλαίρ και Ρεμπώ, και οι δύο ιδανικοί αυτόχειρες Καρυωτάκης και Μαγιακόφσκι…
Διαβάστε στην Κατιούσα τρία διηγήματα του Ηλία Βενέζη που γεννήθηκε σαν σήμερα
Σαν σήμερα, στις 4 του Μάρτη 1851, γεννήθηκε ο σπουδαίος λογοτέχνης του λαού μας, Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, ο δημιουργός και θεμελιωτής του νέου ελληνικού διηγήματος.
