«Δε θα σε κλάψουμε…Με τα δόντια σφιγμένα καταπίνουμε το φαρμάκι που ανεβαίνει στα χείλια μας. Δε σε κλαίμε. Στον αγώνα για την Αλήθεια και τη Δικαιοσύνη το ξέρουμε πως χρειάζουνται θύματα, πολλά θύματα…»
O σπουδαίος μυθιστοριογράφος, συγγραφέας θεατρικών έργων και κριτικός, Γρηγόριος Ξενόπουλος, αν και δεν ακολούθησε με συνέπεια τη σοσιαλιστική ιδεολογία, ωστόσο δεν πέρασε ποτέ με τις δυνάμεις της αντίδρασης. Στάθηκε πάντα με συμπάθεια απέναντι στο λαό.
“Εμείς οι εργάτες είμαστε που με τον ίδρωτά μας ζυμώνουμε του κόσμου το ψωμί· πιο δυνατά κι απ’ τα σπαθιά τα χέρια τα δικά μας, και μόλο το αλυσόδεμα, σκάφτουν, και η γη πλουτεί…”
«Παρ’ όλες τις φανερές επιδράσεις των σοσιαλιστικών ιδεών στο έργο του. Παρ’ όλο το φιλεργατισμό και τους οραματισμούς του για τη μελλοντική εξέλιξη της κοινωνίας, ο Παλαμάς δεν υπήρξε σοσιαλιστής. Η αγάπη που εκδηλώνει για την εργατιά, τα υλιστικά και διαλεχτικά στοιχεία της σκέψης του, δεν σημαίνουν και σοσιαλιστική ιδεολογία…»
Ένα ποίημα του Γιώργου Δ. Μπίμη
“Καινούργιος χρόνος έρχεται κι’ ως ποιητής οφείλω, τα δώρα μου να στείλω, προς υπουργούς και ηγήτορας και σ’ όσους ζουν ανέτως, γιατ’ όλοι αυτοί μου δίνουνε… τροφήν όλο το έτος!…”
Να ’ναι για μιαν αργοπορημένη ανατροπή; Για κείνη την ξεχασμένη βεβαιότητα; Ή να ’ναι γιατί… «ην εγγύς έλθει θάνατος, ουδείς βούλεται θνήσκειν»;
Δικέφαλο, βόρειο, αμερικάνικο τέρας μεγάλο δημοκράτη σκουφί στο ’να κεφάλι, ρεπούμπλικα στ’ άλλο·
Ξέρετε τι θα πει φόβος; Όχι ο συνηθισμένος φόβος της επίθεσης, του ατυχήματος ή του θανάτου, αλλά ο αποτρόπαιος τρόμος που σου στεγνώνει το στόμα και σου σφίγγει το λαρύγγι… Ο φόβος που κάνει τις παλάμες σου να ιδρώνουν και καταπίνεις το σάλιο σου για να μην πνιγείς…
Επαναστάτης, ποιητής, δημοσιολόγος και εθνικός ήρωας του βουλγαρικού λαού, ο Χρίστο Μπότεφ χαιρέτισε την Κομμούνα του Παρισιού, σύνδεσε την εθνική απελευθέρωση της Βουλγαρίας με την κοινωνική της απελευθέρωση και πολέμησε ενάντια στην τουρκική στρατοφεουδαρχική κυριαρχία χάνοντας τη ζωή του σε μάχη.
