“Βγες έξω, σύντροφε! Ρίσκαρε Τη δεκάρα, που ούτε δεκάρα πια δεν είναι Τον τόπο για ύπνο που πάνω του πέφτει η βροχή Και της δουλειάς τη θέση που αύριο θα χάσεις!…”
Από τα 20 συνολικά ποιήματα που έχει γράψει ο Τσε (όλα σχεδόν μεταξύ 1954-1956) αυτό είναι το μοναδικό, εξ όσων γνωρίζω, που έχει μελοποιηθεί (2011).
Ακόμη κι αν ένας λείπει άδικα όλοι είμαστε μόνοι στη γιορτή και το θρήνο
“Στο σπίτι της οικογένειας της Φαίδρας φιλοξενήθηκαν οι Νίκος Μπελογιάννης και Νίκος Πλουμπίδης, καθώς και άλλοι αγωνιστές, ενώ η ζωή της ίδιας και της οικογένειάς της την περίοδο εκείνη “αποτυπώθηκαν” στην ταινία του Νίκου Τζήμα “Ο Άνθρωπος με το Γαρύφαλλο” σημειώνει στην ανακοίνωσή του το Γραφείο Τύπου του ΚΚΕ
“…Ακούς, ακούς; ζυγώνουν οι ξυπόλυτοι –ζητιάνοι της χαράς και της αγάπης– οι καταφρονεμένοι, με τα χοντρά, τα ροζιασμένα δάχτυλα και την αδέξια την περπατησιά, για να σου στρίψουν το άσπρο σου λαιμάκι –και για να σ’ αφανίσουν, μια για πάντα, μεταξωτή μηγιάγγιχτη κουκλίτσα, καμαρωτή μικρούλα τιγριδούλα, κοκώνα με τη σάπια την ψυχή!…”
Ως ελάχιστος φόρος τιμής στη Σοφία Αδαμίδου, που πέρασε με εντιμότητα, με ήθος και με αξιοπρέπεια από τους σύντομους δρόμους της ζωής της… Αιωνία η μνήμη της…
Το σημαντικότερο στοιχείο της μεγαλοσύνης του Σολωμού έγκειται στο ότι στο έργο του διαμόρφωσε γλώσσα για το Γένος, όπως λεγόταν το έθνος στις μέρες του, βασισμένη στη λαϊκή λαλιά. Η κατηγορία, που του απεύθυναν οι «σοφολογιότατοι», ότι «βάνει παντού και στα πάντα δάσκαλο τον λαό» ήταν γι’ αυτόν ο μέγιστος έπαινος.
-Μα δε ζητάμε τίποτα το κακό. Ένσημα θέλουμε, να παίρνουμε δώρο τις γιορτές και να δουλεύουμε εφτά ώρες γιατί είναι βαριά η δουλιά μας. -Σκάσε, παλιο-αριστερέ, αναρχικέ! Μέσα! φώναξε.
Ένα ποίημα του Γιώργου Δ. Μπίμη
Η διαδρομή του Ναζίμ Χικμέτ, ποίηση και επανάσταση, «Οι ρομαντικοί», η Τουρκία και το Παρίσι πριν και μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, μέσα από τα μάτια του Τούρκου ζωγράφου Αμπιντίν Ντινό
