Παύλος Φύσσας τ’ όνομά του Και στη ματιά του η λεβεντιά Τραγούδια είχε στα χείλη του Και στην ψυχή του ομορφιά.
Μα αυτές οι σκιές το δικό μας διάστημα κατέκτησαν του χτες. Κοσμοναύτες άφησαν αιμάτινα αχνάρια σε Αιγαιακές πετριές, του πορφυρού Ήλιου τις κηλίδες δεικτοδοτώντας για τις επόμενες γενιές.
53 χρόνια από τη δολοφονία του Επαναστάτη Ποιητή (9 Οκτ. 1967) 47 χρόνια από το θάνατο του Ποιητή της Επαναστάσης (23 Σεπ. 1973)
«Δεν ακούει, παιδί μου, ο πατέρας σου! Είναι βλέπεις αριστερός παλαιάς κοπής. Ο κόσμος προχωράει, αλλά αυτός αμετακίνητος!…»
“Απόψε γιέ μου δεν είμαι μονάχα η δική σου μάνα…”
“Ο κομμουνισμός είναι η αναγέννηση όλου του κόσμου. Και αυτό ακούγεται τρομακτικό για τις άρχουσες τάξεις…” – Ολόκληρη η τελευταία συνέντευξη του μεγάλου Σοβιετικού λογοτέχνη σε ξένο μέσο, στην αγγλική εφημερίδα “News Chronicle”, δυο μήνες πριν από το θάνατό του.
“Η αμέλεια δεν πρέπει να συχωρεθεί. Περισσότερα θα μπορούσαμε να πετύχουμε….”
Τα παιδιά χυμούσαν μέσ’ στις φλόγες, και τις πηδούσαν με ξεφωνητά, και τα κορίτσια μάζευαν και κείνα, τα φουστάνια τους, κι έπαιρναν φόρα, και τις δρασκελούσαν, -κι ένας γενικός αλαλαγμός,- μια «πρόγκα», σα διπλή κραυγή, τρόμου και θριάμβου, υποδεχόταν χαρωπά το κάθε πήδημά τους…
Τελικά πίστη που δεν στεριώνει είναι άχυρο.
Πεζογράφος, παιδαγωγός και αγωνίστρια, η Έλλη Αλεξίου έζησε περίπου έναν αιώνα, πάντα κοντά στον άνθρωπο και στα παιδιά που λάτρευε. Πίστευε στην ανθρώπινη αξία. Δεν ανήκε στο ΚΚΕ για να καρπωθεί ή ν’ αναδειχτεί μέσα από αυτό. Όταν ήθελε να ορκιστεί έλεγε: «Στο λόγο της κομματικής μου τιμής»