“Για δες για που τράβηξε ο κόσμος… και μην κάνεις ότι δεν βλέπεις. Βγες από την πρίζα για να δεις το αληθινό φως…”
Και οι δυο μας το ξέρουμε, και οι δυο μας διαβάσαμε το ίδιο ποίημα… «Μπορείς να κόψεις όλα τα λουλούδια, αλλά δεν μπορείς να εμποδίσεις την Άνοιξη να ‘ρθει»
“Μα τα κεφάλια τους είναι χαμηλωμένα προς την γη. Λίγα είναι αυτά που κοιτούν τον ουρανό. Βρίσκομαι μπροστά τους, δίπλα τους, τα μάτια μου στραμμένα στα δικά τους, μήπως βρουν ψίχουλα ζεστασιάς…”
Στη μνήμη του Μάνου Δούκα
“Ζήτα μου απόψε ό,τι θες. Ζήτα μου να σε φιλήσω. Ζήτα μου το χέρι να σου κρατήσω. Μόνο μη με γυρίσεις στο χθες…”
“…Το παιδί να σωθεί. Να σωθεί.”
δεν είναι που μας γονατίζουν τα δύσκολα, δεν είναι υποταγή. υπόκλιση είναι στους καιρούς,
Ήταν μια νεκρή καμένη χώρα Που δεν ευώδιαζε ούτε μιαν οπώρα
Είναι ήρεμη, σαν το απαλό χάιδεμα ενός αγνώστου στα κόκκινα μάγουλα που είχες παιδί. Έχει χρώμα! Ένα χρώμα κίτρινο που μοιάζει με την ελευθερία.
Κακοποιημένη η αλήθεια από τόσες άγριες ψυχές που με τον θυμό λυτρώνουν.
