“Ζήτα μου απόψε ό,τι θες.
Ζήτα μου να σε φιλήσω.
Ζήτα μου το χέρι να σου κρατήσω.
Μόνο μη με γυρίσεις στο χθες…”

“…Το παιδί να σωθεί.
Να σωθεί.”

δεν είναι που μας γονατίζουν τα δύσκολα,
δεν είναι υποταγή.
υπόκλιση είναι στους καιρούς,

Ήταν μια νεκρή καμένη χώρα
Που δεν ευώδιαζε ούτε μιαν οπώρα

Είναι ήρεμη, σαν το απαλό χάιδεμα ενός αγνώστου στα κόκκινα μάγουλα που είχες παιδί.
Έχει χρώμα!
Ένα χρώμα κίτρινο που μοιάζει με την ελευθερία.

Κακοποιημένη η αλήθεια
από τόσες άγριες ψυχές
που με τον θυμό λυτρώνουν.

Δώδεκα η ώρα της νυκτός.
Ακέραια νιώθω τα τρέχοντα
στο σφρίγος της καρδιάς μας
στον άλλο χρόνο
νόημα να βρει η ζωή ετούτη.

Φρόντισε την παραμελημένη, την Capital Control εμφάνισή του και φόρεσε την πιο σπορ αρματωσιά που διέθετε. Είχε πέραση, γιατί κάτω απ’ αυτήν μπορούσε να υποθέσει κανείς και τα δήθεν γυμνασμένα μπράτσα, για τα οποία κάποιοι άλλοι ξόδευαν περιουσίες…

Δυστυχώς θα πεθάνουμε νωρίς
Δίχως να γευτούμε την ελπίδα
Ούτε καν να να χαζέψουμε από μακριά τα όνειρα
Ήταν ακριβά και μας τα πήραν

“Μόνο αυτή η φωνή μου που πνίγει ό,τι μέσα μου υπάρχει.
Να βγει και να φωνάξει!
Πως εγώ τουλάχιστον θα το παλέψω!…”