“Τώρα η πόλη του Αγρινίου Επιτάφιο θυμίζει καθώς αίμα και θάνατο η άνοιξη μυρίζει Μια πόλη χτυπημένη, μια ανοιχτή πληγή Κι ήτανε Μεγάλη Παρασκευή…”
“Μου είπαν μην γράφεις πάψε, μην αντιμιλάς σκάσε, για ένα κομμάτι ψωμί, δούλεψε όλη μέρα, όλη σου η ζωή, σπίτι-δουλειά, δουλειά-σπίτι θα είναι…”
“Κι αν οι κυρίαρχοι μπαζώνουν με το φόβο την αλήθεια, Παρασκευή 28-2-25, 11:00, Σύνταγμα ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΩΝ Η ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ΦΩΝΗ.”
“Πάνω στις ράγες χαιρέκακες Σίβυλλες προλέγουν ανάκουστους θρήνους. Θάβουν τη ζωή κάτω απ’ τις ερπύστριες προεξοφλώντας τη λήθη…”
“Μόνο η ψυχή σου κι’ οι έγνοιες της για όλους τους βασανισμένους της γης, αντέχει και δεν παγιδεύεται. Κι’ εκείνα τ’ αθόρυβα και ζεστά δάκρυα, που βρίσκουν χαραμάδες και ξεφεύγουν…”
“Στην αντίπερα όχθη του κόσμου Δύο όντα παραλαμβάνουν τα πόδια του Μοχάμεντ Τα γδέρνουν ψάχνοντας τον κορεσμό…”
“…και μεις θα την ποτίζουμε σταγόνα σταγόνα, ωσότου να θεριέψει και να τυλίξει τ άναρθρα γρυλίσματα τριγύρω, ωσότου ν ανθίσει και να στεγνώσει η τόση λάσπη…”
“Ένα περφόρμανς αφιερωμένο όχι μόνο στη γιαγιά μου Γεωργία, αλλά σε όλα τα θύματα του κόβιντ και στους αγαπημένους αυτών.”
Ποίημα μιας εργαζόμενης, εμπνευσμένο από την εμπειρία της σε σύγχρονα εταιρικά περιβάλλοντα…
“…το μοναδικό του όνειρο είναι, την κόρη του να σπουδάσει, το μόνο του κέφι, είναι ο ελληνικός καφές, οι κουβέντες του είναι απλές…”
