Ο Ράιαν Γκιγκς δεν ήταν ποτέ πιστός στην ζωή του, παρά μόνο στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και τη στρογγυλή θεά, που ήταν για αυτόν μια σχέση ζωής.

Λίγοι παίκτες έχουν αδικήσει τόσο πολύ τον εαυτό τους, αφήνοντάς μας με την απορία "τι θα γινόταν αν...". Κι ακόμα πιο λίγοι έχουν φέρει τέτοια κύματα μπασκετικής καψούρας -που δένει διαλεκτικά με τους αυτοκαταστροφικούς τύπους- στο κοινό.

Οι μεγάλες ομάδες ξεκινάνε από τον τερματοφύλακα. Και ο Πίτερ Σμάιχελ ήταν η καλύτερη απόδειξη για αυτό...

Ο σοσιαλισμός που γνωρίσαμε μπορεί να μην έπαιρνε άριστα 10 σε όλους τους τομείς, αναδείκνυε όμως με τον καλύτερο τρόπο τις κλίσεις και τα ταλέντα των αθλητών του.

Ήταν ο τίμιος γίγαντας πριν το "τιρινίνι" του 87', μέλος της γενιάς που έστρωσε το δρόμο προς τη μεγάλη εκτόξευση, ο πύργος της Εθνικής πριν τον Φασούλα, και μία από τις πιο αναγνωρίσιμες μπασκετικές μορφές, ως και τις μέρες μας.

Δεν έγινε ποτέ Μαραντόνα, αλλά όταν ήρθε ο Ρότσα στην ομάδα, άρχισε να χορεύει τανγκο τις αντίπαλες άμυνες.

Έξι χρόνια στα συσσίτια, 6 χρόνια στη βιοπάλη, 6 χρόνια στις βαριές δουλειές, 6 χρόνια στις πιο βαριές δουλειές και τα υπόλοιπα 50 χρόνια έκανε τον κόσμο και να γελάει, αλλά και να αισθάνεται περήφανος γι’ αυτόν, γιατί ποτέ δεν μάσησε τα λό...

Ένα Οινομαγειρείο που αξίζει κάθε υπερβολή από όσες έχουν γραφτεί για αυτό, περιγράφοντας τον μύθο και τη γοητεία που ασκεί στους θαμώνες του, εδώ και τόσα χρόνια.