«Εκτός» θα πει πως δεν χωράω σε κανένα σχολείο…Αλλά η μαμά μου δεν το καταλαβαίνει και βρίζει συνέχεια τον εαυτό της και το χέρι της «που δεν της κοβότανε» και βρίζει και μια κυρία που δεν ξέρει να μετράει καλά ―η καημένη― κι όλο λάθος μας ...

Δεν ξέρω τι ψήφιζε ο Θοδωρής. Δεν τον ρώτησα ποτέ.

Τώρα ο Στάθης δεν είναι εδώ. Όσα λέγονται δεν μπορεί να τα διαψεύσει. Αν ήμουν σίγουρη για την «μετά θάνατον» θα φώναζα: Αφήστε τον να ησυχάσει! Μπορώ όμως να φωνάξω: Αφήστε μας να τον θυμόμαστε όπως αξίζει στο μεγάλο του χάρισμα!

Αναφέρθηκα στο Γκλόρια γιατί έπαιξε τεράστιο ρόλο στη μετέπειτα πορεία μου στο επάγγελμα. Πάνω απ’ όλα, αυτή η πρώτη επαφή, διαμόρφωσε και δυνάμωσε την πεποίθησή μου πως καμιά μοναχικότητα δεν πλουτίζει το ταλέντο μας για να κερδίσουμε τη Ζ...

Σε εποχές που πρότυπο και είδηση είναι το νταηλίκι κι οι ψευτοπαλληκαρισμοί, ο λόγος του Ποιητή στα χείλη των παιδιών προμηνύει ένα Μέλλον αλλιώτικο. Αυτό για το οποίο αγωνίζεται ο απλός άνθρωπος που ύμνησε ο Γιάννης Ρίτσος

"Έργατα και δουλείας" είναι μια διαδεδομένη ποντιακή ρήση όταν κανείς θέλει να σχολιάσει ατελέσφορες ενέργειες -αυτό που λέμε "μισές δουλειές"- χασομέρι και ότι άλλο βάλει ο νους για κάτι χωρίς αποτέλεσμα για το κοινό καλό.

Ποια μεγάλα προοδευτικά μυαλά εγκρίνουν αυτά τα τεράστια τίποτα, αυτό το τεράστιο δημιούργημα της τσαπατσουλιάς; Αχ. Αλησμόνητε Παζολίνι! Πόσα χρόνια πριν στο "Θεώρημα" πρόβλεψες τον ορισμό της "τέχνης" που σήμερα μας πασάρουν... "Ντοκουμέν...