Φραντσέσκο Τόττι – Ο ποδοσφαιρικός Πάπας της Ρώμης

Μπορεί να έχει φτάσει τα 42 του, αλλά κανείς δεν μπορεί να συνηθίσει στην ιδέα πως το Καμπιονάτο συνεχίζεται χωρίς αυτόν και πως τα αφιερώματα στην αρχή της χρονιάς δεν περιλαμβάνουν το όνομά του στη σύνθεση της Ρόμα, που μαθαίνει να ζει εδώ και κάποιους μήνες χωρίς το μεγαλύτερο ποδοσφαιριστή που ανέδειξε στην ιστορία της. Εξάλλου ο ίδιος νιώθει ακόμα -και πιθανότατα είναι- ένα μεγάλο παιδί που ενηλικιώθηκε μόνο όταν αποχώρησε από τα γήπεδα, ζητώντας τότε από τους οπαδούς να τον στηρίξουν, γιατί φοβόταν και τους είχε περισσότερο από ποτέ ανάγκη.

Ακόμα και τώρα, που ο Τόττι έχει αποσυρθεί από την ενεργό δράση, να πάει κανείς στη Ρώμη, δύσκοα θα βρει κάποιο άτομο πιο δημοφιλές από αυτόν. Τον αναγνώρισαν ως μέγεθος και αξία, ακόμα κι οι τιφόζι του άλλου μισού της πόλης, οι Λατσιάλι, και ας τους είχε προκαλέσει επανειλημμένα στα ντέρμπι της πρωτεύουσας, όπως με το μπλουζάκι που έγραφε “σας καθάρισα…” (για να το θέσουμε κάπως κόσμια).

Η φιγούρα του βρίσκεται παντού κι ούτε καν ο Πάπας δε θα μπορούσε να τον ανταγωνιστεί σε δημοτικότητα. Ο Τόττι είναι ένα είδος τοτέμ για τους τιφόζι της ομάδας, ένας ποδοσφαιρικός Πάπας, που είχε ένα είδος Αλάθητου κι έτσι όποτε χρειαζόταν να φταίει κάποιος και να βρεθεί ένας ένοχος, πλήρωνε το μάρμαρο πάντα ο εκάστοτε προπονητής του που συγκρουόταν μαζί του -και δεν έφαγε λίγους στα 20 και πλέον χρόνια, που έμεινε στην ομάδα.

Το μοναδικό “λάθος” που έκανε ήταν και το μεγαλύτερο παράσημο στη ζωή του. Δεν έφυγε ποτέ από τη Ρώμη, αναζητώντας περισσότερα λεφτά και τίτλους. “Προτιμώ να κερδίσω ένα πρωτάθλημα εδώ μαζί σας, παρά δέκα συνεχόμενα οπουδήποτε αλλού…”, όπως είχε δηλώσει ο ίδιος και για αυτό ακριβώς το κοινό της ομάδας τον λάτρευε και τον είχε υπεράνω κριτικής -όπως ο ίδιος φάνηκε υπεράνω τίτλων.

Η μοναδική φορά που έφτασε κοντά στην πόρτα της εξόδου ήταν πριν γίνει αρχηγός της ομάδας, όταν είχε ήδη αρχίσει να σκέφτεται τη ζωή του στη Γένοβα με τη φανέλα της Σαμπντόρια, αλλά οι τιφόζι της Κούρβα Σουντ μίλησαν στον πρόεδρο της Ρόμα, τον μετέπεισαν και έτσι κράτησαν τον Τόττι στην ομάδα.

Η μοναδική φορά που σκέφτηκε ο ίδιος σοβαρά την έξοδο ήταν για χάρη της Ρεάλ Μαδρίτης και της ομάδας των “φαντάστικος”. Αποφάσισε όμως πως δεν μπορούσε να δει τον εαυτό του πουθενά αλλού και πως προτιμούσε να μείνει Καίσαρας στο “χωριό” του, παρά βασιλιάς της Ευρώπης -χωρίς να κατακτήσει ποτέ τελικά το Τσάμπιονς Λιγκ.

Για την ακρίβεια, συνήθως τερμάτιζε δεύτερος στο “χωριό” του, δηλ την Ιταλία, κι έγινε ο “βασιλιάς της δεύτερης θέσης”, με οκτώ τέτοιες στο πρωτάθλημα, κι έναν μόλις τίτλο το 2001, ένα χρόνο μετά το πρωτάθλημα της μισητής συμπολίτισσας Λάτσιο, με την τρομερή επιθετική τριάδα Μπατιστούτα-Μοντέλα-Τόττι και το Φάμπιο Καπέλο στον πάγκο.

Παράλληλα άκουγε απαθής να βγαίνουν διάφορα ανέκδοτα για τη ρωμαϊκή νοοτροπία του, τη χοντροκομμένη συμπεριφορά του, ακόμα και για την ευφυία του ή τη σύντροφό του, τη μοντέλα Ιλάρια Μπλάζι, χωρίς να τον αγγίζουν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν όταν αρνήθηκε να δώσει στο παιδί του το όνομα Τζιορντάνο -από τον πατέρα της γυναίκας του- γιατί θα του θύμιζε έναν παλιό παίκτη της Λάτσιο, και δε θα μπορούσε να ανεχτεί κάτι τέτοιο…

Ο Τόττι έμεινε μια ολόκληρη ζωή στη Ρόμα και δε φόρεσε ποτέ καμία άλλη φανέλα. Έγινε ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία της ομάδας και δεύτερος σκόρερ όλων των εποχών στην ιστορία του Καμπιονάτο, κερδίζοντας μια φορά και το Χρυσό Παπούτσι στην Ευρώπη -από τους λίγους ατομικούς τίτλους σε τέτοιο επίπεδο. Ενώ γιόρτασε και το Μουντιάλ με τη Σκουάντρα Ατζούρα στα γήπεδα της Γερμανίας, με τον ίδιο να σκοράρει στις καθυστερήσεις στο νοκ-άουτ με την Αυστραλία του Χίντινγκ.

Πέτυχε μερικά από τα ομορφότερα γκολ των ευρωπαϊκών γηπέδων, όπως το αριστούργημα που ακολουθεί μες στο Μεάτσα, που ήταν ίσως το πιο εμβληματικό και χαρακτηριστικό της κλάσης του…

Κι είχε ένα μοναδικό φινάλε στα 41 του χρόνια, με τον προπονητή του (Λουτσιάνο Σπαλέτι) να μην τον ανέχεται, να τον κρατά στον πάγκο και να τον βάζει ως αλλαγή με το ζόρι, κατόπιν απαίτησης του κοινού, αλλά τον Τόττι να βρίσκει πάντα τρόπο να τον εκθέτει, κάθε φορά που έμπαινε, κάνοντας διάφορα πράγματα να συμβούν, ώστε να αλλάζει τη ροή του αγώνα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το εντός έδρας ματς με την Τορίνο, όπου ο Τόττι μπήκε στο 85′, με τη Ρόμα να είναι πίσω στο σκορ, και να της δίνει τη νίκη με 3-2, με τις δύο πρώτες επαφές του με την μπάλα στο ματς.

Η τελευταία παράσταση συνοδεύτηκε με άλλη μια έξοδο στο Τσάμπιονς Λιγκ -με τον Τόττι να είναι ο γηραιότερος παίκτης που έχει σκοράρει στη διοργάνωση- κι ένα ολόκληρο γήπεδο τον αποθέωνε, γελούσε κι έκλαιγε μαζί του, ενώ παράλληλα περιφρονούσε το Σπαλέτι, που ήταν σαν παρείσακτος στη γιορτή του. Γιατί στο τέλος, τότε και για πάντα, υπήρχε και θα υπάρχει μόνο ένας αρχηγός (Capitano) για τους Ρωμαίους…

Εκτός όμως από τα ποδοσφαιρικά του επιτεύγματα, κέρδισε συμπάθειες με τη στάση του στο προσφυγικό, αναρτώντας φωτογραφία του όπου εξέφραζε τη συμπαράστασή τους στους πρόσφυγες, κόντρα στο ρεύμα ξενοφοβίας που καλλιεργεί η κυβέρνηση της γειτονικής χώρας: