Τα πραγματικά φεστιβάλ έχουν και πραγματικούς ήρωες

Το 46^ο φεστιβάλ ΚΝΕ – Οδηγητή αποτέλεσε αναμφίβολα ένα ιδιαίτερο φεστιβάλ, με έντονη σημειολογία. Ένα φεστιβάλ που παρά τις αποστάσεις και τα μέτρα, δεν έχασε σε παλμό, ζωντάνια και ζεστασιά. Μπορεί να είχαν καλυφθεί τα χαμόγελα, αλλά τα βλέμματα γεμάτα διάθεση για αγώνα ήταν για μία ακόμη χρονιά εκεί, εκπέμποντας παροιμιώδη προσήλωση στην υπόθεση της αλλαγής του κόσμου – ενός κόσμου, που καθημερινά αποδεικνύει με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο πως πνέει τα λοίσθια.

Θα μπορούσαμε να πούμε πολλά για το φετινό φεστιβάλ, να μιλήσουμε για τα μουσικά αφιερώματα, τις πλείστες όσες συγκινητικές στιγμές, τις πλούσιες σε ερεθίσματα ομιλίες, επειδή όμως τα λόγια δεν είναι εύκολο να περιγράψουν σε όσους δεν βρέθηκαν εκεί όλα όσα συνέβησαν, ούτε θα αριθμήσουμε γεγονότα ούτε θα μνημονεύσουμε ενσταντανέ που ξεχώρισαν.

Προτιμάμε να εστιάσουμε στους πραγματικούς ήρωες του φεστιβάλ. Στους αφανείς «ενορχηστρωτές» του, στους «μαέστρους» που κινούν τα νήματα πίσω από τις κουίντες – και δεν έχουν καμία σχέση με εταιρείες, managers ή χορηγούς.

Όσοι έχουν κάνει, έστω και μια φορά, μια βόλτα από κάποιο φεστιβάλ στο παρελθόν, θα τους έχουν σίγουρα συναντήσει, θαυμάζοντάς τους για τον τρόπο με τον οποίο δίνουν όλο τους το είναι. Όσοι πάλι δεν έχουν έρθει ποτέ τους, που όταν ακούνε για φεστιβάλ το μυαλό τους πάει στο Βurger Fest – ναι, υπάρχουν ανάμεσά μας κι αυτοί – θα μπορούσαν του χρόνου να περάσουν για να τους αντικρίσουν.

Πρόκειται για απλούς, καθημερινούς ανθρώπους, που πολλές φορές υποτιμούνται ή γίνονται αντικείμενο απαξιωτικής αντιμετώπισης. Άνθρωποι όλων των ηλικιών συνεισφέρουν κάθε χρόνο για να στηθεί το φεστιβάλ, χωρίς να πληρώνονται ή να προσμένουν κάποιου άλλου είδους ανταπόδοση.

Αυτοί είναι οι πραγματικοί ήρωες, οι άνθρωποι που υποτάσσουν το εγώ και αναδεικνύουν το εμείς. Είναι η μοναδική υποταγή που δέχονται, κατανοούν και επιβραβεύουν, γνωρίζοντας καλά πως το κοινωνικό σύνολο αποτελεί μια αλληλένδετη αλυσίδα.

Γιατί αν μπορούν και στήνουν με τις δικές τους δυνάμεις ένα φεστιβάλ, τότε θα μπορούν να τα καταφέρουν και στην υπόθεση για την οποία παλεύουν. Κι έτσι το μόνο ανέφικτο που βλέπουν από τη δική τους μεριά είναι ο συμβιβασμός με τη μοιρολατρία, την ηττοπάθεια και τη λογική πως τίποτα δεν αλλάζει.

Απέναντι σε αυτή τη λογική θα συνεχίσουν να προτάζουν την αλληλεγγύη, την οργάνωση, την αυθεντικότητα και την άοκνη και ανιδιοτελή προσφορά στον αγώνα.

Δεσμεύονται – και δεσμευόμαστε κι εμείς να βρισκόμαστε στο πλευρό τους.

*Φώτο εξωφύλλου από 902.gr