Στο μάτι του Κοκλώνα

Την καλλιτεχνική σπουδαιότητα του Πάνου Βλάχου την διαπίστωσα πριν δύο χρόνια παρακολουθώντας την παράσταση «Ο τυχαίος θάνατος ενός Αναρχικού» του Ντάριο Φο. Σε σκηνοθεσία ενός εκ των σημαντικών σκηνοθετών μας, του Γιάννη Κακλέα. Είχα ακούσει, είχα δει και είχα διαβάσει αρκετές κριτικές για τον πολυτάλαντο Πάνο Βλάχο, αλλά ειλικρινά δεν πίστευα στα μάτια μου παρακολουθώντας την παράσταση αυτή. Είναι από τις ελάχιστες, άλλωστε, που παίζεται για τρίτο συνεχή χρόνο και έχει sold out μέχρι την άνοιξη.

Τυχαίος ο «τυχαίος θάνατος»; Δεν νομίζω!

Τυχαίος ο Πάνος Βλάχος; Ούτε αυτό το νομίζω!

Ζούμε σε εποχή όπου υπάρχουν γεγονότα θαμμένα ή διαστρεβλωμένα από τα συστημικά ΜΜΕ και γεγονότα που ανασύρονται προς τέρψιν ενός κοινού που έχει εθιστεί στην παραφιλολογία της κλειδαρότρυπας, της δραματοποίησης και τελικά της παραπλάνησης με μπόλικες δόσεις απροκάλυπτης αναλγησίας.

Όποιος αντισταθεί, όποιος κάνει κριτική η ακόμη περισσότερο πολιτική σάτιρα και δεν είναι Μάρκος Σεφερλής η μαϊντανός σε αποδρομή τύπου Λάκη Λαζόπουλου, μπαίνει αυτόματα στο «σακί» των συστημικών μέσων ενημέρωσης και «Στο μάτι του Κοκλώνα» με τον πιο ανηλεή και βρομερό τρόπο.

Η «αίθουσα Κοκλώνη» που μας προτρέπει να φτιάξουμε στο Εθνικό Θέατρο σε ένα – όχι μόνο – σατυρικό τραγούδι του ο Πάνος Βλάχος, δείχνει και είναι η ολιστική προσέγγιση της συστημικής αποχαύνωσης στις μέρες μας.

Στην παρουσίαση της τηλεοπτικής σειράς «17 κλωστές» απευθυνόμενος στους σήμερα θιγόμενους -στην πλειονότητά τους – δημοσιογράφους είχε πει: «Είναι μια ωραία στιγμή για μένα και επειδή έχετε την τάση να λερώνετε κάθε τι όμορφο, σας παρακαλώ να μην το κάνετε».

Η «Πάγια Εντολή» όμως είναι κάτι παραπάνω από σαφής: Φοιτητικές κινητοποιήσεις για τα Ιδιωτικά Πανεπιστήμια, Αγροτικές κινητοποιήσεις και οποιεσδήποτε άλλες εστίες μαζικής – μαζικότατης αντίστασης στις μέρες μας είτε θάβονται, είτε παραποιούνται, είτε «ντρεσάρονται»  με απίστευτες δόσεις κοινωνικού αυτοματισμού και παραπληροφόρησης.

Η ίδια «Πάγια Εντολή» είναι:  Τσακίστε, τσαλακώστε, δολοφονήστε προσωπικότητες και καλλιτεχνικό έργο που βρίσκει απήχηση στους νέους. Ειδικά σ εκείνους που αντιστέκονται, κινητοποιούνται, ανησυχούν, αμφισβητούν και ερωτεύονται.

Υπάρχουν άνθρωποι που μένουν στην Ιστορία για τα πεπραγμένα τους, όπως οι θιγόμενοι στον Πολιτικά Σατυρικό στίχο του νεαρού καλλιτέχνη.

Υπάρχουν κι άλλοι που όντας αυτόπτες ή αυτήκοοι μάρτυρες μιας ζοφερής πραγματικότητας όπως αυτή που ζούμε, σιώπησαν και σιωπούν.

Υπάρχουν και οι Ισαποστασάκηδες, είδος χειρότερο απ’ όλα, με ένα μόνιμο «ναι μεν αλλά» επαγγελματικού τύπου.

Υπάρχουν όμως και τα συστημικά επιτελεία που – ευτυχώς – δεν καταλαβαίνουν τι τους ξημερώνει από μια νέα γενιά που έρχεται. Μια νέα γενιά που αντιστέκεται, διαδηλώνει, φωνάζει, τραγουδά και πολεμά, που  πολιτικοποιείται και καταλαβαίνει «Της κοινωνίας την (ταξική) διαφορά» μέσα από τις τερατώδεις, όπως πάντα ταξικές, αντιθέσεις του σήμερα.

Τον Πάνο Βλάχο δεν τον γνωρίζω, παρά μόνο κάποιες πτυχές του σημαντικού καλλιτεχνικού του έργου. Νέος, ανήσυχος, εύστροφος, εύστοχος, δημιουργικός, αδιαμφισβήτητα ταλαντούχος,  πολιτικοποιημένος, αξιοπρεπής.

Από επιλογή είμαι απερίφραστα μαζί του. Δίχως υποψία αστερίσκου.

Ο Πάνος Βλάχος είναι ένας σημαντικός άνθρωπος!

Π. Α. Λαζαρίδης