Πίσσα με περικεφαλαία

ΦΑΚΟΣ ΕΡΥΘΡΑΣ ΕΠΑΦΗΣ

Αυτές τις μέρες που θα βγουν στους δρόμους κατάφατσα, ενάντια  στον ντόπιο και μη ναζισμό, τα εργατικά σωματεία του Πειραιά, το ΠΑΜΕ, και συνεπείς νέοι αντιφασίστες είναι μια ευκαιρία όχι απλώς να θυμηθεί κανείς πόσο καλά περνάει ο Ρουπακιάς περιφρουρημένος στο σπιτάκι του, αλλά να αναλογιστεί το μερίδιο ευθύνης του καθενός και της καθεμιανής  που ψηφίζει ή διαφημίζει τη Χρυσή Αυγή.

Η αγία μικροπολιτική ψηφαλάδικη ζώνη του μεταπολιτευτικού κοινωνικού ιστού της χώρας ναυάγησε μέσα στην κρίση των τελευταίων ετών! Κι έτσι η μαύρη ναζιστική κηλίδα της αφόρητης δυσοσμίας και της καταστροφικής ρύπανσης ψυχών, δομών και ιστορίας έφτασε παντού. Στη βουλή. Στα δικαστήρια. Στις πλατείες. Στα γραφεία και τα φροντιστήρια. Στους προσφυγικούς καταυλισμούς. Στα σχολεία. Ούτε οι Έλληνες Εβραίοι, πέρα από κάποιες  σχεδόν τυπικές ανακοινώσεις του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου, δεν τόλμησαν πριν από τη δολοφονία του Φύσσα, αλλά και μετά, να κυνηγήσουν τα ναζιστικά γομάρια με τις σβάστικες στο μπράτσο και στη φλύδα , όχι το φλοιό, του αρρωστημένου τους μυαλού. Η δίκη σέρνεται σα λούνα παρκ μιας χρεοκοπημένης πολιτείας. Η Μάγδα βλέπει τα καλοκαίρια να περνούν μαζεύοντας ξερόχορτα απ´ τον τάφο του Παύλου. Ο λαός επικαλείται μια Ελλάδα Ελλήνων Χριστιανών κι ο Κασιδιάρης εμφανίζεται στις κάμερες για μια δηλωσούλα κάθε που πάει κουρείο.

Σεπτέμβρης 2017 με την ανάπτυξη να ’χει διαβεί το ρουβίκωνα της ΔΕΘ, με τη σβάστικα στρογγυλοκαθισμένη σα χτικιό απ´ τις δημοσκοπήσεις ως τον κοινοβουλευτικό λόγο κι απ´ την Αμερική ως τη Βουδαπέστη και τη Βαρσοβία, το διεθνές φασισταριό απολαμβάνει την ευχέρεια κινήσεων και την ανοχή που επιδαψιλεύει ο ξεσαλωμένος καπιταλισμός στα χρήσιμα ηλίθια σκυλιά του.

Η ναζιστική πρακτική κρύβεται, για να πέφτει στα μαλακά, πίσω από ερωτικά εγκλήματα, ανήσυχους γονείς, χουλιγκάνους των γηπέδων με αόρατη – ορατή επιδότηση εισιτηρίου, ακόμη και πίσω από μανταμίτσες της πολιτικής, πιστές στις συμβατικές υποχρεώσεις του θεαθήναι με ταγεράκια ραμένα για ακριτικά νησιά.

Αυτές τις μέρες που θα βγουν στους δρόμους κατάφατσα, ενάντια  στον ντόπιο και μη ναζισμό, τα εργατικά σωματεία του Πειραιά, το ΠΑΜΕ, και συνεπείς νέοι αντιφασίστες είναι μια ευκαιρία όχι απλώς να θυμηθεί κανείς πόσο καλά περνάει ο Ρουπακιάς περιφρουρημένος στο σπιτάκι του, αλλά να αναλογιστεί το μερίδιο ευθύνης του καθενός και της καθεμιανής  που ψηφίζει ή διαφημίζει τη Χρυσή Αυγή. Γιατί το μόρφωμα, η εγκληματική οργάνωση που «νομιμοποιήθηκε» με ψήφο, έχει πάρει εξ αιτίας τους πιστοποητικό αξιοπλοΐας από το σύστημα, πιο παλιό αλλά και πιο σύγχρονο απ’ αυτό με το οποίο οι αρμόδιες αρχές και το υπουργείο εμπορικής ναυτιλίας εφοδίασαν το σαρανταπέντε ετών σαπιοκάραβο «αγία ζώνη 2». Γιατί αν δε θυμηθούμε και δεν αναλογιστούμε, σ’ αυτή τη ναυμαχία της Σαλαμίνας κράνη και περικεφαλαίες ψευδοπατριωτών θα περιφέρονται ανάμεσά μας,  με τη φούντα τους βουτηγμένη στην πίσσα και το πετρέλαιο αλλότριων συμφερόντων, ώσπου να κάνουν ρεσάλτο στην εξουσία και να φτύσουν στους τάφους μας.

Facebook Twitter Google+ Εκτύπωση Στείλτε σε φίλο

Κάντε ένα σχόλιο: