Παναγόπουλος … μάμπο

Ο σημερινός πρόεδρος της ΓΣΕΕ, Γιάννης Παναγόπουλος και ο Μανώλης Χιώτης μοιράζονται την άποψη πως «Όλοι το ίδιο είμαστε σε τούτο τον κοσμάκη, και όλοι έχουμε καρδιά, λαός και Κολωνάκι». Έμμετρα και για τον έρωτα ο αείμνηστος Χιώτης, άγαρμπα και μιλώντας για εργατικά σωματεία –δυστυχώς- ο Γιάννης Παναγόπουλος.

Μεγάλη η διαφωνία και με τους δυο, αλλά ας επικεντρωθούμε στον εν ζωή θιασώτη της άποψης. «Τι βρήκαν τώρα; Ότι τα συνδικάτα είναι εργοδοτικά. Που το βρήκαν αυτό; Γιατί συμμετέχουν λέει διευθυντές. Ακούστε τώρα. Αν κάποιος είναι μισθωτός ή ο μπαμπάς του εργοδότης δεν είναι εργαζόμενος; Ο εργαζόμενος που στην πορεία του έφτασε από θέση απλού υπαλλήλου, προϊστάμενος θεωρείται διευθυντής;» αναρωτιόταν πριν μια εβδομάδα σε ραδιοφωνική του συνέντευξη ο Γιάννης Παναγόπουλος, προσπαθώντας εμφανώς να καλύψει τις εκατοντάδες των διευθυντικών στελεχών που έσπευσαν να πάρουν μέρος στο Συνέδριο της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ελλάδας, που σημαδεύτηκε από την παρουσία ένοπλων μπράβων (που πετάχτηκαν έξω με τις κλωτσιές). 

Μακριά από μένα κάθε «καταδίκη της βίας απ’ όπου κι αν προέρχεται». Οι προειδοποιήσεις όμως για «σφαλιάρες στους υπεύθυνους» απευθύνονται μονάχα στο θυμικό σχολιαστών των κοινωνικών δικτύων και αποσκοπούν στην παραγωγή πολιτικής υπεραξίας για όποιον τις απευθύνει. Η ουσία βρίσκεται σ’ αυτήν την τραγική αντίφαση. Να καλείσαι να συμμετάσχεις στο ίδιο Σωματείο με το αφεντικό σου. Το σινάφι μας το ξέρει από πρώτο χέρι. Και αν και ξεκινήσαμε με Χιώτη, ας καταλήξουμε με Χατζηφραγκέτα. Ταξικά, το πράγμα δεν τσουλάει…

Του Αντώνη Αναστασόπουλου, από reader.gr