Ένα νομοσχέδιο όνειρο για το ΣΕΒ, εφιάλτης για τους εργαζόμενους

Διαβάζουμε καθημερινά για τη λεγόμενη 4^η βιομηχανική επανάσταση, για την τεχνητή νοημοσύνη που μπαίνει στη ζωή μας, για έξυπνες συσκευές και ρομπότ, για αξιοποίηση της τεχνολογίας που εκτοξεύει εκθετικά την παραγωγή. Ενώ διαβάζουμε όλα αυτά η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας ετοιμάζεται να θέσει σε δημόσια διαβούλευση και εν συνεχεία να κάνει νόμο του κράτους ένα νομοσχέδιο που θα αλλάζει τα εργασιακά και συνδικαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων. Παίρνοντας τη σκυτάλη των αντεργατικών νομοθετημάτων από τις προηγούμενες κυβερνήσεις η Νέα Δημοκρατία ετοιμάζει το τελειωτικό χτύπημα.

Σύμφωνα με όσα ενέκρινε το υπουργικό συμβούλιο την περασμένη εβδομάδα το νομοσχέδιο Βρούτση θα προβλέπει:

1. Κατάργηση του 8ώρου.

Ο εργοδότης θα μπορεί να απασχολεί τον εργαζόμενο έως 10 ώρες την ημέρα χωρίς πληρωμή υπερωριών. Οι 2 ώρες θα συμψηφίζονται με αντίστοιχες ώρες μειωμένου ωραρίου ή ρεπό σε βάθος 6μήνου. Η κυβέρνηση, δηλαδή, ακριβώς 100 χρόνια μετά τη νομοθέτηση του 8ώρου στην Ελλάδα, ετοιμάζεται να το καταργήσει επαναφέροντας τις εργασιακές σχέσεις σε συνθήκες του 19^ου αιώνα. Μάλιστα, η κυβέρνηση, μέσω του Βρούτση, γνωστού και ως «Σκοιλ Ελικικου», λέει ότι παράλληλα νομοθετεί την ηλεκτρονική κάρτα μέσω της οποίας θα διασφαλίζεται με ηλεκτρονικό τρόπο ότι ο εργοδότης θα τηρεί τον παραπάνω συμψηφισμό ωρών. Και τα λέει αυτά την ίδια στιγμή που το νομοσχέδιο δρομολογεί την ουσιαστική κατάργηση του Σώματος Επιθεώρησης Εργασίας, αφού προβλέπει ότι οι εργατικές διαφορές παραπέμπονται στον ΟΜΕΔ (Οργανισμό Μεσολάβησης και Διαιτησίας) όπου η παρέμβαση εργοδοσίας και κράτους είναι πιο ισχυρή από ό,τι είναι στην επιθεώρηση εργασίας. Δηλαδή, πόση φαντασία θέλει να σκεφθεί κανείς ότι ο εργοδότης θα εξαναγκάζει τον εργαζόμενο να χτυπάει την κάρτα ώστε να φαίνεται ότι σχόλασε πχ στις 6ώρες και στη συνέχεια θα τον υποχρεώνει να συνεχίσει να δουλεύει από τη στιγμή μάλιστα που δε θα υπάρχει κανείς να το ελέγξει;

2. Ουσιαστική κατάργηση της απεργίας στο δημόσιο και σε υπηρεσίες κοινής ωφέλειας (συγκοινωνίες, λιμάνια τηλεπικοινωνίες, ενέργεια κλπ), αφού προβλέπεται ότι σε περίπτωση απεργίας το ποσοστό ασφαλείας που θα εργάζεται θα φθάνει το 40% του τακτικού προσωπικού! Καταργεί, δηλαδή, τη δυνατότητα των εργαζόμενων να διεκδικούν την ικανοποίηση των αιτημάτων τους «χτυπώντας» την εργοδοσία εκεί που πονάει, στο κόψιμο της παραγωγής.

3. Ποινικοποίηση της απεργίας και της συνδικαλιστικής δράσης, αφού θα είναι ποινικό αδίκημα η απεργιακή συγκέντρωση έξω από το χώρο δουλειάς, η περιφρούρηση της απεργίας ακόμα και η «ψυχολογική βία» κατά των απεργοσπαστών!

4. Πλήρες φακέλωμα συνδικαλιστών με το ηλεκτρονικό μητρώο

5. Υπονόμευση Γενικών Συνελεύσεων και μαζικών διαδικασιών μέσω της εισαγωγής υποχρεωτικής τηλεσύσκεψης και ηλεκτρονικής ψηφοφορίας. Θέλουν απονέκρωση των ζωντανών διαδικασιών συζήτησης και απόφασης των εργαζόμενων. Θέλουν οι αποφάσεις να λαμβάνονται από εργαζόμενους που είναι αποξενωμένοι μέσω ηλεκτρονικών διαδικασιών που επιτρέπουν και παρεμβάσεις τρίτων, αφού κανείς δεν μπορεί να διασφαλίσει ποιος είναι πάνω από το κεφάλι του εργαζόμενου τη στιγμή της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας, για να μην μπούμε σε διαδικασίες ανάλυσης του φόβου που προκαλεί σε πολλούς εργαζόμενους η ηλεκτρονική αποτύπωση της ψήφου τους. Αν φοβούνται σήμερα, λόγω της εργοδοτικής τρομοκρατίας που επικρατεί στους χώρους δουλειάς, να δώσουν μια αίτηση εγγραφής στο σωματείο τους για να μη μαθευτεί στην εργοδοσία, είναι εύκολο να φανταστούμε πόσο φοβισμένοι θα είναι αν χρειαστεί να ψηφίσουν και μάλιστα ηλεκτρονικά για να ληφθεί απόφαση για απεργία.

Όλα τα παραπάνω δεν είναι ούτε προοδευτικά, ούτε σύγχρονα, ούτε βάζουν σε τάξη τα εργασιακά δικαιώματα, ούτε καταργούν «αγκυλώσεις» ετών, όπως θέλουν να μας πείσει η κυβέρνηση, ο ΣΕΒ και τα μπουκωμένα, από κρατική επιχορήγηση, ΜΜΕ.

Όλα τα παραπάνω είναι οπισθοδρομικά αφού γυρίζουν το εργασιακό πλαίσιο στον 19^ο αιώνα, τότε που το εργατικό κίνημα έδινε μάχες για τη θέσπιση του 8ώρου. Όλα τα παραπάνω είναι παλαιομοδίτικα γιατί η αξιοποίηση της τεχνολογίας στην παραγωγή θα έπρεπε να οδηγεί όχι σε αύξηση αλλά σε μείωση του εργάσιμου χρόνου, αφού η παραγωγικότητα και η εντατικοποίηση εκτοξεύονται. Όλα τα παραπάνω δεν καταργούν «αγκυλώσεις» αλλά στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα των εργαζόμενων που έχουν κατακτηθεί με αγώνα και αίμα.

Η αθλιότητα, όμως, της κυβέρνησης δεν περιορίζεται στα εφιαλτικά που προβλέπει το νομοσχέδιο. Γίνεται ακόμα μεγαλύτερη από το γεγονός ότι προωθεί προς ψήφιση ένα τέτοιο νομοσχέδιο εν μέσω πανδημίας και περιοριστικών μέτρων με προφανή σκοπό να στοχοποιήσει τους εργαζόμενους και τα συνδικάτα που θα διαδηλώσουν αντιδρώντας στη μετατροπή τους σε σύγχρονους δούλους. Ο όρος πολιτική αλητεία δεν περιγράφει τη μεθόδευση της κυβέρνησης. Μόνο από μαφιόζους περιμένεις τέτοιες πρακτικές.

Όλα τα παραπάνω και η νομοθέτησή τους αποδεικνύουν ότι ο καπιταλισμός δεν μπορεί πλέον να προσφέρει τίποτα στην ανθρωπότητα. Η επιβίωση του στηρίζεται πάνω στη σκλαβοποίηση των εργαζόμενων και στην επιστροφή των εργασιακών σχέσεων 150 χρόνια πίσω. Αποδεικνύεται ότι είναι πολύ περιορισμένες οι δυνατότητες κερδοφορίας που προσφέρουν οι πολυδιαφημιζόμενες επιχειρηματικές πρακτικές στους καπιταλιστές. Κυρίαρχο πεδίο κερδοφορίας τους αποτελούσε από καταβολής του καπιταλισμού και εξακολουθεί να αποτελεί η εκμετάλλευση των εργαζόμενων. Η μείωση της τιμής πώλησης της εργατικής δύναμης παραμένει το «οξυγόνο» για τα κέρδη των καπιταλιστών.

Οι εργαζόμενοι και τα συνδικάτα καλούνται να σηκώσουν το γάντι που τους πετά η κυβέρνηση και ο ΣΕΒ και με τη δράση τους να την αναγκάσουν να μη φέρει καν προς ψήφιση αυτό το αντεργατικό έκτρωμα. Είναι ώρα ευθύνης όλων καθώς οι συνθήκες πανδημίας, η τηλεργασία, το lockdown και τα ξεπουλημένα τομάρια που βρίσκονται στη διοίκηση της ΓΣΣΕ διαμορφώνουν ένα σκηνικό πολύ δύσκολο για την αποτελεσματική οργάνωση του αγώνα των εργαζόμενων. Απαιτείται η δράση όλων των εργαζόμενων ώστε να επιτευχθεί η μέγιστη δυνατή συσπείρωση. Σε αυτό τον αγώνα δεν περισσεύει κανείς. Ήδη το ΠΑΜΕ και τα συνδικάτα, τα εργατικά κέντρα και οι ομοσπονδίες που συσπειρώνονται στο Πανεργατικό Μέτωπο έχουν αναλάβει μια σειρά πρωτοβουλιών και παρεμβάσεων για την ενημέρωση και την οργάνωση των εργαζόμενων. Μοναδική λύση για τους εργαζόμενους η συστράτευση μαζί τους.

Σκλάβοι του 21^ου αιώνα δεν θα γίνουμε