Δεν φταίει το 2020. Εσύ φταις

Προφανώς και δεν ασπάζομαι τις μεταφυσικές και αντιδιαλεκτικές θεωρίες που κυκλοφορούν ότι δήθεν ένα ημερολογιακό έτος έχει προσωπικότητα. Το 2016 το κατηγορήσαμε γιατί έτυχε να πεθάνουν πολλοί καλλιτέχνες. Το 2020 έτυχε να συμβούν πολλά γεγονότα. Το 2021 θα συμβούν ακόμα περισσότερα. Γιατί δεν φταίει το κατασκευασμένο σύστημα μέτρησης του χρόνου, εσύ φταις για όσα συμβαίνουν.

Εντάξει, δεν θα παραβιάσω ανοιχτές θύρες. Δεν θα πω ότι φταίει ο καπιταλισμός για όσα συμβαίνουν. Αυτό άλλωστε είναι γνωστό. Και αν δεν το έχεις καταλάβει μέχρι τώρα δύσκολα να το καταλάβεις. Και γι’ αυτό φταις.

Φταις ομως και για μια σειρά από γεγονότα τα οποία έφτασαν την κατάσταση ως εδώ.

Φταίς γιατί όταν έκλειναν νοσοκομεία τους κοίταζες αμέριμνος, τους ψήφιζες θυμωμένος και τους ξαναψήφιζες. Όταν η Πρωτοβάθμια Υγεία, ή ό,τι είχε απομείνει από αυτή, ξηλωνόταν πόντο-πόντο σιώπησες.

Όταν οι γιατροί και οι νοσηλευτές φώναζαν ότι τα νοσοκομεία είναι υποστελεχωμένα τους κατηγόρησες γιατί είναι συνδικαλιστικά κομματόσκυλα που κοιτάνε την πάρτη τους και ενδιαφέρονται μόνο για το φακελάκι τους.

Όταν τα σχολεία που στέλνεις τα παιδιά σου είχαν κενά και ελλείψεις γκρίνιαζες που οι δάσκαλοι και οι καθηγητές κάνουν τρεις μήνες διακοπές. Ποτέ δεν αναρωτήθηκες για ποιο λόγο τόσα χρόνια υπάρχουν αναπληρωτές οι οποίοι προσλαμβάνονται στη μέση της χρονιάς.

Όταν έβλεπες τα ΜΑΤ να δέρνουν, να συλλαμβάνουν, να βασανίζουν και να ξεφτιλίζουν κόσμο δεν αντέδρασες. Ίσως και να χάρηκες λίγο. Όταν ήρθαν στο χωριό σου και σου έσπασαν το αμάξι και τα μούτρα θυμήθηκες ότι υπάρχει καταστολή και εξοργίστηκες.

Όταν κάποιοι συνταξιούχοι διαμαρτύρονταν για τις κομμένες συντάξεις τους, έπαιζες πρέφα στο καφενείο και εκστόμιζες το πρωτότυπο «εδώ μας καταντήσανε οι αλήτες».

Όταν οι άνεργοι δεν μπορούσαν να εξασφαλίσουν ούτε τα βασικά στα παιδιά τους, έλεγες ότι «όποιος θέλει να δουλέψει, δουλεύει».

Όταν εργαζόμενοι ήταν τόσο χαμηλόμισθοι που με το ζόρι επιβίωναν, διαμαρτυρόσουν γιατί κλείνουν τους δρόμος και μόνο εδώ γίνονται αυτά και όλοι είναι πουλημένοι και, και, και…

Όταν οι πρόσφυγες ζούσαν σε συνθήκες Μόριας ή πνίγονταν στα νερά του Αιγαίου, έσταζες δηλητήριο γιατί νόμιζες ότι ήσουν ανώτερος από αυτούς.

Όταν έβγαζε η κάλπη Νέα Δημοκρατία, τι ακριβώς περίμενες;

Αλήθεια τώρα, τι περίμενες;  Ότι θα ενίσχυε ας πούμε το ΕΣΥ; Ότι θα έδινε αυξήσεις σε συνταξιούχους; Ότι θα προσλάμβανε εργαζόμενους στο δημόσιο ώστε να καλυφθούν τα τεράστια κενά που υπήρχαν; Ότι δεν θα έκανε δώρα σε μιντιάρχες φίλους της; Ότι θα προστάτευε με κάποιον τρόπο τους εργαζόμενους; Ότι δεν θα δημιουργούσε έναν ανεξέλεγκτο κατασταλτικό μηχανισμό;

Περίμενες ότι θα αντιμετώπιζε την κατάσταση περιορίζοντας τις παροχές στις επιχειρήσεις; Ότι θα προσλάμβανε ιατρονοσηλευτικό προσωπικό; Ότι θα είχε οργανωμένο σχέδιο αντιμετώπισης της πανδημίας; Ότι θα στήριζε ουσιαστικά τους εργαζόμενους και τους μικρομεσαίους; Ότι θα έκανε κάτι άλλο από το να στήνει κακοφτιαγμένα επικοινωνιακά σόου για να κρύψει το όργιο καταστολής που συμβαίνει σε όλη τη χώρα; Ότι θα έπαιζε με τους αριθμούς και με την πραγματικότητα προκειμένου να αποκρύψει την αλήθεια για την κατάσταση;

Όταν είδες ότι την μεγαλύτερη υγειονομική κρίση του αιώνα τη διαχειρίστηκε ο Κικίλιας με τον Κοντοζαμάνη και ο Χαρδαλιάς με το Χρυσοχοΐδη, τι ακριβώς περίμενες;

Δεν σου φταίει το 2020. Εξάλλου, είμαστε στο 2020 και θα έπρεπε να έχεις μια ιδέα σχετικά με το τι συμβαίνει. Θα έπρεπε να έχεις βγάλει τα συμπεράσματά σου. Είχες άπειρες αφορμές, αλλά ας το παραδεχτούμε, δεν ψήθηκες. Επέλεξες να ζεις σε ένα σύστημα το οποίο έχει ως βασικό στοιχείο την εκμετάλλευση. Δεν έκανες τίποτα να το αλλάξεις. Χλεύασες και όποιον προσπάθησε ή προσπαθεί να το ανατρέψει για να δικαιολογήσεις την αδράνειά σου. Επέλεξες είτε με την ψήφο είτε με την ανοχή σου αυτά που συμβαίνουν σήμερα. Μην κάνεις τον έκπληκτο. Τουλάχιστον κάνε μας τη χάρη και μην το παίζεις θυμωμένος.

Αυτό που ζούμε δεν είναι παραλογισμός. Δεν είναι κάτι έξω από την πραγματικότητα. Είναι η πραγματικότητα. Ο κόσμος που ζούμε είναι ο κόσμος της εκμετάλλευσης, των κερδών των μεγάλων επιχειρήσεων και ταυτόχρονα των ανθρώπων που πεθαίνουν από την πείνα, από πολέμους, ανασφάλιστοι και αβοήθητοι γιατί κάποιες ζωές δεν έχουν αξία. Αυτή είναι η βαρβαρότητα. Η μισή. Η άλλη μισή είναι να την ανέχεσαι…

Καλή χρονιά, αν και δεν το βλέπω…