Αντιπαράθεση («Ουδέν δε κακόν κατά φύσιν», Μάρκος Αυρήλιος)

Άκου το ουρλιαχτό της θύελλας, τη βοή της καταιγίδας, τους ήχους των θανατηφόρων εκρήξεων, τους κλαυθμούς, τις άναρθρες κραυγές  του πόνου των λαβωμένων, τις κοφτές ανάσες τους που σβήνονται πάνω στο πυρακτωμένο από τις οβίδες, χώμα. 

Συνταξιδιώτη της ζωής, μπροστά σε τούτα τα τραγικά, ιστορικά γεγονότα που βιώνεις, στον εξαναγκασμό και στην ασύλληπτη βία, στις μαζικές και στις προμελετημένες δολοφονίες των αθώων θυμάτων, μη διανοηθείς να βγεις έξω από το ρεύμα της ζωής, μην επιχειρήσεις να εγκαταλείψεις το πεδίο τούτης της καθοριστικής  αναμέτρησης.

Ο κόσμος αλλάζει, οι άνθρωποι φεύγουν κι έρχονται άλλοι άνθρωποι κι οι κάθε φορά ζώντες, από κοινού και με τη στάση τους, διαμορφώνουν τούτα τα ανέκκλητα δειλινά της ζωής τους…

Οι μορφές των όντων αλλάζουν στο πέρασμα του χρόνου, μα η ουσία των πραγμάτων παραμένει πάντα ίδια. Έριδες, διαπληκτισμοί, αδιέξοδα, τραύματα, πτώσεις, απώλειες, αίμα και βίαιος θάνατος παντού! Κι ο δρόμος για την επικράτηση της αμέριστης αγάπης, για τη συμπάθεια και για την υποστήριξη, ένας δυσυπέρβλητος Γολγοθάς! 

Ας είμαστε μαζί συνάνθρωπε, όταν θα φανεί ο εφιάλτης…

Ας βρεθούμε αντάμα σε εκείνο το ξέφωτο, όπου οι ιδέες κατέχουν τη δυνατότητα να μετατραπούν σε λόγο, σε σύνθεση και σε πράξη. Εκεί, που το χρέος γίνεται ανάγκη, εκεί που η αξιοπρέπεια γίνεται θυσία, εκεί που οι διασυλλογικές αποφάσεις αντιστοιχίζονται και συναρμόζονται στον ίδιο ουρανό!

Τούτη την αδευτέρωτη ζωή, που μάς την εκχώρησε με τόση γενναιοδωρία και δίχως περιορισμούς το άπειρο διάστημα, οφείλουμε να τη ζήσουμε όπως εμπρέπει. 

Αφουγκράσου κι εσύ αδερφέ μου το δυνατό φτερούγισμα της θεάς ελευθερίας που μάς προσκαλεί στην άγια σύναξη κι άπλωσε το ροζιασμένο, από την τίμια δουλειά σου χέρι, τούτη την απρόσφορη ώρα, γιατί ό,τι γεννιέται πάνω στη γη,  συνθλίβεται  και εξαϋλώνεται στο γοργό βάδισμα του χρόνου.

Κι είναι ηθική υποχρέωση και επιταγή για ολάκερη την ανθρωπότητα: για να γίνουν ορατά και κατανοητά τα άγνωστα στοιχεία της φύσης, οφείλουμε να εμβαθύνουμε την οντολογική επιστημονική σκέψη που αφορά τις αρχές της ύπαρξης, της συγκρότησης και της εναλλακτικής δράσης των όντων, έτσι ώστε, να διαφωτίσουμε εμπεριστατωμένα και αντικειμενικά, τις ελλιπείς ή τις λανθασμένες  μας προθέσεις, τις συζεύξεις και τις διαζεύξεις του βεβαρημένου βίου μας. Γιατί η αβεβαιότητα του ακαθόριστου μέλλοντος, κατακλύζει το είναι μας, από τρόμο, από σύγχυση και από πανικό! 

Εξέτασε κι εσύ μοναχικέ διαβάτη ενδελεχώς και τούτο το ζήτημα! Τι υπερασπίζονται άραγε οι ήρωες της καθημερινότητας που ματώνουν ολοζωής πίσω από τα ψηλά οδοφράγματα και από τις αλλεπάλληλες οδομαχίες; Κι οι φλόγες και οι καπνοί που δεσπόζουν σε τούτη την άγονη κοιλάδα των δακρύων, ποιες αμύρωτες ψυχές πυρπολούνε; Κι αυτή η βροντερή κραυγή που έκοψε στη μέση τη στυγερή αποψινή νύχτα, από ποια μακελεμένα στήθια ξεπήδησε;

Άπλωσε το αβρό σου χέρι σύντροφε, για να ξεκινήσει ο χρόνος μας από την αρχή. Το σώμα, καταπτοημένο από τις τόσες άνισες συγκρούσεις, γυρεύει απελπισμένα μια ανακωχή, αλλά η ψυχή, δεν πρέπει επ’ ουδενί να υπακούσει στον παθολογικό φόβο της αποτυχίας, που συχνά διακατέχει την ευάλωτη ζώσα ύλη.  

Κι η μόνη ευοίωνη εκδοχή που μάς απομένει, τούτη την ανέκκλητη ώρα που όλα έχουν τυλιχτεί σ’ ετούτο το βαθύ σκοτείνιασμα, είναι να πνεύσει ακόμα πιο σθεναρά ο άνεμος της ελευθερίας, να σηκώσει τις ψυχές μας πιο πάνω από τις ψηλές βουνοκορφές, να βρεθούμε μέσα σε μια άλλη, διαυγή ατμόσφαιρα, που θα αστραφτοκοπεί, σαν το χυμένο ασήμι, κάτω από το πανάγιο φέγγος της συμπαντικής θεότητας του ήλιου. Κι εκεί, να δώσουμε την προτεραιότητα στους δικούς μας στόχους, στα δικά μας ιδανικά, στις δικές μας ζωτικές επιλογές. 

Σε τούτη την άψογη διαύγεια του άπλετου και του αδημιούργητου φωτός, να ορίσουμε επιτέλους συλλογικά τη βαθμοθέτηση της ηθικής συνείδησης: την ανιδιοτέλεια, τον αλτρουισμό και την αυτοθυσία, το πάθος και την απόλυτη αρετή, το ψυχικό κάλλος που πρέπει να διαθέτει κάθε άξια οντότητα που επιθυμεί να συνεισφέρει για την εξυγίανση των ανθρώπινων σχέσεων και για τη διαμόρφωση μιας καθ’ όλα προηγμένης ανθρώπινης κοινωνίας.

Στην ανατρεπτική μεγέθυνση τούτης της υπέροχης στιγμής που παραπέμπει στη συλλογική πράξη της επιλογής και της απόφασης, είναι απόλυτα βέβαιο, πως όλοι εκείνοι οι λησμονημένοι ήρωες της καθημερινότητας που υπομείνανε ανείπωτες στερήσεις, βάσανα και αλογάριαστες θλίψεις, που πολέμησαν μέχρι θανάτου στις ασύμμετρες μάχες για την ειρήνη, για τη δικαιοσύνη και για την ισότητα, θα αποκτήσουν υλική υπόσταση. Θα λάμψουν ξαφνικά σαν άστρα χρυσά και σαν μαλαματένια φεγγάρια στο γιορτινό  κάτοπτρο του νύχτιου ουρανού.  Και με κείνη την αίσθηση της υπερβατικής και της πνευματικής εμπειρίας που διαθέτουν, θα καθοδηγήσουν δεόντως το ένστικτο και τα βήματα των απλών συνανθρώπων μας. 

Για  να πορεύονται στο μέλλον όλοι οι πονεμένοι και οι αποκλεισμένοι με αντισυμβατική διάθεση απέναντι σ’ αυτό που υπάρχει και, που μάς καταδυναστεύει αδιάκοπα. Για να οικοδομήσουν οι ευάλωτοι ανθεκτικές κοινωνίες. Για να επεκτείνουν οι μυημένοι μαχητές τη δύναμη της παλλαϊκής αντίστασης, έτσι ώστε, πάντα να υπερισχύει και να θριαμβεύει το δίκιο απέναντι στην αδυσώπητη αδικοπραγία. 

Για να φανερωθεί η λάμψη της αυθεντικής ελευθερίας σε όλα τα μάτια και σε όλες τις καρδιές, προκειμένου να εκλείψει οριστικά τούτη η οδυνηρή σφαλερότητα, που επί αιώνες λεηλατεί και ερημώνει την ορφανεμένη πλάση…