Ανάσα

Μπουμπουνίστε το! Ψηφίζεις ΚΚΕ, σου βγαίνει ΚΚΕ, και κυρίως μένει ΚΚΕ! Εναν αιώνα και παραπάνω και στον καινούριο τούτον τον αιώνα, που τα λεφτά είναι πολλά και τα κέρδη συσσωρεύονται σε βουνά, ευδιάκριτα κι αναιδέστατα και κυνικά, το Κόμμα παλεύει για να μη χορταίνουν οι μάζες με ψίχουλα. Να μην μπουκώνονται με ψέματα και υποσχέσεις. Δεν είναι άπαρτα αυτά τα λεφτόβουνα των μονοπωλίων, των δικτατορίσκων του κεφαλαίου, που την έχουν δει θρονιασμένοι σε προσωρινές κορφές και χρηματιστηριακά παλάτια, κάτοχοι και νομείς των κόπων μιας ζωής του καθενός μας. Της μιας ζωής που ‘χαν και δούλεψαν οι πριν από μας, εμείς και οι ερχόμενοι νέοι και καταχρεωμένοι αγέννητοι. Γιατί, σύντροφοι, αυτές τις μέρες τις τελευταίες τις προεκλογικές, που οι εξοντωμένοι από την κούραση, σύντροφοι και συνοδοιπόροι του Κόμματος ονειρεύονται εκτός από ένα αποτέλεσμα έκπληξη κι έναν καλό ύπνο – αυτόν που φέρνει η ικανοποίηση του έκανα ό,τι έπρεπε και παραπάνω απ’ όσα μπορούσα – μαζί μ’ ένα ποτήρι κρασί και την ψιλοκουβέντα μιας σύντομης ανεμελιάς, όσοι μας συνάντησαν ως αντίπαλοι ή κι εχθροί είναι βέβαιο ότι σκιάχτηκαν. Μας είδαν όλους μαζί ορθούς απέναντί τους κι έμειναν μόνοι τους… να αναρωτιούνται πώς διάολε βρέθηκαν τόσοι πολλοί σήμερα στην Αθήνα, στον Πειραιά, στην Πάτρα, στη Σαλονίκη, στη Λέσβο, στην Κρήτη, στα Γιάννενα, σε κάμπους και βουνά, σε πόλεις και χωριά, να στέκονται και να χαμογελάνε και να πείθουν και να μιλάνε, και να μην απογοητεύονται, και να μην κοντοστέκονται, οργανωμένοι σαν μια γροθιά, και με νου και με καρδιά ανθρώπου άφοβου απέναντι στα φανερά αλλά και τα κρυμμένα τα θεριά.

Από τη μεταπολίτευση ως σήμερα η Δημοκρατία παραμένει σταθερά μια λέξη σπασμένη στα δύο, όπου ο δήμος όχι απλώς δεν κρατεί αλλά διαχωρίζεται από την ίδια του την ισχύ, το κράτος του, από τις αλυσίδες του κέρδους και της εκμετάλλευσης. Το δυνάμωμα του ΚΚΕ ήδη ορατό στους ως σήμερα αγώνες, σε σωματεία, συνδικάτα, σχολές, ενάντια σε μικρές και μεγάλες αδικίες του καπιταλιστικού συστήματος, δεν μπορεί πια να κρυφτεί. Τώρα είναι η ώρα και να μετρηθεί και σ’ αυτή την κάλπη όπως και στην πραγματική ζωή. Ηχηρά. Σαν δόνηση που την εισπράττουν ακόμα κι όσοι εθελοτυφλούν και ζουν με τις ωτοασπίδες του βολέματος, για να μην ακούνε ούτε ψιθύρους ούτε κραυγές αγωνίας και οργής. Εικοσιτέσσερις ώρες μείνανε ως τη σχισμή – ρωγμή της κάλπης! Εχουμε δυνάμεις ως το τελευταίο λεπτό. Κι άλλες τόσες κι ακόμα περισσότερες για μετά. Για μας, εδώ στο ΚΚΕ, όλα αρχίζουν την ώρα που τελειώνουν, κι είναι αυτό, το μόνιμο αποτέλεσμα κάθε μάχης που δίνουμε. Ο σεβασμός στον αγώνα τον καλό, τον ανιδιοτελή, όλων μας για όλους.