Δικαιωμένοι παντού, δικαίωση πουθενά (Η χώρα του δεκατριάωρου)

Τις ημέρες γύρω από το Πολυτεχνείο, αν κάποιος ή κάποια είχε σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης φίλους ενταγμένους στην ελληνική αριστερά θα πάθαινε ένα overdose δικαίωσης στο timeline του: με αφορμή ένα περιστατικό στο χώρο του ιδρύματος, χιλιάδες κόσμου ένιωσε δικαιωμένος, ότι τα ‘λεγε, ότι το είχε δει, και άλλα πολλά που προφανώς κάνουν αρκετούς οργανωμένους συμπολίτες μας να κοιμούνται καλύτερα το βράδυ.

Εγώ προσωπικά σοκαρίστικα. Όχι από το γεγονός αλλά από την υποκρισία και το παπατζιλίκι που μας δέρνει. Γιατί από το 2003 και μετά, που ασχολούμαι, δε μπορώ να θυμηθώ ένα πολυτεχνείο στην Πάτρα όπου δεν έγινε κάποια συμπλοκή μεταξύ κινηματικών χώρων, και ακόμα χειρότερα ούτε ένα στην Αθήνα που δεν έγιναν περισσότερες από μια συμπλοκές. Και δυστυχώς θεωρώ πως μέσα στα τόσα χρόνια δεν είναι δυνατόν κανένας που να έχει περάσει από οποιοδήποτε χώρο να μην έχει εμπλακεί και ο ίδιος σε τέτοια επεισόδια , είτε από την πλευρά της επίθεσης, είτε από την πλευρά της άμυνας, εξάλλου αυτά πολλές φορές μπλέκονται, και ως γνωστόν όλοι είμαστε οι κακοί στην ιστορία κάποιου.

Είναι θετικό όλο αυτό; Όχι μόνο δεν είναι, είναι και λυπηρό, άνθρωποι που στην συντριπτική πλειοψηφία τους ξεκίνησαν με ρομαντισμό και όνειρα να αλλάξουν τον κόσμο, να καταλήγουν με καδρόνια και κράνη στα χέρια, είτε, ακόμα χειρότερα, στο νοσοκομείο. Είναι όμως αλήθεια και απορώ πώς το κύμα της πολιτικής ορθότητας έχει κάνει ανθρώπους που συμμετείχαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο σε συμπλοκές ενδοκινηματικές να δηλώνουν πως όλα αυτά είναι εκτός του πλαισίου της αριστεράς. 

Στην πραγματικότητα και οι συμπλοκές και οι πτώσεις από τα σύννεφα είναι όψεις του ίδιου νομίσματος, της λογικής του οπαδισμού στην αριστερά, του φαινόμενου των άλλων. Καλό παιδί αλλά είναι με τους άλλους, εμείς δεν είμαστε σαν τους άλλους, οι άλλοι το ξεκίνησαν. Οι άλλοι. Μια αφηρημένη έννοια που δημιουργεί όχι κάποιον εν δυνάμει σύμμαχο, αλλά έναν αιρετικό, έναν διαφθορέα, έναν κίνδυνο για τη δική μας επιβίωση, που εφόσον έχει αυτά τα χαρακτηριστικά μπορούμε να του ανοίξουμε και το κεφάλι, ή τουλάχιστον μπορούσαμε, πριν τα κινητά αποκτήσουν κάμερα και πριν τα social media upload. Όμως πλέον μπορούμε να είμαστε έκπληκτοι, να πέφτουμε από τα σύννεφα, και να αντιλαμβανόμαστε πόσο μπιπ είναι κάποιος μόνο όταν βρεθεί με τους άλλους, όσοι είναι μαζί μας δικαιολογούνται, και αυτό μια πτυχή οπαδισμού είναι. 

Και να σκεφτείτε ότι, κατά τα άλλα, όλη η αριστερά είναι ενάντια στον επαγγελματικό αθλητισμό ο οποίος καλλιεργεί ψεύτικα δίπολα και ακίνδυνες εκτονώσεις. Μόνο ο επαγγελματικός αθλητισμός τα κάνει αυτά, μη μπερδεύεστε. Κατά τα άλλα μπορούμε να νοσταλγούμε ελεύθερα τις πιο ρομαντικές εποχές που όντας ανένταχτοι μπορούσαμε να ζήσουμε το πολυτεχνείο πιο ελεύθερα και αυθεντικά, τότε που προτιμούσαμε να συζητήσουμε παρά να δικαιωθούμε.

Το μεγάλο πρόβλημα βέβαια είναι πως με τόσους δικαιωμένους, με τόσους σοφούς που “τα έλεγαν” και με τόσο υγιή αντανακλαστικά, η Ελλάδα είναι από τις λίγες χώρες που έχει νομοθετηθεί θεσμικά το δεκατριάωρο. Ίσως σε άλλες χώρες που δεν έχουν τόσους να αγωνίζονται να δικαιωθούν, να έχουν περισσότερο χρόνο για πιο ουσιαστικά πράγματα. 

 

Πάνος Χριστοδούλου, Βιοπαθολόγος/Εργαστηριακός Ιατρός, Ιατρός Δημόσιας Υγείας και κοινωνικής Ιατρικής, MSc Διοίκησης Μονάδων Υγείας, MSc Διατροφής, Τροφίμων και Μικροβιώματος, Υποψήφιος Διδάκτορας Ιατρικής Πανεπιστημίου Πατρών, PGCert Διαχείρισης κρίσεων στη δημόσια υγεία και ανθρωπιστικής απάντησης.