Πίσω από τις σκιές

Σε τούτο το ξέφωτο, πεζοπορώ, ατέλειωτους αιώνες.

Μ’ ένα δισάκι κρεμασμένο στους αποσταμένους  ώμους μου, μ’ ένα μπουκέτο  ηλιαχτίδες μέσα στις ροζιασμένες παλάμες μου, με μια άγια προσδοκία στο νου και με μια άδυτη ελπίδα στην ψυχή.

Θωρώντας από απόσταση το τραχύ πρόσωπο της ιστορίας, κλείνω τα μάτια και στοχάζομαι.

Χρόνος πικρός, γιομάτος δάκρυα, αναφιλητά και αίματα, με αποξενώνει, τόσο τραγικά, από την ίδια μου την ύπαρξη.

Άνθρωποι,  δίχως πατρίδα, δίχως ρίζα, άγνωστοι και απόδημοι, με προσπερνούν με μια ασάλευτη απάθεια και με  μια ανομολόγητη συναισθηματική ουδετερότητα.

Μνήμες, επιθυμίες, ονειροπολήσεις, αυταπάτες κι ατελεύτητες πράξεις, αθροίζονται σε ένα ραγισμένο καθρέφτη που παραμορφώνει και ακρωτηριάζει φρικτά την τρέχουσα πραγματικότητα.

Κι εγώ, σ’ αυτόν τον παρηκμασμένο και τον κατακερματισμένο κόσμο, με τις αδιαφώτιστες αλήθειες και με τις ανήλεες πράξεις του, με το μίσος, με την εχθροπάθεια και με τους αδυσώπητους πολέμους, γυρεύω ολομόναχος, στις ζοφερές νύχτες του βίου μου, τη χαμένη μου φρόνηση.

Θλίψη και πόνος παράφορος, που αποζητούν απεγνωσμένα παρηγοριά, στήριξη και λύτρωση.

Ψυχολογικά κενά, αδικίες, συμφορές, πολύμορφες δοκιμασίες. Επιτεύγματα μάταια και ανώφελα, πικροί καρποί, λήθη, απόγνωση κι απογοήτευση…

Πού είναι εκείνος ο άνθρωπος, ο γεννημένος από την πανσοφία της φύσης, ο άμεμπτος, ο δίκαιος, ο εύψυχος, ο ευγενής;

Ταυτίζομαι με τους εύρυθμους χτύπους της καρδιάς του κι αφουγκράζομαι υπομονετικά το κατάκοπο βήμα του.

Ανοίγω διάπλατα τις πόρτες και τα παραθύρια των αισθήσεων και των συναισθημάτων μου, να τον προϋπαντήσω.

Θωρώντας από μακριά την αδιαμόρφωτη εικόνα του, κόβω στα ίσια το λιγοστό ψωμί, στρώνω την ξεθωριασμένη πετσέτα μου κάτω από τους απαλούς ίσκιους των ανθισμένων δέντρων της άνοιξης και με το βλέμμα στραμμένο στους αχανείς ορίζοντες, προσεύχομαι, με κατάνυξη και με ιερή συγκίνηση.

Διωγμοί, λυγμοί, κατατρεγμοί και ηθική εξόντωση, είναι το τίμημα για κείνους που αγωνίζονται για ένα ιδανικό, που απαρνιούνται τον εαυτό τους, που σηκώνουν αγόγγυστα το σταυρό του μαρτυρίου, με πλήρη κατανόηση για τον πόνο και για την οδύνη των απόκληρων και των αδικημένων της γης, δίχως ίχνος μεταμέλειας…

Ας μη γίνουμε αδερφοί μου συνένοχοι στη σιωπή που κομπάζει μέσα μας και γύρω μας.

Ας υψώσουμε σήμερα τη δική μας κραυγή της αντίστασης, για τη λύτρωση και για τη σωτηρία των δεινοπαθούντων συνανθρώπων μας.

Γιατί, τίποτα δεν μπορεί να μάς κρατήσει μακριά από τη θεϊκή φλόγα της συντροφικής  αγάπης, από τη συμπόνια κι από την ανθρωπιά, που, από καταβολής κόσμου, ενυπάρχουν μέσα μας και διανυκτερεύουν!