«30 αποτυπώματα, γραμμένα με το αίμα της καρδιάς και χωρίς ψευδή διλήμματα…»
Η νέα έκδοση της «Σύγχρονης Εποχής», τα «30 μικρά διηγήματα», της Ελένης Γερασιμίδου, παρουσιάστηκε στο πλαίσιο του 44ου Φεστιβάλ Βιβλίου Θεσσαλονίκης, στη Νέα Παραλία (ΦΩΤΟ)
Η νέα έκδοση της «Σύγχρονης Εποχής», τα «30 μικρά διηγήματα», της Ελένης Γερασιμίδου, παρουσιάστηκε το βράδυ της Τρίτης 8/7, στο πλαίσιο του 44ου Φεστιβάλ Βιβλίου Θεσσαλονίκης, στη Νέα Παραλία.
Το βιβλίο περιλαμβάνει «τριάντα ιστορίες ενηλικίωσης, γεμάτες αναμνήσεις και νοσταλγία», όπου διακρίνονται «η Θεσσαλονίκη του παρελθόντος, τα νιάτα, ο έρωτας, η φιλία, η φτώχεια, αλλά και η αλληλεγγύη, ο αγώνας για ένα καλύτερο αύριο (…) ειπωμένα με την απλή, λαγαρή γλώσσα της Ελένης Γερασιμίδου (…) δοσμένα σαν μια θεατρική παράσταση, σαν ένας θεατρικός μονόλογος, που μας προτρέπει να αναλογιστούμε τις δικές μας εμπειρίες του παρελθόντος, οι οποίες καθορίζουν τις επιλογές του μέλλοντός μας».
Για το έργο μίλησαν η Ελένη Μακίσογλου, ηθοποιός, ο Βασίλης Καλαμαράς, αρθρογράφος στον «Ριζοσπάστη», η Σίσσυ Πολυκάρπου, φιλόλογος και μέλος του Τμήματος Πολιτισμού της ΚΟ Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ, καθώς και η ίδια η συγγραφέας και ηθοποιός, Ελένη Γερασιμίδου.
Η Σίσσυ Πολυκάρπου, ανοίγοντας την εκδήλωση, υπογράμμισε ότι «παρά τη μικρή του έκταση, είναι πλούσιο σε αναμνήσεις, συναίσθημα, προβληματισμό και σύγχρονα μηνύματα». Πρόσθεσε ότι «τα 30 μικρά διηγήματα είναι σύντομα στιγμιότυπα του χτες, που δένουν αρμονικά με το σήμερα και το αύριο».
«Είναι φανερό πως η συγγραφέας δεν βυθίζεται στο παρελθόν, τη νοσταλγία, την αναπόληση. Είναι παρούσα στο παρόν, δημιούργημα της πορείας της, που ξεκίνησε στο φτωχικό προσφυγικό σπίτι στο Πανόραμα, δεμένη με την καταγωγή της, την ταξική θέση και την πολιτική στάση των γονιών της», είπε και πρόσθεσε: «Είναι έτοιμη να συνεχίσει τον αγώνα και στο μέλλον, για να μην πάνε χαμένοι οι αγώνες του παρελθόντος, για να δικαιωθεί το μικρό κορίτσι, που το υποτιμούσε η δασκάλα για το ταπεινό επάγγελμα του πατέρα του, και η νεαρή κοπέλα που δεν ανεχόταν τον οίκτο για την ανέχειά της».
Για την ίδια τη συγγραφέα, ανέφερε ότι «έχει δώσει και άλλα αξιόλογα δείγματα γραφής, όπως το “Σινέ Πανόραμα”, τη συλλογή διηγημάτων “Αυτές” και “Αυτές και Εκείνες”. Και ελπίζουμε να συνεχίσει…». Τόνισε δε ότι «αυτό που με εντυπωσιάζει περισσότερο σε αυτό το βιβλίο είναι πως δεν υπάρχει ίχνος θλίψης, διάψευσης, απογοήτευσης ή πικρίας», επισημαίνοντας ότι «η συγγραφέας δεν επιζητεί την εύκολη συγκίνηση, δεν προσπαθεί να ανασύρει κοινές δικές μας μνήμες, να μας κάνει να ταυτιστούμε επειδή περπατήσαμε στους ίδιους δρόμους ή ζήσαμε ανάλογες καταστάσεις». Αντιθέτως, «γράφει κείμενα δικά της, που τα νιώθουμε δικά μας, γιατί αυτό που μας κάνει να ταυτιστούμε είναι η αλήθεια, η αυθεντικότητα, το θάρρος και η ειλικρίνεια».
Ο Βασίλης Καλαμαράς δήλωσε πως «τα αποτυπώματα αυτά, τριάντα τον αριθμό, γραμμένα με το αίμα της καρδιάς και χωρίς ψευδή διλήμματα, είναι νησίδες αυτογνωσίας των πέντε ηπείρων πανανθρώπινης γνώσης, πάντα όμως σε διαλεκτική σχέση με τη νεοελληνική ιστορία». Ιδιαίτερη μνεία έκανε στη «μεταπολεμική Ελλάδα των δεκαετιών του ’50 και του ’60, μετά την ηρωική ήττα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, εικονογραφημένων με πληγές ανεπούλωτες, πυορροούσες».
Αναφερόμενος στην πολιτική κατάσταση της εποχής, υπογράμμισε: «Μέχρι τη δικτατορία ασκείται μέσα από το κοινοβούλιο της ψευδεπίγραφης νομιμότητας μια κάποια πολιτική παρέμβαση από την ΕΔΑ. Όταν εγκαθιδρύεται και επικρατεί για επτά χρόνια το αυταρχικό καθεστώς, τότε μπαίνουν σε λειτουργία και κίνηση οι παράνομοι μηχανισμοί του Κόμματος και γράφονται σελίδες, στις οποίες ακούγονται οι οιμωγές και οι θρήνοι από τα βασανιστήρια και τον εγκλεισμό σε φυλακές και ξερονήσια».
«Απ’ αυτό, λοιπόν, το καταματωμένο και βασανισμένο αγωνιστικό παρελθόν έλκουν την καταγωγή τους αυτές οι ιστορίες μιας δύσκολης προετοιμασίας για την εφηβεία», πρόσθεσε, διευκρινίζοντας ότι, παρ’ όλα αυτά, «δεν έχουν τίποτα το ρετρό, το παλιομοδίτικο, το ξεβαμμένο, το ξεθωριασμένο, το ανεπίληπτο». Αντίθετα, «το παρόν, το παρελθόν και προπαντός το μέλλον γίνονται ένα και δεν ξεχωρίζουν, για να σκιαγραφήσουν το πορτρέτο μιας συγκλονιστικής περίπτωσης, που σου κόβει την ανάσα (…) της μίας και μοναδικής της τραγωδού και κωμωδού, ομού του ζωντανού νεοελληνικού θεάτρου, της Ελένης Γερασιμίδου».
Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης, η ηθοποιός Ελένη Μακίσογλου διάβασε αποσπάσματα από το βιβλίο, «με το δικό της χρώμα και ύφος», προσφέροντας μια απολαυστική ερμηνευτική εμπειρία στο κοινό.
Η Ελένη Γερασιμίδου, αφού ευχαρίστησε όλους τους παρευρισκόμενους, δήλωσε: «Βούτηξα σε κείνη τη δύσκολη αλλά απόλυτα αισιόδοξη εποχή, τη φωτισμένη από τα όνειρα των γονιών μου, της γενιάς των ανυποχώρητων, που δεν αυτοπροσδιόρισαν ποτέ τον εαυτό τους ως “προδομένη γενιά”, αλλά γέμισαν το φτωχό μας σπίτι με τραγούδια και γέλια και σοσιαλιστικά υποδείγματα (…) Τα διηγήματά μου, σας το εγγυώμαι, είναι αγαπησιάρικα και η προσδοκώμενη επαναστατικότητα είναι κρυμμένη τρυφερά πίσω από μια χαμογελαστή καθημερινότητα…».
Η παρουσίαση ολοκληρώθηκε με θερμή υποδοχή από το κοινό, που «έκανε ουρά» με το βιβλίο στο χέρι, ώστε να το υπογράψει η συγγραφέας.
