Τέμπη – Ψίθυροι απ’ το Χώμα

Μιλούν τα χώματα τη νύχτα,
όταν σπάζει ο μηχανισμός της λήθης.
Παιδιά – όχι σκιές –
κορμιά με ονόματα,
περιμένουν το άσμα της ευθύνης.

Όπως άλλοτε ο Κρόνος κατέτρωγε το σπέρμα του,
έτσι κι εμείς –
με εισιτήρια ψυχρής σιωπής..
Ένα κράτος που ποτίζει το χώμα
με ευχές, με λόγια, με εγκυκλίους·
ευλαβικά —
μα χωρίς ενοχή —
ενταφιαζει τα παιδιά του.

«Μη μας λησμονείτε», ψιθυρίζουν
μέσα απ’ το βαγόνι της τέφρας,
εκεί που ο χρόνος λύγισε,
κι οι δείκτες καρφώθηκαν στο έγκλημα.
Ώρα σταματημένη.
Ώρα άνευ λύτρωσης.

Ποιος μέτρησε τις φωνές εν τοις ερειπίοις;
Ποιος δεν ματωθηκε απ’ την απώλεια;

Κι όμως, οι ιθύνοντες περνούν ως άνεμοι,
με βλέμμα ελαστικό,
κι εμείς – πενθούμε
σάν να μπορούσε το πένθος να αναστηλώσει τη Δικαιοσύνη.

Για αυτό λέγω:
Μη σιωπάς.
Η σιωπή – συνεναιτική.
Η σιωπή – συνενοχή.

Τα Τέμπη έγιναν τόπος Μνήμης.
Πλην όμως,
Μνήμη χωρίς Δίκη
είναι κοσμοποίηση του εγκλήματος.

Κι αν κάποιος αναζητεί την Αλήθεια,
ας μη την ψάξει στους ουρανούς·
μα στα χαλάσματα ας γείρει –
εκεί, μιλούν οι νεκροί
με τη φωνή του καθήκοντος.

Ανθή Παρασκευοπούλου