Εξωφρενικό

Εξωφρενικό. Ωραία λέξη για να περιγράψει όσα γίνονται ή λέγονται έξω από κάθε λογική. Κι όμως, ανεχόμαστε, συζητάμε και κουβεντιάζουμε, έχοντας υποτίθεται «σώας τας φρένας» (αρχαίο: η φρην, της φρενός: ο νους, η διάνοια, ο εγκέφαλος, το θυμικό), θανατηφόρες εξελίξεις, σαν παιδιά που κυριολεκτικά τους έστριψε η βίδα. Και όσο πιο εξωφρενικές είναι οι καταστάσεις, τόσο πιο επιπόλαιες και επιδερμικές είναι οι αναλύσεις και ένας δημόσιος λόγος που εμποδίζει τη σκέψη. Τόσο που να μοιάζει με αμάρτημα μια εύλογη ερώτηση, και επικίνδυνος ο λογικός συνειρμός. Μένει να δούμε με επιστημονική όμως επιμέλεια και ισχυρή ερευνητική θέληση και διάβασμα, αν, προσοχή, η θεσμοθέτηση του εξωφρενικού είναι εκφυλιστικά τυχαία, ή καλά οργανωμένη προπαγάνδα χειραγώγησης των μαζών από την εξουσία.

Οι ηγέτες του τερατώδους ΝΑΤΟ, που δεκαετίες τώρα χρησιμοποιούν ειρωνικά τον χαρακτηρισμό «πατερούλης» για τον Στάλιν, λέξη οικεία και με θετικό πρόσημο στη ρωσική κουλτούρα για προσφιλείς ηγέτες, έφαγαν στη μάπα τη λέξη μπαμπάκας -daddy για τον Τραμπ, τον προσφιλή τους πολιτικό νταβατζή. Και εδώ δεν μιλάμε σύντροφοι για σουγκαρντάντις… Μιλάμε για ένα θηριώδη ΝΑΤΟικό πολεμικό προϋπολογισμό που επιβλήθηκε με τους πιο χυδαίους, κυνικούς και εν τέλει εξωφρενικούς τρόπους στα κράτη – μέλη του. Είναι τρομακτικό και μόνο να αντιληφθεί κανείς ότι το νέο μετά την Ουκρανία τραγικό μέτωπο πολέμου, που άνοιξε με την ατέρμονη σφαγή στη Γάζα και δήθεν τέλειωσε με τον αμερικανικό βομβαρδισμό των πυρηνικών εγκαταστάσεων του Ιράν, παρουσιάστηκε σαν καβγάς δυο μικρών παιδιών , που το σταμάτησε ο μπαμπάκας Τραμπ. Σε έναν κόσμο όπου ο ιδιωτικός λόγος έχει γίνει αναπόφευκτα δημόσιος, και ενεργητικά και παθητικά, λόγω τεχνολογικών μέσων, ήχου και εικόνας, είναι εξωφρενικό να μην έχουμε γίνει όλοι μας έξω φρενών. Με όλους όσοι εκλαμβάνουν και εκβιάζουν λαούς, πατρίδες, τεχνογνωσία, πολιτισμούς, κουλτούρες, καθημερινό εργασιακό μόχθο, σαν τσιφλίκι τους, περιουσία τους, μετοχή και επένδυσή τους. Μεγαλύτερη κακοήθεια από την παρομοίωση των πρόσφατων διατρητικών βομβών με αυτές της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι δεν υπάρχει. Ομως, κακά τα ψέματα, λίγο να τραβήξει κανείς την κουρτίνα των συμβολισμών, αντιλαμβάνεται ότι δεν είναι τυχαίο που οι Αμερικανοί καπιτάλες είναι οι ίδιοι που επένδυσαν στο πυρηνικό εργοστάσιο της Φουκουσίμα τα κεφάλαια του τρόμου που εξασφάλισαν με την ατομική τους βόμβα, που ρίχτηκε έτσι κι αλλιώς μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου και όχι για να λήξει ο πόλεμος. Και το μάθαμε μετά το πυρηνικό ατύχημα. Και έρχεται τώρα ο μπαμπάκας να λέει πως του περισσεύουνε τριάντα πυρηνικά δισεκατομμύρια για να επενδύσει στην Τεχεράνη. Εξωφρενικό να παίζουν τα παιδιά με τα πυρηνικά; Δεν νομίζω…

Κι αν όλα τούτα μοιάζουν εξωφρενικά όσο και απροκάλυπτα, και στην Ελλάδα ψάχνουμε κατσίκια και αρνιά να βόσκουνε πολύ μακριά από κει που ζούνε, λες και εφαρμόζεται με mail και sms η εκτροφή αμνοεριφίων, στην Αμερική του μπαμπάκα επιστρατεύονται κροκόδειλοι για δεσμοφύλακες μεταναστών! Είναι λέει οικονομικώς συμφέρουσα η πρόχειρη κατασκευή φυλακών για μετανάστες σε ένα εγκαταλειμμένο αεροδρόμιο, στη μέση του γιγάντιου έλους Εβεργκλέιντς, στη Φλόριντα. Χωρίς φράχτη. Οποιος το σκάσει, θα φαγωθεί από τους αλιγάτορες που …βόσκουν στην περιοχή.

Σ’ αυτή λοιπόν την παρανοϊκή στάνη, πού να περιμένεις ενσυναίσθηση και προβολή του έργου ενός Μίκη και του επιτεύγματος ενός ΚΚΕ, που πλημμύρισαν το Καλλιμάρμαρο με κάλλος, μέτρο, νότες και ποίηση! Στη σαπίλα του καπιταλισμού η λογική αντιστρέφεται και το ωραίο, αν δεν είναι εξωφρενικό, είναι ασύμφορο και επικίνδυνα και βολικά αφορμή για ύπουλο αντικομμουνισμό…