«Σχολή» αντικομμουνιστικών μυθευμάτων, ψεμάτων και σκοταδισμού

Ανιστόρητες παιδιακίστικες αφηγήσεις αντικομμουνιστικών μυθευμάτων από κάποιον Churchill… Συντηρητική μπόχα αναδύεται από τη λεγομένη «Σχολή Γονέων Ανοικτό Πανεπιστήμιο Κατερίνης»

Αφού διαφήμιζαν η «Σχολή Γονέων Ανοικτό Πανεπιστήμιο Κατερίνης» ότι θα είχαν καλεσμένο σε εκδήλωσή τους τον εγγονό του Winston Churchill, εμφάνισαν σε ένα πανί κάποιον Churchill εξ Αμερικής (δεν αμφισβητούμε ότι είναι εγγονός του πρώην πρωθυπουργού της Αγγλίας Winston Churchill) για να σκυλεύσει  με νηπιακές αναγωγές πάνω στην ιστορία και κυρίως την περίοδο 1941-44 που το ΕΑΜικό αντιστασιακό κίνημα με μπροστάρηδες τους κομμουνιστές είχε συσπειρώσει την πλειοψηφία του Ελληνικού λαού και αντιστεκόταν στην τριπλή φασιστική κατοχή της χώρας.

Είναι  πέρα ως πέρα ανιστόρητα και αντιεπιστημονικά αυτά που ακούστηκαν από τον εν λόγω κύριο και δεν έχουν καμιά σχέση με την ιστορική αλήθεια για τα γεγονότα της εποχής, εκθέτοντας  τους διοργανωτές αυτής της εκδήλωσης που ακούει στο βαρύγδουπο τίτλο «Σχολή Γονέων Ανοικτό Πανεπιστήμιο Κατερίνης».

«Σχολή αντικομμουνιστικών μυθευμάτων, ψεμάτων και σκοταδισμού» πρέπει να ονομαστεί γιατί δεν είναι πρώτη φορά που ο συγκεκριμένος φορέας φιλοξενεί καλεσμένους από τον χώρο της συντήρησης ή της επιχειρηματικής ελίτ, για να προωθήσουν κυρίαρχα ιδεολογήματα του σάπιου συστήματος, λειτουργώντας ουσιαστικά σαν ένας μηχανισμός αναπαραγωγής τους.

Η αποσπασματικότητα, ο υποκειμενισμός,  η ανακολουθία γεγονότων αποτελούν την μεθοδολογία αυτών, που θέλουν να παραποιήσουν, να διαστρεβλώσουν την ιστορία με όρους κοπτοραπτικής, για να υπονομεύσουν, να αποδομήσουν  την λαϊκή παρέμβαση, τον λαϊκό παράγοντα στις πολιτικοοικονομικές εξελίξεις.

Η παραχάραξη της ιστορίας  έχει δημιουργήσει και την δική σχολή στη χώρα μας, με επικεφαλής τους καθηγητές Στάθη Καλύβα και Νίκο Μαραντζίδη που η τυμβωρυχία τους στοχεύει στο να αθωώσουν τον δοσιλογισμό, τους ταγματασφαλίτες και όλους αυτούς που συνεργάστηκαν ανοιχτά με τους κατακτητές της χώρας.

Σε αύτη την κατεύθυνση αξιοποιούνται διάφορα καλοταϊσμένα διεθνή φερέφωνα της αντικομουνιστικής παράκρουσης (αλήθεια τι φοβούνται 30 χρόνια μετά τις ανατροπές των σοσιαλιστικών χωρών;) όπως ο κύριος Churchill, που νόμιζε ότι μίλαγε σε τίποτα ιθαγενείς, αφού είχε το θράσος να εκστομίσει, ότι η μητέρα του, Δήμητρα Πετροπούλου, έσωσε την Ελλάδα από τον «κομμουνιστικό κίνδυνο».

Το ΕΑΜικό  κίνημα και ο ένοπλος βραχίονάς του, ο ΕΛΑΣ, σήκωσαν όλο το βάρος για να αναπτυχθεί αντιστασιακό κίνημα (το μεγαλύτερο στην Ευρώπη) ενάντια στις φασιστικές δυνάμεις κατοχής της χώρας, με το ΚΚΕ να είναι ο νους και η ψυχή αυτών των οργανώσεων.

Την ίδια ώρα τμήμα του αστικού πολιτικού κόσμου και η βασιλική οικογένεια δραπέτευαν από την Ελλάδα, με προορισμούς το Κάιρο της Αιγύπτου και Αγγλία, με τους δεύτερους να φορτώνουν σε πλοία και να κλέβουν τόνους χρυσό από τα κρατικά ταμεία και το  θησαυροφυλάκιο της χώρας.

Ένα άλλο τμήμα του αστικού πολιτικού κόσμου συνεργάστηκε ανοιχτά με τους κατακτητές, συγκροτώντας δοσιλογικές κυβερνήσεις (Τσολάκογλου, Λογοθετόπουλου, Ράλλη)  καταπιέζοντας τον Ελληνικό λαό που πέθαινε από την πείνα και τις κακουχίες.

Το ΚΚΕ αν και χιλιοτσακισμένο από τις διώξεις, τις εξορίες, τις  δολοφονίες και τις φυλακίσεις της μεταξικής δικτατορίας κάλεσε σε αντίσταση και αγώνα ενάντια στην φασιστική κατοχή της χώρας συγκροτώντας το ΕΑΜ μαζί με άλλες 3 πολιτικές δυνάμεις (Αγροτικό κόμμα Ελλάδας, Σοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδας και Ένωση Λαϊκής Δημοκρατίας).

Η μαζικοποίηση και μαχητικοποίηση του ΕΑΜ έδωσε άλλη πνοή στον απελπισμένο και γονατισμένο λαό, αναδεικνύοντας  ότι κάτω από προϋποθέσεις οι λαϊκές δυνάμεις μπορούν να προσπεράσουν  τον ραγιαδισμό και να μεγαλουργήσουν γράφοντας λαμπρές σελίδες ηρωισμού και περηφάνιας.

Ένα δομικό στοιχείο της μαζικοποίησης του ΕΑΜ πέρα από την πρωτοπόρα δράση και αυτοθυσία των κομμουνιστών για οργάνωση της αντιστασιακής πάλης, ήταν το επίπεδο απαξίωσης που είχαν έρθει τα αστικά κόμματα του τόπου, που εγκατέλειψαν τον Ελληνικό λαό με την είσοδο των κατοχικών δυνάμεων, με άλλα τμήματά τους να ζητάνε υπακοή και άλλα να συνεργάζονται με τους κατακτητές, με αποτέλεσμα τμήματα λαού -κυρίως  μικρομεσαίων στρωμάτων που προλεταριοποιήθηκαν βίαια-, να διαρρηγνύουν τους δεσμούς τους με τα κόμματα αυτά και να ρίχνονται  στη μάχη μέσα από της γραμμές του ΕΑΜ και του ΚΚΕ.

Από αυτή την σκοπιά, τον αγώνα του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα τον διεξήγαγε η εργατική τάξη με τους συμμάχους της μέσα από τις μαζικές, μαχητικές οργανώσεις του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ.

Το ταξικό αυτό στοιχείο υποτιμήθηκε από το ΚΚΕ, προσπερνώντας το γεγονός ότι η ταξική πάλη συνεχιζόταν με άλλη μορφή και στα χρόνια της κατοχής, με αποτέλεσμα να μην μπορέσει να συνδυάσει τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα με το θέμα της εξουσίας, πατώντας σε μια  στρατηγική που κινούταν στην λογική των σταδίων και οδήγησε στις επώδυνες για το κίνημα συμφωνίες,  όπως φάνηκε αργότερα, του Λιβάνου και της Καζέρτας που επέδρασαν στις μετέπειτα μεταπολεμικές εξελίξεις.

Το ΚΚΕ έδωσε στον αγώνα χιλιάδες από τα καλύτερα παιδιά του. Δημιούργησε πρότυπα στάσης ζωής μέσα από ένα μαζικό ηρωισμό, που κλόνισε το αστικό πολιτικό σύστημα και οδήγησε τα αστικά κόμματα σε απομαζικοποίηση και ανυποληψία.

Δεν μπόρεσε, ωστόσο, να διαμορφώσει τη στρατηγική που θα οδηγούσε προς την επαναστατική επίλυση του προβλήματος της πολιτικής εξουσίας. Υπέταξε την πάλη γι’ αυτήν στις εθνικοαπελευθερωτικές επιδιώξεις και τότε ακόμη που οι συνθήκες επέβαλλαν, ιδίως μετά το 1943, να θέσει το ζήτημα της κατάκτησης της εξουσίας ως αποτελέσματος της αντιστασιακής πάλης και επάθλου του λαϊκού αγώνα.

Έτσι, οδηγήθηκε στην υπαγωγή του ΕΛΑΣ στο εγγλέζικο στρατηγείο της Μ. Ανατολής (5 Ιούλη 1943) και αργότερα στις συμφωνίες του Λιβάνου (20 Μάη 1944) και της Καζέρτας (26 Σεπτέμβρη 1944), για να διατηρήσει και να διευρύνει την «εθνική ενότητα». Και δεν διαμόρφωσε τις προϋποθέσεις μιας πορείας που θα είχε μεγάλες πιθανότητες να οδηγήσει στη νίκη.

Τα παραπάνω απαντούν και στα αφηγήματα της μετεμφυλιακής αντικομμουνιστικής προπαγάνδας, για να μειώσουν το ηθικό κύρος και την επίδραση που είχε το ΕΑΜικό αντιστασιακό κίνημα στις λαϊκές μάζες, ότι το ΚΚΕ μέσω του ΕΑΜ ήθελε να κάνει την Ελλάδα  «σοβιετικό δορυφόρο» και άλλα φαιδρά που έρχονται ξανά στην επιφάνεια με το περιτύλιγμα του νέου.

Αν ήθελε θα το είχε κάνει, γιατί ήταν κυρίαρχο σχεδόν σε όλη την Ελλάδα, διαμορφωνόταν τα πρώτα φύτρα λαϊκής εξουσίας μέσο της ΠΕΕΑ και της Ελεύθερης Ελλάδας και είχε  ένοπλα τμήματα (λαϊκό στρατό) με πείρα στις μάχες, στον πόλεμο που έκαναν ενάντια στους ναζί και φασίστες κατακτητές.

Αυτό που δεν μπορούσε να δει το ΚΚΕ στα χρόνια του απελευθερωτικού αγώνα και να συνδέσει αυτή την πάλη με το θέμα της εξουσίας, το εκμεταλλεύτηκαν οι Άγγλοι ιμπεριαλιστές, που απεργάζονταν από πολύ νωρίς σχέδια για την εδραίωση της αστικής τάξης στην εξουσία και την ανασυγκρότηση αστικών πολιτικών δυνάμεων, που είχαν χάσει τα ερείσματα και το κύρος τους στην κοινωνία εξαιτίας της στάσης τους στον αντικατοχικό αγώνα.

Για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος έπρεπε να τσακιστεί το οργανωμένο, λαϊκό – απελευθερωτικό κίνημα και η εμπροσθοφυλακή του το ΚΚΕ, το ΕΑΜ και ο λαϊκός στρατός που απελευθέρωσε την Ελλάδα, ο ΕΛΑΣ.

Η επέμβαση των Άγγλων στα εσωτερικά της Ελλάδας για να καθορίσουν πολιτικές εξελίξεις κόντρα στην θέληση και την βούληση του Ελληνικού λαού, αποτελεί ένα έγκλημα των Εγγλέζων ιμπεριαλιστών εις βάρος της χώρας μας.

Για το αιματοκύλισμα του λαού μετά την απελευθέρωση του από τους ναζί και φασίστες κατακτητές αξιοποιήθηκε ο κατασταλτικός μηχανισμός των κατοχικών – φιλοναζιστικών κυβερνήσεων (βασιλική χωροφυλακή, ταγματασφαλίτες, ομάδα «Χ» με επικεφαλής τον περιβόητο Γεώργιο Γρίβα, όλες οι οργανώσεις που συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς ναζί).

Εξάλλου ένα σημείο τριβής και η αποχώρηση των ΕΑΜιτών από την λεγόμενη κυβέρνηση «Εθνικής Ενότητας» με επικεφαλής το ανδρείκελο των Άγγλων  Γεώργιο Παπανδρέου ήταν ότι ποτέ δεν αφοπλίστηκαν οι δοσιλογικές οργανώσεις.

Αυτήν ήταν η μαγιά όπου μαζί με την «ορεινή ταξιαρχία» και τον Εγγλέζικο στρατό που έκανε απόβαση με 30.000 και βαρύ οπλισμό στην Ελλάδα, έπνιξαν στο αίμα τον λαό που πολέμησε για την απελευθέρωση του, στα γεγονότα που ονομάστηκαν «Δεκεμβριανά».

Ο ίδιος ο πρωθυπουργός της Αγγλίας Ουίνστον Τσόρτσιλ επισκέπτεται στις 25 Δεκεμβρίου του 1944 την Ελλάδα και  επιβλέπει από κοντά τις σφαγές που διαδραματίζονταν στις γειτονιές της Αθηνάς, με τους αγωνιστές του απελευθερωτικού αγώνα να πολεμούν γενναία 33 μέρες τον Εγγλέζικο στρατό και τους βαστάζους τους, τους ταγματασφαλίτες. Εύστοχα μετά ο λαός της χώρας έδωσε στον Ουίνστον Τσόρτσιλ  το προσωνύμιο του «χασάπη».

Όση λάσπη και να ρίχνουν διάφορα επιτελεία του συστήματος της σαπίλας και εκμετάλλευσης αυτή θα πέφτει στο κενό.

Ο φόβος της οργανωμένης λαϊκής αντεπίθεσης είναι που στοιχειώνει όλους αυτούς, για αυτό παραχαράζουν την ιστορία και συκοφαντούν μεγάλες ιστορικές στιγμές  λαϊκής ανάτασης, πρωτοβουλίας και παρέμβασης που κατακρήμνισαν τον φόβο και ραγιαδισμό, που θέλουν σήμερα να μας περιβάλλουν για χειραγώγηση και υποταγή.

Όσους γυρολόγους τύπου Τσόρτσιλ και να φέρουν «σε τούτα δω τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει» και το μόνο που έχουν να επιδείξουν οι πολιτικοί απόγονοι των Τσόρτσιλ και κάθε τύπου Τσόρτσιλ είναι εγκλήματα, πολέμους και βία εις βάρος των λαών.

Παναγιώτης Σαββίδης 

ΥΓ. Όσο αφορά την  εκτίναξη του ξενοδοχείου «Μεγάλη Βρετάνια» που ήταν έδρα των Άγγλων και της εγκάθετης κυβέρνησης του Γεωργίου Παπανδρέου (πήγε να απαξιώσει ο λεγόμενος εγγονός του Τσόρτσιλ) αυτή ματαιώθηκε ανήμερα των Χριστουγέννων του 1944 στις 7 το πρωί με απόφαση του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ εξαιτίας της έλευσης  του Τσόρτσιλ περιμένοντας κάποια διαπραγμάτευση μαζί τους. Προηγουμένως στις 22 Δεκεμβρίου είχαν τοποθετηθεί 1 τόνος εκρηκτικά κάτω από το ξενοδοχείο σε μια δύσκολη επιχείρηση που έγινε κάτω στους υπονόμους με την συμμετοχή 80 μαχητών του ΕΛΑΣ.