Πότε γιόμιζαν οι τοίχοι με κόκκινα γράμματα της φωτιάς και συνθήματα πούταν γεμάτα καταφρόνια για το κουβέρνο, τους προσκυνημένους και το Γ’ Ράιχ, και πότε γιόμιζαν οι δρόμοι οι δρόμοι, από μικρά χαρτάκια, που καλούσαν το λαό σε αγώνα, να σ...

Για την εποχή εκείνη μεγάλη υπόθεση το χιλιάρικο, σχεδόν ένας μισθός...

Το διήγημα «Οι πορτοκαλιές», του Κωνσταντίνου Λίχνου, βραβεύτηκε στον Διαγωνισμό πρωτότυπου λογοτεχνικού έργου για τα 100 χρόνια του ΚΚΕ.

— «Κρήτη» βέβαια, ξακουσμένο κουρσάρικο, πούναι πια γραμμένο στην Ιστορία. Τριάντα φορές έσπασε, στο μεγάλο Σηκωμό του νησιού, τον αποκλεισμό και κουβάλαγε πολεμοφόδια και ζωοτροφές στους επαναστάτες.

Όλα τα μηνύματα τελειώναν έτσι: «Μάνα, θα σε φέρομεν κ’ εσένα εδώ, εις πολιτεία Βιρτζίνια». «Μάνα, κάμνομεν το πρέπον για να πάρομεν άδεια να σε φέρομεν εδώ, εις πολιτεία Βιρτζίνια». «Μάνα, θα έρθεις εδώ, εις πολιτεία Βιρτζίνια».

Εσύ κι εγώ και οι άλλοι της ηλικίας μας ήμασταν πολύ μικροί για να καταλαβαίναμε τι σήμαινε όλη αυτή η ιστορία…Η αγαπημένη Άκρα χανότανε, ήδη…Το απόγευμα, σαν φτάσαμε στη Σιδώνα, ήμασταν πια πρόσφυγες...

Ο λαός τους αγαπούσε τους σαλταδόρους, γιατί ήταν μπεσαλήδες και πονετικοί! Άμα ξέρανε κανένα που υπόφερνε, τον συντρέχανε με το παραπάνω!

Τώρα θα μου πείτε, τι ψάχνεις ετούτα και μπερδεύεις τα παλιά με τα καινούρια. Εντάξει, βρε παιδιά, εγώ έτσι σαν απλή κουβεντούλα και να ξέρετε ότι όποιος δεν έχει παρελθόν δεν έχει και μέλλον...