Όλα τα μηνύματα τελειώναν έτσι: «Μάνα, θα σε φέρομεν κ’ εσένα εδώ, εις πολιτεία Βιρτζίνια». «Μάνα, κάμνομεν το πρέπον για να πάρομεν άδεια να σε φέρομεν εδώ, εις πολιτεία Βιρτζίνια». «Μάνα, θα έρθεις εδώ, εις πολιτεία Βιρτζίνια».

Μια βαθιά φιλία, σφυρηλατημένη στη διάρκεια του χρόνου και η αισθησιακή χορεύτρια με το τραγικό τέλος που συγκίνησε τον Νίκο Καββαδία.

Ο λαός τους αγαπούσε τους σαλταδόρους, γιατί ήταν μπεσαλήδες και πονετικοί! Άμα ξέρανε κανένα που υπόφερνε, τον συντρέχανε με το παραπάνω!

Τώρα θα μου πείτε, τι ψάχνεις ετούτα και μπερδεύεις τα παλιά με τα καινούρια. Εντάξει, βρε παιδιά, εγώ έτσι σαν απλή κουβεντούλα και να ξέρετε ότι όποιος δεν έχει παρελθόν δεν έχει και μέλλον...

Όταν η μητέρα μου, την ώρα που τρώγαμε, ανάγγειλε στον πατέρα μου ότι θα γίνη πόρνη, εκείνος, που ήταν παλαιών αρχών, θέλησε με κάθε τρόπο να την αποτρέψη. Δεν το εύρισκε σωστό ν’ ακολουθήση αυτό το επάγγελμα...

«Θα 'ρθουν και για μας καλές μέρες», είπε το αγόρι συγκινημένο. «Τότε θα μπορούμε να νοιαστούμε και για την ευτυχία μας, τη δική σου και τη δική μου...».

Α δεν έπιανε μπόρα πάνω στον Άη Λιά, α δεν άνοιγαν οι καταρράκτες τουρανού στ’ αψηλότερο εκείνο βουνό του νησιού, κι α δε με στέλνανε σ’ ένα χωριό να κονέψω, δε θα σας έλεγα τώρα την ιστορία της Στραβοκώσταινας!

Λες: «μικροαστός». Και θες, σώνει και καλά, να δώσεις και μια συγκεκριμένη εικόνα πού να αντιπροσωπεύει αυτό: το μικροαστό. Θαρρείς κι είσαι δεν ξέρω ποιος ζωγράφος, ή ποιος γελοιογράφος και έχεις υποχρέωση να εικονογραφήσεις αυτόν τον έρμο...