Θέατρο τη Δευτέρα: «Στέλλα Βιολάντη» του Γρηγ. Ξενόπουλου
Η «Στέλλα Βιολάντη» παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στη θεατρική σκηνή το 1909 από τη Μαρίκα Κοτοπούλη και συγκαταλέγεται στα κλασσικά έργα του ελληνικού θεατρικού ρεπερτορίου.
Το θεατρικό δράμα «Στέλλα Βιολάντη» προήλθε από διασκευή του διηγήματος «Έρως Εσταυρωμένος» του Γρηγορίου Ξενόπουλου, που ο συγγραφέας έγραψε και διασκεύασε στις αρχές του 19ου αιώνα.
«Το έργο, μέσα από τον έρωτα της Στέλλας Βιολάντη με έναν νέο, διαπραγματεύεται τη σύγκρουση μεταξύ πατέρα που θέλει να επιβάλλει τον δικό του τρόπο σκέψης και κόρης που θέλει να αποφασίζει η ίδια για τη ζωή της. Στο έργο στιγματίζεται η αυταρχικότητα του πάτερ-φαμίλια, που τότε είχε δικαίωμα ζωής και θανάτου προς τα υπόλοιπα εξαρτώμενα από αυτόν μέλη της οικογένειάς του».
Η «Στέλλα Βιολάντη» παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στη θεατρική σκηνή το 1909 από τη Μαρίκα Κοτοπούλη και συγκαταλέγεται στα κλασσικά έργα του ελληνικού θεατρικού ρεπερτορίου. Το 1931 μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη σε σενάριο του ίδιου του Ξενόπουλου, και σκηνοθεσία Ιωάννη Λούμου, με πρωταγωνίστρια την Ελένη Παπαδάκη.
Η παράσταση που θα παρακολουθήσουμε προβλήθηκε το 1976 από την ΕΡΤ, στο πλαίσιο της σειράς εκπομπών «Το θέατρο της Δευτέρας». Σκηνοθεσία: Πάνος Γλυκοφρύδης. Τηλεσκηνοθεσία: Κώστας Λυχναράς. Σκηνογραφίες: Γιάννης Σακελλαρίδης . Παίζουν οι ηθοποιοί: Νίκη Τριανταφυλλίδη (Στέλλα Βιολάντη), Πάνος Χατζηκουτσέλης, Ιάκωβος Ψαρράς, Κίττυ Αρσένη, Πάνος Δούκας, Μαρούλα Ρώτα, Όλγα Δαλέντζα.
Η Κατιούσα αγαπάει το θέατρο και προβάλλει κάθε Δευτέρα από τις σελίδες της μια σειρά από ξεχωριστά έργα που βρίσκονται «αποθηκευμένα» στο πλούσιο Αρχείο της ΕΡΤ.
Για πολλά χρόνια «Το θέατρο της Δευτέρας» που προβαλλόταν από την κρατική ΕΡΤ αποτελούσε μια όαση πολιτισμού στο άνυδρο τηλεοπτικό (και όχι μόνο) τοπίο της εποχής, που καθήλωνε κάθε βδομάδα μπροστά στους δέκτες τους χιλιάδες τηλεθεατές.
Οι μεγαλύτεροι συγγραφείς του κόσμου, αλλά και πολλοί νεότεροι, Έλληνες και ξένοι, έργα του κλασικού και νεότερου ρεπερτορίου, δοσμένα από σημαντικούς θεατράνθρωπους κι ερμηνευμένα από μερικούς από τους καλύτερους ηθοποιούς που γέννησε αυτός ο τόπος, πέρασαν από τις ασπρόμαυρες και στη συνέχεια έγχρωμες οθόνες των τηλεοράσεων κι έφεραν κοντά στο θέατρο έναν κόσμο που δεν του δινόταν άλλου τύπου κίνητρα (ούτε λόγος για την απαραίτητη παιδεία…), για να προσεγγίσει, να απολαύσει και ν’ αγαπήσει τη συγκεκριμένη μορφή τέχνης.
