Ο Πέτρος Κόκκαλης, ο Φίσερ και ο Κραφτ σκεφτήκαν πώς να κερδίσουμε τον Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο…

Ο Μπράουν ο Φίσερ κι Κράφτ
σκεφτήκαν και βρήκαν πως φταίει ο Μαρξ

Και ο Πέτρος (Κόκκαλης) είπε πως δε φταίει ακριβώς, μπορούμε όμως να τον διορθώσουμε και να τον φέρουμε στα μέτρα μας, διατηρώντας ένα αριστερό προφίλ με κοινωνικές ανησυχίες, σε ένα “βαρυσήμαντο άρθρο” του.

Ο Κόκκαλης μας λέει πως ο εχθρός είναι πράγματι αόρατος, αναφέροντας το αόρατο χέρι της αγοράς. Και ενώ πιστεύεις πως θα φωνάξει “ένας είναι ο εχθρός” (ο ιμπεριαλισμός) και ότι έχεις μπροστά σου έναν γνήσιο αποστάτη της τάξης σου, τελικά περιγράφει έναν εχθρό με χίλια πρόσωπα, αλλά χωρίς όνομα.

Ο εχθρός βρίσκεται σε κοινή θέα, ονομάζεται εξορύξεις, απορρύθμιση, ακραία ιδιωτικοποίηση, εξωτερίκευση κόστους, ληξιπρόθεσμος σχεδιασμός, ολική ρύπανση, «εθισμός» στα ορυκτά καύσιμα, μαζική εξαφάνιση ειδών και κατάρρευση βιοποικιλότητας, «αρπακτική» δανειοδότηση, ακραία ανισότητα, επισφάλεια, μοναξιά, ενδημική κατάθλιψη, καρκίνος, παχυσαρκία, διαβήτης και μια σειρά άλλων μη μεταδοτικών ασθενειών που σκοτώνουν και πιθανότατα θα συνεχίσουν να σκοτώνουν – αν και με λιγότερο δραματικό τρόπο – περισσότερους ανθρώπους από όσους αναμένεται να πεθάνουν από τον C19.

Προσέξτε τις προσεγμένες διατυπώσεις, όπως “ακραία ιδιωτικοποίηση” και “ολική ρύπανση”, πιθανότατα σε διάκριση με μια μετριοπαθή ιδιωτικοποίηση και μια λελογισμένη ρύπανση, γιατί σε όλα χρειάζεται ένα μέτρο.

Παρακάτω ακολουθεί μια ανάλυση της ιστορίας των δύο παγκοσμίων πολέμων -μακριά από ξύλινες έννοιες όπως ιμπεριαλιστικός ή έστω αντιφασιστικός- με τον τρίτο, που ζούμε σήμερα, να βαφτίζεται φυσικός και ηθικός, και τη μάχη κατά του κορονοϊού να γίνεται κάτι σαν το σύγχρονο Στάλινγκραντ, κατά τον οραματιστή αρθρογράφο με τις γνωστές καταβολές…

Κι αν ο πρώτος έφερε την Κοινωνία των Εθνών και ο δεύτερος τον ΟΗΕ, σήμερα χρειαζόμαστε μια ενισχυμένη παγκόσμια διακυβέρνηση, με αναμορφωμένο ΟΗΕ και περισσότερη Ευρώπη. Με άλλα λόγια χρειαζόμαστε περισσότερο ιμπεριαλισμό.

Ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος έφερε βασικά τη φλόγα του Οχτώβρη, που έγινε πυρκαγιά μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ανεξάρτητα από την κατάληξή της, πολλά χρόνια αργότερα. Δε χρειάζεται καν η μαρξιστική ανάλυση ως εργαλείο, για να το διαπιστώσει κανείς αυτό. Αλλά είναι μάταιο να περιμένει κανείς από τον Κόκκαλη να μας πει πχ ότι το φως στο τούνελ του Γ’ Παγκοσμίου Πολέμου είναι ένα νέο μεγάλο διεθνές επαναστατικό κύμα και να σαλπίσει το τέλος του καπιταλισμού. Μπορεί όμως να μας μιλήσει για το φτιασίδωμά του, για πράσινη ανάπτυξη, νέο κοινωνικό συμβόλαιο, κοκ, που ταιριάζουν στον πολιτικό λόγο του ΣΥΡΙΖΑ και των ψηφοφόρων του.

Όσο για τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο του Λοΐζου και του Νεγρεπόντη, είχαν και αυτοί την ίδια τύχη με τον Μαρξ. Τον επικαιροποιήσαμε λίγο για να τον φέρουμε στην εποχή μας.

Ο Μπράουν, ο Φίσερ και ο Κραφτ, σκεφτήκαν και βρήκαν να πάει ο Πέτρος στους εργάτες, να τους πει ότι είναι ένας από αυτούς και να τους πει ότι ο Μαρξ μπορεί να μην έφταιγε ακριβώς, πάντως σίγουρα πρέπει να του αλλάξουμε τα φώτα.