Σε άλλα νέα, έχουμε πραξικόπημα darling!

 Η Βενεζουέλα τις τελευταίες μέρες βρίσκεται σε αναβρασμό. Ο αρχηγός της αντιπολίτευσης, Χουάν Γκουαϊδό αυτο-ανακηρύχτηκε προσωρινός Πρόεδρος της Μπολιβοριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλα και κάλεσε το Πρόεδρο Νικολά Μαδούρο να εγκατελείψει την χώρα με τις ευλογίες του Ντόναλντ Τραμπ που έσπευσε να συνδράμει στη … δημοκρατική αποκατάσταση στην χώρα.

Η αμερικάνικη εξωτερική πολιτική δεν αλλάζει ποτέ. Πιο σωστά η ιμπεριαλιστική πολιτική των καπιταλιστικών χωρών δεν αλλάζει ποτέ. Ας μην στοχοποιούμε άδικα έναν ολόκληρο λαό για τα συμφέροντα των λίγων. Είτε με τον φασίστα, σεξιστή, ηλίθιο ( χαρακτηρισμοί με τους οποίους κατα καιρούς ο ίδιος ο λαός του, τον προσφωνεί) Ντόναλντ Τραμπ, είτε με την Χίλαρι Κλίντον ( της οποίας αξίζουν εξίσου οι άνω χαρακτηρισμοί ) το αποτέλεσμα θα ήταν το ίδιο. Λατρεύουν οι ιμπεριαλιστές να μπαίνουν στις υποθέσεις των άλλων χωρών και να καρπώνονται το κέρδος.

Αυτό που συμβαίνει στην Βενεζουέλα τις τελευταίες μέρες είναι η κοινή μοίρα όλων των Λατινοαμερικάνικων χωρών τα τελευταία τουλάχιστον 110χρόνια. Η αμερικάνικη εξωτερική πολιτική έχει υφανθεί ώστε να στραγγαλίζει, σε κάθε ευκαιρία, οποιαδήποτε διαφορετική κατεύθυνση θα μπορούσε να δημιουργηθεί έξω απο τα συμφέροντα της σε αυτές τις χώρες.

Το ίδιο συμβαίνει και με τις μεγάλες χώρες της Ε.Ε, που πολύ ευχαρίστως θα έκαναν τα στραβά μάτια σε ένα πραξικόπημα που θα τους έδινε ένα κομμάτι απο την πίτα του κέρδους. Για την ακρίβεια, αυτές οι χώρες, οι στυλοβάτες της δικαιοσύνης, της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων έχουν κάνει τόσες φορές τα στραβά μάτια σε τέτοιες περιπτώσεις που πλέον το αλληθώρισμα είναι η φυσιολογική τους κατάσταση.

Ο Νικολάς Μαδούρο : Ο αγαπημένος αποδιοπομπαίος τράγος των ΜΜΕ.

Ο Νικολάς Μαδούρο, αυτο-αποκαλείται συνεχιστής του Ούγκο Τσάβες στην πολιτική που ακολουθεί. Το κατά πόσο αυτό συμβαίνει ή όχι δεν είμαι ειδική να το πω. Βλέπετε μέχρι και το 2013, χρονιά που ο Ούγκο Τσάβες απεβίωσε απο καρκίνο, οι πληροφορίες που υπήρχαν σχετικά με την κατάσταση στην σημερινή Βενεζουέλα ήταν στην χειρότερη περίπτωση απλά επικριτικές. Μετά το θάνατο του όλες οι πληροφορίες που μας έρχονται απο εκεί, μέσω των παραδοσιακών ΜΜΕ αλλά και μέσω του ίντερνετ είναι τόσο ζοφερές, πιο σωστά τόσο στρατηγικά ζοφερές, που θα πίστευε κάποιος ότι στην Βενεζουέλα επικρατούν συνθήκες Αποκάλυψης. Τέτοιες πληροφορίες απλά σου δημιουργούν αρνητική και όχι αντικειμενική άποψη επί των γεγονότων.

Όπως συμβαίνει πάντα, η δαιμονοποίηση ενός πολιτικού προσώπου περνά μέσα απο το ”πόσο κάνει το λαό υπό την εξουσία του να υποφέρει”. Ο Νικολά Μαδούρο έχει εδώ και καιρό κερδίσει μια θέση στο Πάνθεον δίπλα απο ονόματα ”διαβόλων ” όπως ο Μουαμάρ αλ Καντάφι, Σαντάμ Χουσεϊν, Ιωσήφ Στάλιν, Κιμ Γιονγκ – Ουν, Μπασάρ αλ Άσαντκαι κάθε Ιρανού ηγέτη κ.λ.π… Ο κατάλογος είναι μακρύς. Σίγουρα θα πει κάποιος πως αυτές οι προσωπικότητες είναι αμφιλεγόμενες απο πολλές απόψεις αλλά κυρίως απο μία: Όλοι οι ιμπεριαλιστές τους μισούν.

Δεν τους ξεπλένω. Το γεγονός πως οι ιμπεριαλιστές τους βάζουν απέναντι τους, δεν σημαίνει πως όλα τα πρόσωπα της λίστας είναι αθώες περιστερές. Προφανώς και όχι. Άλλωστε κάποιοι απο αυτούς τοποθετήθηκαν, πριν εκπέσουν της εύνοια τους, απο τους ίδιους τους ιμπεριαλιστές. Το θέμα είναι πως το μόνο που ακούς για εκείνους είναι το πόσο ”κακοί” είναι και πως ”οι καλοί” ιμπεριαλιστές έχουν υποχρέωση να τους ανατρέψουν. Οι συνέπειες της ανατροπής τους φέρνουν περισσότερα δεινά απο πριν. Πόλεμοι, θάνατοι, καραβάνια προσφύγων, επιβολή αυταρχικών καθεστώτων σκληρότερο απο του ”διαβόλου”, καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ξεπούλημα εθνικού πλούτου…

Την τελευταία 5ετία, ο Νικολά Μαδούρο έχει μπει στην ίδια κρεατομηχανή. Είναι ο κακός δικτάτορας, που αφήνει το λαό του να πεθαίνει στους δρόμους απο την πείνα. Τα ΜΜΕ δείχνουν πλάνα με πεινασμένους, γυναίκες να κόβουν τα μαλλιά τους και να τα μοιράζουν στις διπλανές χώρες σαν εξτένσιον και πολλά αρθράκια σε δημοσιογραφικά σάιτ τύπου VICE  να λένε ” Πέρασα σαν βασιλιάς με 100 ευρώ στη Βενεζουέλα”. Ναι, είναι πραγματικά εξαιρετικά ενδιαφέρον να μαθαίνουμε πως εκμεταλλεύτηκες την κακή οικονομική κατάσταση μιας χώρας για να κάνεις τον άρχοντα με 100 ευρώ. Συγχαρητήρια…

Τα περισσότερα απο αυτά τα άρθρα φροντίζουν να αποσυνδέουν την σχέση της οικονομικής κατάστασης στην σημερινή Βενεζουέλα με τις κυρώσεις που έχει επιβάλλει η Αμερική και άλλες χώρες σε αυτήν. Όχι, για τους περισσότερους υπεύθυνος είναι μόνο ο δικτάτορας Μαδούρο.

Σαν να αγνοούν την ιστορία ετών με τις επεμβάσεις της Αμερικής τα περισσότερα ΜΜΕ ανακαλύπτουν κάθε φορά το ”δυστυχισμένο” λαό  χρησιμοποιώντας και πλάνα ακόμα και πριν απο 10-15 ή 20 χρόνια με σκοπό να ”αποδείξουν” την δυστυχία του.

Το σκοτεινό ρόλο που παίζουν τα ΜΜΕ στην σκιαγράφηση αυτών των διαβόλων μπορούμε να το δούμε μέσα απο τα δικά μας κανάλια. Υπήρξε ένας ανελέητος βομβαρδισμός εικόνων δυστυχίας  απο τη Βενεζουέλα τα τελευταία χρόνια, ενώ στα καπάκια υπήρχε πάντα ένα βίντεο απο τη Βόρεια Κορέα και τον “ημίτρελο” ηγέτη της. Ήταν τόσο συχνή η προβολή back to back αυτών των δύο χωρών που δεν ήταν τυχαία. Παράλληλα, η αποσιώπηση την ίδια εποχή κοινωνικών αναταραχών απο χώρες μέσα στην Ε.Ε όπως στην Ιταλία ή στην Γαλλία ήταν πραγματικά ύποπτες.

Ξέραμε την “είδηση” για το θείο του Κιμ Γκιονγκ Ουν που τον έφαγαν 120 σκυλιά, αλλά δεν είχαμε ιδέα για τις απεργιακές κινητοποιήσεις των Γάλλων σε μεγάλα εργοστάσια της Γαλλίας.

Χθες, μεγάλο τηλεοπτικό κανάλι με μαεστρία αντί να σταθεί στο παράλογο γεγονός πως κάποιος μπορεί να αυτο-ανακηρυχθεί πρόεδρος ετσιθελικά, έδειχνε το Μαδούρο να έχει φιλικές σχέσεις με τον Ταγίπ Ερντογάν προσπαθώντας υποδόρια να δώσει αρνητικό πρόσημο και ο Έλληνας τηλεθεατής να ανησυχήσει που ο ”εχθρός Τούρκος” έχει σχέση με δαύτον.. Ύστερα είπαν για την δήλωση Σκουρλέτη υπέρ του Μαδούρο σε μια στιγμή που ένα μεγάλο κομμάτι του ελληνικού λαού έχει αποσύρει την εμπιστοσύνη της στην κυβέρνηση. Έτσι ο μέσος έλληνας τηλεθεατής χωρίς καν να το δει μπροστά του γραμμένο έχει ποτιστεί με αρνητική διάθεση προς τον Πρόεδρο Νικολάς Μαδούρο και θα σιωπήσει απέναντι στην ανατροπή του…

Η εικόνα που έχω για τον Μαδούρο είναι εξαιρετικά θολή. Υπήρξα αισιόδοξη για το μέλλον της Βενεζουέλας στα εφηβικά μου χρόνια αλλά στεκόμουν πάντα ιδιαίτερα προσεκτική απέναντι στο τι λέει και τι πράττει κάποιος. Δεν μπορώ να κρίνω σαν Πρόεδρο τον Μαδούρο γιατί δεν έχω τα πλήρη αντικειμενικά στοιχεία. Καταγράφω εκείνα που γνωρίζω. Αναρωτιέμαι αν μπορεί  κάποιος να αυτο-ονομάζεται συνεχιστής κάποιου σε ένα έργο και αν πραγματικά είναι. Ζω σε μια χώρα που πολλοί στην κυβέρνηση εξακολουθούν και λένε πως είναι αριστεροί και εργάζονται υπέρ του λαού και όμως τον έχουν γονατίσει.

Ο Χουάν Γκουαϊδο : Ο φερέλπις φιλελεύθερος νέος που τον λατρεύουν οι ακροδεξιοί πρόεδροι.

Ο Χουάν Γκουαϊδο είναι 35 χρονών και μηχανολόγος μηχανικός. Απο φοιτητής υπήρξε εναντίον των σοσιαλιστικών μεταρρυθμίσεων του Ούγκο Τσάβες και αποτελεί την φωνή και τα χέρια του υπό κατ΄οίκον περιορισμό Λεοπόλδο Λόπες, αρχηγό της αντιπολίτευσης πριν καταδικαστεί  για υποκίνηση βίας στις διαδηλώσεις του 2014. Αγαπημένο παιδί των συντηρητικών της Βενεζουέλας με σπουδές σε αμερικάνικο πανάκριβο ιδιωτικό πανεπιστήμιο. Να τα λέμε και αυτά…

Ο φερέλπις νέος Χουάν Γκουαϊδο έχασε τις εκλογές απο τον Νικολάς Μαδούρο τον περασμένο Μάιo. Η αντιπολίτευση δεν αναγνώρισε ποτέ το αποτέλεσμα των εκλογών αυτών λέγοντας πως πολλά κόμματα δεν συμμετείχαν στην εκλογική διαδικασία, υπήρξε εκτεταμένη φαλκίδευση αποτελεσμάτων και υπονόησε χρήση βίας απέναντι στους ψηφοφόρους.

Με λίγα λόγια, η εκλογική διαδικασία κινήθηκε σε φυσιολογικά πλαίσια όπως κάθε εκλογική διαδικασία στην Λατινική Αμερική!  Όχι, δυστυχώς δεν αστειεύομαι! Αν έπρεπε να ακυρώνονται εκλογικές διαδικασίες επειδή συνέντρεχαν οι άνω λόγοι στις χώρες της Λατινικής Αμερικής στην καλύτερη περίπτωση θα είχαμε αποφύγει ”δημοκρατικά εκλεγμένες δικτατορίες ” και στην χειρότερη θα είχαν πέσει σε μια κατάσταση ακυβερνησίας.

Η διαφορά εδώ είναι πως, το χέρι που χτύπησε ή άλλαξε τα αποτελέσματα δεν ήταν δεξιό ή υπέροχα ακροδεξιό ώστε οι υπόλοιπες χώρες να το αποδεχτούν με χάρα.. Μετά απο 4 όλόκληρα χρόνια διαδηλώσεων και σφυροκοπήματος του κόσμου με προπαγάνδα το να κερδίζει ο Μαδούρο τις εκλογές με ή χωρίς νοηθεία ήταν βαρύ για τους ”δημοκράτες ” αυτού του πλανήτη.

Ο Ο.Η.Ε, η Ε.Ε, οι Η.Π.Α και πολλές άλλες χώρες δεν αναγνώρισαν ποτέ την εκλογή Μαδούρου το Μάιο του 2018 και ζητούσαν να ξαναγίνουν εκλογές… Πώς μερικές φορές οι χώρες σέβονται τα εκλογικά αποτελέσματα και τις αποφάσεις του λαού και πως άλλες φορές όχι, είναι απλό: Ανάλογα με τα συμφέροντα τους. Η ίδια βία απο την αντιπολίτευση που σκότωνε κομμουνιστές, συνδικαλιστές, αριστερούς,ακτιβιστές για πολλά χρόνια ήταν καλοδεχούμενη. Τώρα όχι…

Ας θυμηθούμε τι έγινε με το Brexit, που επίμονα πολλοί ζητούσαν επανάληψη του δημοψηφίσματος και έφτασαν σε σημείο να παρουσιάζουν στα σοβαρά μια ηλεκτρονική ψηφοφορία ανθρώπων απο όλο το κόσμο που ζητούσε επανάληψη.Οι περισσότεροι που ήθελαν επανάληψη δημοψηφίσματος δεν ήταν καν Άγγλοι και δεν είχαν δικαίωμα ψήφου…

Σίγουρα οι αστικοί νόμοι είναι κομμένοι και ραμμένοι ώστε να μην υπάρχουν  εκπλήξεις στα εκλογικά αποτελέσματα.  Τις ελάχιστες φορές που αυτό συμβαίνει που φαίνεται βαθιά αντιδημοκρατικό να θες να επαναλάβεις μια διαδικασία επειδή σε ένα μεγάλο κομμάτι δεν αρέσει.  Δεν ξέρω για σας, σε εμένα πάντως δεν ακούγεται δημοκρατικό.

Όπως δημοκρατικό δεν είναι όποιος θέλει κάτω απο πολύ περίεργες συνθήκες να βγαίνει σε μια πλατεία και να αυτο-ανακηρύσσεται ό,τι θέλει. Μέσα απο ποια δημοκρατική διαδικασία ο αρχηγός της αντιπολίτευσης ανακηρύχτηκε μεταβατικός πρόεδρος; Ποιός του έδωσε αυτό το δικαίωμα; Δηλάδη, αν ο κύριος Μητσοτάκης έχει θέμα με τις εκλογές μπορεί να αποφασίσει αν θα είναι αύριο πρωθυπουργός ή όχι; Αποδείχτηκε εμπράκτως πως οι εκλογές ήταν παράνομες και αν ναι, δε θα έπρεπε να κάποιον άλλον τρόπο να κινηθεί η διαδικασία ώστε να πάνε μόνοι τους σε εξομάλυνση χωρις την παρέμβαση του μακελάρη Αμερικάνου Προέδρου ;

Μπορείς να διορθώσεις εκτροπές στο δημοκρατικό πολίτευμα χρησιμοποιώντας μη δημοκρατικές διαδικασίες;

Σε όσους σπεύσουν να πουν και εσύ σαν κομμουνίστρια θες επανάσταση άρα μια μη δημοκρατική διαδικασία, να πω πριν παω παρακάτω πως, πιο βαθιά δημοκρατική διαδικασία απο την επανάσταση και την επικράτηση της λαοκρατίας δεν υπάρχει. Εσκεμμένα χρησιμοποιώ την λέξη λαοκρατία και όχι δημοκρατία και όποιος κατάλαβε κατάλαβε. Το ερώτημα παραμένει ανοιχτό απέναντι στους ”δημοκράτες” … Πώς με μη δημοκρατική διαδικασία εξασφαλίζεις δημοκρατία;

Το ερώτημα είναι ρητορικό όλοι ξέρουν πως δεν…

Γιατί κάνουμε τα στραβά μάτια, πάμε πάλι … Λέγεται συμφέρον, λέγεται χρήμα, λέγεται εξουσία..

Υποστηριχτές του νεαρού πολιτευτή είναι όλη η υψηλή αφρόκρεμα των πιο σκληρών και ακραίων πολιτικών της Λατινικής Αμερικής. Ο φασίστας Βραζιλιάνος Πρόεδρος Ζαϊρ Μπολσονάρο, ο συντηρητικός Αργεντίνος Πρόεδρος Μαουρίσιο Μάρτι που έχει γονατίσει οικονομικά τους Αργεντίνους, ο Ιβάν Ντουκέ ο αντιδραστικός και φιλοαμερικάνος Πρόεδρος της Κολομβίας,ο Μαρτίν Βισκάρα Πρόεδρου του Περού, ο Πρόεδρος του Καναδά Τζαστίν Τριντώ ένας ακομα φερέλπης νέος που πολλοί Αμερικάνοι θεωρούσαν πως θα τους προστάτευε αν μετανάστευαν προς το Καναδά σε πιθανή εκλογή Τραμπ αλλά ο ίδιος χασκογελά σε κάθε συνάντηση τους, ο Χιλιανός Πρόεδρος Σεμπάστιαν Πινέρα ακραιφνούς νεοφιλελεύθερου πολιτικού, ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Αντόνιο Ταγιάνι μέλος της Λαϊκής Παράταξης.

Είναι να αναρωτιέται κάποιος πως πρόσωπα με ακραίες απόψεις, που δέχονται σκληρή κριτική, παρουσιάζονται τώρα σαν εγγυητές της δημοκρατίας μιας χώρας και οι επικριτές τους σιωπούν.

Μια άλλη εύλογη ερώτηση είναι αυτό το παρεάκι των δεξιών πόσο κόπτεται για την πείνα του φτωχού εργάτη στις δικές του χώρες που συμπαραστέκονται στον φτωχό πεινασμένο της Βενεζουέλας τόσο εγκάρδια;

Τέλος, έχει δικαίωμα ένας αυτο-ανακηρυσσόμενος μεταβατικός Πρόεδρος να ζητά την απομάκρυνση του Μαδούρου απο την εξουσία εθελούσια ώστε να του χορηγηθεί αμνηστία; Αμνηστία; Αν είναι ένας στυγνός δικτάοτορας έτσι εύκολα αγνοούν κάποιοι τον λαό που δεν το θέλει και του δίνουν την δυνατότητα να βγει λάδι απο την οργή του ή μήπως τα στοιχεία για να τον καταδικάσουν δεν είναι επαρκή ώστε απλά με την χορήγηση αμνηστίας και το στίγμα του αφήνουν αλλά και δεν αποδεικνύονται ψεύτες οι ίδιοι ;

Ο ρόλος του στρατού.

Μια παράξενη εικόνα για την Λατινική Αμερική, αλλά και για ολόκληρο το πλανήτη είναι να βλέπει ένα στρατό να σηκώνει όρθια την αριστερή του γροθιά. Θέαμα που μόνο επι Σοβιετική Ένωσης θα μπορούσε κάποιος να περιμένει.

Τι συμβαίνει με το στρατό στην Βενεζουέλα και δεν πράττει ό,τι πει ο Ντόναλντ Τραμπ; Είναι γιατί πρόκειται για στρατό που ποδηγετείται απο έναν δικτάτορα ή μήπως όχι;  Γιατί άργησε να απαντήσει αμέσως στο κάλεσμα του Μαδούρου; Όλοι οι ανώτατοι αξιωματικοί των υποστηρίζουν ή όχι;

Ερωτήματα που θέτουν τα ΜΜΕ με σκοπό ανάλογα είτε να δείξουν πως μόνο ένας δικτάτορας φυσικά έχει μαζί του τον στρατό ή πως μπορεί να είναι μαζί του ο στρατός αλλά όχι όλος …

Πάλι το τρικ με τις εικόνες. Ένας επιφανειακός θεατής των γεγονότων θα μεταφράσει την στάση του στρατού είτε ως βαθιά αντιδημοκρατική είτε ως απλά αμφιλεγόμενη…

Σίγουρα, όμως, πέσει ή παραμείνει στην εξουσία δημιουργείται ο φόβος πως αν ο Μαδούρο έχει στρατό θα επικρατήσει κάποια στιγμή υπέρμετρη ανάγκη να προστατευτεί ο λαός απο εκείνον και σε αυτή την περίπτωση η στρατιωτική επέμβαση της Αμερικής στην χώρα απλά θα παρουσιαστεί σαν βούτυρο στο ψωμί της προπαγάνδας. Ποιος δε θα ήθελε να προστατέψει αμάχους απο την λύσσα ενός στυγνού δικτάτορα με έναν πάνοπλο στρατό ;

Στο θυμικό των Λατίνων Αμερικάνων το τι είναι στρατός και τι είναι δικτατορίας παραμένουν λέξεις που τους κάνουν να αντιδρούν αταβιστικά.

Η Ε.Ε : Ένας αμαρτωλός πρόθυμος εταίρος.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση απαρτίζεται σε μεγάλο ποσοστό απο χώρες που είχαν και έχουν στο παρελθόν επιδείξει όμοια ιμπεριαλιστική συμπεριφόρα. Δεν πρέπει να μας φαίνεται περίεργη η στάση συμπάθειάς της απέναντι αυτο-ανακήρυξη του Χουάν Γκουαϊδό. Έχοντας και οι ίδιες στηρίξει με την σιωπή τους και με την συνδρομή οικονομικής και στρατιωτικής βοήθειας σε πολλά μέρη του πλανήτη τις αμερικάνικες εισβολές δεν θα μπορούσαν να αρνηθούν ακόμα μια. Άλλωστε η Βενεζουέλα έχει ορυκτό πλούτο που δεν τους αφήνει αδιάφορους. Για να κρατήσει όμως τις ισορροπίες και να μην ανοίξει ασκούς του Αιόλου στην περιοχή της (βλ. Προσπάθεια ανακήρυξης ανεξαρτησίας της Καταλονίας και την άσκηση υπέρμετρης βίας απο την Ισπανία)

Το Ηνωμένο Βασίλειο αρνήθηκε 2 μήνες πριν να δώσει στην Βενεζουέλα 550 εκατομμύρια δολάρια τα οποία βρίσκονται στην κρατική αγγλική τράπεζα, λέγοντας πως φοβάται πού θα τα χρησιμοποιήσει τόσα χρήματα ο Πρόεδρος Μαδούρο. Πάμε πάλι, αρνούνται να δώσουν τα χρήματα που ανήκουν στο κράτος της Βενεζουέλας  γιατί ΘΕΩΡΟΥΝ πως θα χρησιμοποιηθούν παρανόμως απο τον Πρόεδρο Μαδούρο. Πολύ βολικό επίσης να ΘΕΩΡΟΥΝ παράνομες τις εκλογές μιας χώρας που θέλει να αποσύρει ένα τόσο μεγάλο χρηματικό ποσό απο την Κρατική τους Τράπεζα.

Ο Εμμανουέλ Μακρόν, ο οποίος αγνοεί την οικονομική κατάσταση στην Γαλλία, θεωρεί πως με ένα απλό πατ-πατ στην πλάτη των Γάλλων και ψευτο-αυξήσεις θα κερδίσει την συμπάθεια τους, υποστηρίζει το διάλογο και θέλει να επιστρέψει η δημοκρατία στην χώρα. Φαντάζομαι το ίδιο θα θέλουν πολλές αποικίες της Γαλλίας και οι 13 αφρικανικές χώρες που κρατούν το εθνικό τους πλούτο η Κρατική Γαλλική Τράπεζα..Τι όχι ;

Ο Νικολάς Μαδούρο και οι υποστηριχτές του

Το γεγονός πως ο Ταγιπ Ερντογάν βρίσκεται στο πλευρό του Μαδούρου είναι κάτι που τα ελληνικά ΜΜΕ φρόντισαν να το γνωρίσουμε. Μην γελιόμαστε η Τουρκία είναι μια ιμπεριαλιστική δύναμη επίσης. Το βλέπουμε απο το τρόπο που κινείται στο ευρύτερο χώρο της Μέσης Ανατολής αλλά και στα βαλκανικά κράτη.  Μέσω της Βενεζουέλας έχει εξασφαλίσει έναν φθηνό προμηθευτή πετρελαίου και η Βενεζουέλα ένα μεγάλο αγοραστή.

Η Κούβα και η Βολιβία είναι αμελητέες κρατικές οντότητες και οι επόμενοι εύκολοι στόχοι της ιμπεριαλιστικής αδηφαγίας.

Το Ιράν, αποτελεί εδώ και χρόνια μέλος στον άξονα των κακών. Η Συρία αποδείχτηκε σκληρός στόχος και γι αυτό ακόμα δεν έχει μπει στο στόχαστρο .

Φτάνουμε στους πραγματικούς ανταγωνιστές των Η.Π.Α. Η Ρωσία και η Κίνα. Οι στρατηγικές κινήσεις της Αμερικής σε όλες τις ηπείρους έχουν ως στόχο να ανακόψουν την όποια ενδυνάμωση της ρώσικης και κινεζικής επιρροής.  Γι αυτό γίνονται όλα και οι λαοί υποφέρουν.

Στο παιχνίδι της εξωτερικής πολιτικής δεν υπάρχουν οι καλοί και οι κακοί. Θα ήταν μια πολύ απλοϊκή σκέψη να πούμε πως οι Η.Π.Α και οι σύμμαχοι τους είναι οι κακοί,ενώ οι υποστηριχτές του Προέδρου Νικολά Μαδούρου είναι οι καλοί.  Και οι δύο πλευρές έχουν συμφέροντα τα οποία δεν εναρμονίζονται με τα συμφέροντα των λαών.

Το ότι κάποιες χώρες χρησιμοποιούν σαν πρόσχημα ένα αριστερό πρόσημο και προσπαθούν να παίξουν τάχα έναν διαφορετικό ρόλο στην γεωπολιτική σκακιέρα δεν είναι παρά ένα τέχνασμα να κινοποιούν τους λαούς ανάλογα με τα συμφέροντα τους. Η πλειοψηφία των κυβερνήσεων στον αναπτυγμένο καπιταλιστικό κόσμο σήμερα είναι όμοιες. Όλοι τους θέλουν να γίνουν βασιλιάδες.