Λίγοι στίχοι και ένα ”αντικείμενο”…

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες ξεθάβω απ’ το συρτάρι μου ένα άδειο δακρυγόνο που μάζεψα στην πρώτη επέτειο του εορτασμού του Πολυτεχνείου

Συνάντησα τη συντρόφισσα στο διαμέρισμά της κάπου στο κέντρο της Αθήνας. Έχοντας ζήσει την εξέγερση μου διηγήθηκε λογοτεχνικά την ιστορία της. Μια ιστορία κοινή σε όλους αυτούς που τη βίωσαν. Το πλήθος πύκνωνε, γινόταν μια φωνή, ένα τραγούδι. Η πολύπαθη γενιά μας επέμενε. Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο. Η φωνή έμεινε στη μνήμη εκείνων που έμειναν για να θυμούνται.

Η Ευγενία γράφει στίχους. Τέτοιους έγραψε όταν άφηνε ένα γαρύφαλλο στην «κεφαλή» για να τιμήσει τους αγώνες των φοιτητών. Μου έδωσε να τους διαβάσω:

Με βρήκε το ξημέρωμα
Εδώ στην Πατησίων
Το σύνθημα που γράφτηκε στους τοίχους
Είναι ακόμα εδώ
Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία
Τι κι αν πέρασαν τα χρόνια

Κάθε Νοέμβρη
Φέρνω ένα γαρύφαλλο
Απ’ την καρδιά βαμμένο
Με πνίγουνε τα δάκρυα
Με τι κουράγιο να σταθώ
Για να σου πω
Αντίο

(Ε. Μαρκαντωνάτου)

Σε ένα ποίημα αφιερωμένο στις μητέρες των παιδιών που χάθηκαν γράφει: την αγκαλιά μου άνοιξα μέσα για να σε κλείσω/μα δε χωρούσες γιόκα μου/στους δρόμους άναψαν φωτιές/με κόπο ανασαίνω/μαζί με τα συντρόφια μου/για σε στους δρόμους τρέχω.

Στην ενδιαφέρουσα κουβέντα μας αναφέρθηκε και στις πρώτες πορείες εορτασμού, τον όγκο, τη μαζικότητα, τον παλμό τους ενώ μου έδειξε και ένα «ενθύμιο» που περισυνέλεξε στην πρώτη επέτειο από το δρόμο.

Συμφωνώντας ότι τα μηνύματα του Πολυτεχνείου παραμένουν επίκαιρα δώσαμε τα χέρια και ανανεώσαμε το ραντεβού μας για το εφετινό.