Κυριακή πρωί μ’ ένα ποίημα: «Μοναχά το αίμα δεν αναβάλλεται» της Ελένης Αστρινάκη

Η Ελένη Αστρινάκη γεννήθηκε το 1952 στο Ηράκλειο Κρήτης. Σπούδασε δημοσιογραφία στην Αθήνα. Πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα το 1981, με την ποιητική συλλογή «Πρώτη πράξη». Ακολούθησαν τα «Εργοστάσια Οδύνης» (1985), τα «Πάθη Φωνηέντων» (1992), το «Μαύρο μαύρο» (1997), τα «Ελάσματα» (2004) και το «Basso continuo» (2014).

Πήρε το β’ βραβείο ποίησης στον πανελλήνιο διαγωνισμό ποίησης για νέους της ΕΕΔΥΕ. Συνεργάστηκε με το ραδιόφωνο. Εργασίες της έχουν δημοσιευτεί σε περιοδικά. Έφυγε από τη ζωή στις 3 του Αυγούστου 2018

Τα ποιήματα που παρουσιάζονται εδώ πρωτοδημοσιεύτηκαν ως ανέκδοτα στο περιοδικό «Πολιτιστική» τον Οκτώβρη του 1984.

Ελένη Αστρινάκη

1

Εδώ έχει φως
μια σκληρή διαφάνεια το μεσημέρι
οι πληγές που ξέρεις Μιχάλη δεν λένε να κλείσουν
και πιο πολύ αιμορραγούν τον Αύγουστο με τα μελτέμια
μηδέ η αρμύρα μηδέ το Αιγαίο τις θεράπευσε
οι πληγές που ξέρεις Μιχάλη
είναι μαχαίρι το φεγγάρι
με χιλιάδες ασημένιες λάμες στη θάλασσα
απομείναμε λίγοι για την άλλη μεριά

Το μόνο που με κρατά
λίγα στρέμματα αμπέλι πριν από το κύμα.

2

Είναι τα θραύσματα από τ’ αρχαία πυθάρια
σαν τα κομμάτια της καρδιάς μας
είναι ένα σπασμένο σταμνί το κορμί του Άρη.

Κι ένα πήλινο θυμιατήρι σαν της γιαγιάς μου σου φέρνω.

3

Γιούχα και πάλι γιούχα στο Αιγαίο σας ποιητές
αφού χωρίσατε από τον όχλο
εδώ και δυο χιλιάδες χρόνια.

Κομαντάντε Σύλβια — είσαι ο πιο επεξεργασμένος στίχος.

4

Μεσημέρια όλο ατμό
με την κάθοδο των ονείρων
η επιθυμία γυρεύει κοίλο μέρος να πλαγιάσει.

Άκρατος έρωτας ο βράχος.

5

Δεν θυμάμαι σε ποια μάχη πληγώθηκα
αγαπημένα σώματα που με σκιάζουν
στα πιο μακρινά ταξίδια
σχήματα που περιέχουν
φωνές, αρώματα.

Αφήστε το σπίτι με τις πόρτες ανοιχτές
για να μπορούμε να επιστρέφομε.

6

Βαθύς και κόκκινος ο καιρός των ποιητών
γλώσσα νέα λοιπόν — το πλήθος.

7

Ξέρεις τον αρχαίο θόρυβο
όταν ο άνεμος σέρνει τα ξερά φύλλα
οι τελευταίες αποχρώσεις περνούν τον ορίζοντα

Τον ξέρεις;

8

Εκεί σε βρίσκω
βαθιά-βαθιά που φτάνει το μαχαίρι.

9

Το σώμα που έφυγε αφήνει τα σημάδια του
άλλα κορμιά σιγά-σιγά σαν έρθουν — του αφήνουν τόπο.

10

Στην Πλατεία Συντάγματος
όλο το βράδυ συναρμολογούσαν
τα μέλη του σπασμένου εφήβου

Στην Πλατεία Συντάγματος
οι εργάτες, οι φοιτητές, οι εξεγερμένοι ποιητές
και άλλοι που υποφέρουν από αναπνευστικά νοσήματα
με ξεδιπλωμένες σημαίες ο ένας δίπλα στον άλλο
τρεις στο τετραγωνικό μέτρο.

Ελένη Αστρινάκη

“Κυριακή πρωί μ’ ένα ποίημα”: Δείτε όλα τα ποιήματα εδώ.