Η παράσταση

Τα φώτα άναψαν και χάθηκαν οι σκιές,
πέφτει η αυλαία κι όλα γίνονται συνήθεια,
μας ζώνουν πόνοι και μας καίνε πυρκαγιές,
σαν να γεράσανε οι χαρές μέσα στα στήθια.

Τα φώτα άναψαν και ξύπνησε η νυχτιά
κι ο δρόμος, έσβησε κι αυτός στην ανηφόρα,
λόγια που δίψασαν για φως, για λευτεριά,
δίχως ελπίδα τώρα χάνονται στη μπόρα.

Κι ένας αγέρας τη σιωπή μας τραγουδά,
σ’ έναν καιρό που αγκομαχά κι ακόμα τρέχει
κι η πολιτεία, στη βροχή και στη φωτιά,
ξυπνάει μνήμες, μα άλλα όνειρα δεν έχει.

Τούτη την ώρα που πυκνώνουν οι καπνοί,
στους προλετάριους να στείλουμε χαμπέρι.
Να στασιάσουν, να ματώσουν κι οι ουρανοί,
να ‘ρθει μιαν άνοιξη, να ιδούμε καλοκαίρι…

Εικόνα: Έργο του χαράκτη Τάσσου