Άρης

Είναι πανάρχαιο το κρίμα
κι όλα προβλέψιμα σ’ αυτόν τον τόπο.

Έτσι και με τον Καπετάνιο.

Κυλούσε σβώλους χώματα
που γίνονταν ηφαίστεια.

Σπάθιζε ο μαύρος σκούφος τα βουνά
είχε το χωριό χαρά
κι αγνάντιο απ’ τις πεζούλες.

Η χαλικαριά των ποταμών έψελνε
τα μελλούμενα και τα διφορούμενα.

Μα όλα πάγωσαν μεμιάς μπροστά
στο ματωμένο φανοστάτη που
άφησε την ελπίδα ακέφαλη.

Κι έγινε το πένθος διαρκές.

Κρίμα.

Ανάμεσα στη Μεσούντα
και του Φάγγου το φαράγγι
ένα τραγούδι.

Σκληρός χειμώνας

Καλοκαίρι κανένα

Άνοιξη χαμένη

Οι αλλόφωνες εκφωνήσεις της Ιστορίας
το μεγαλύτερό μας κρίμα.

Κι ο θάνατός του βαρύς
πολύ βαρύς
για να συρθεί σε μνήμα.

Αντώνης Μπουντούρης