“Ακούστε, χτυπάει η Παλαιστίνη στην καρδιά μου…” – Τρία ποιήματα για την Παλαιστίνη

Τρεις νέοι καλλιτέχνες, η Αγγελική Ξένου, η Μαριλίζα Λούντζη και ο Παναγιώτης Μπελίτσος εμπνέονται από τον αγώνα του ηρωικού παλαιστινιακού λαού, και στέλνουν με στίχους το δικό τους μήνυμα αλληλεγγύης.

Από τα κλαδιά της ιερής ελιάς σου

Μέχρι να σταματήσει τ’ άδικο στον τόπο σου
γίνομαι στόμα που φωνάζει για την ελευθερία σου
Μέχρι να δικαιωθούν οι νεκροί σου
γίνομαι σώμα που ανασταίνει τις κόρες και τους γιους σου
Μέχρι να ελευθερωθούν οι ζωντανοί σου
γίνομαι χώμα που κρύβει τους σπόρους σου
Και από τα κλαδιά της ιερής ελιάς σου
φτερουγίζω με τη λευκή περιστέρα
τραγουδώντας προς όλη τη γη:
‘Ακούστε, χτυπάει η Παλαιστίνη στην καρδιά μου…
είμαι ελεύθερη’

 Αγγελική Ξένου

Αθήνα, Πέμπτη 13 Μαΐου 2021

 ***

Κλεψύδρα

Για τις μέρες και τις ώρες που περνούν πονάω.
Πιο πολύ γι’ αυτό που για να γίνει πρέπει να ναι τα πόδια μου βαθιά χωμένα μες τη γη.
Το κεφάλι μου τρελά υψωμένο στον ουρανό.
Το βλέμμα στ’ άστρα.
Το κλειδί της πόρτας του αύριο στην τσέπη.
Κυρίως θέλει εμένα ένα φτωχό παλιάτσο της ποίησης.
Να βουτά τα χέρια του στον κουβά με τη μπογιά που χύνουν οι αιώνες.
Σα μέγας αρχιτέκτονας,
ζωγραφιές με τα δάχτυλα
πάνω στα σπηλαία των αιώνων να μηχανορραφώ επιδέξια στα τοιχώματα.
Ένα βουβάλι αληθινό από τον τοίχο να ορμά πάνω στη λεία.
Ένα πιστόλι στον κρανίο να βρίσκει ένα παιδί.
Κι ύστερα αυτοί,
που τα δακτυλικά μου αποτυπώματα ξέρουνε να διαβάζουν,
σε μια καρεκλά να με καθίσουν.
Να μ’ ανακρίνουν που είπα την αλήθεια.
Του πίνακά μου ν’ αποκρυπτογραφήσουν το γενετικό υλικό.
Θα βρουν έτσι στον τοίχο το αίμα το δικό μου.
Το σημάδι ενός λαού..
Κι έτσι καθώς το φως, στο μέτωπο θα πέφτει το γυμνό μου,
απόφαση θα πάρει ο ιδρώτας μου ποτέ να μη στεγνώσει.
Δε χαραμίζω τη ζωή μου σε τούτο το μπουντρούμι.
Μονάχα έτσι οι στάλες μου θα γίνουνε ποτάμι,
να ξεδιψάσουν της Αφρικής στρατιές,
με πόδια γυμνά και γλώσσα σε στάση προσευχής να κοιτά τον ουρανό.
Θα ποτίσει το πανάκι εκείνης της μάνας μου,
που σκουπίζει τις πληγές των σκοτωμένων της Γάζας.
Μάνα μου εσύ,
                         κι εσύ,
                                     κι εσύ!
Είσαι τόσες πολλές!
Πάρε το αίμα τους να θαφτούν στη γη μας καθαρά τ’ αδέρφια μου.
Στράγγιξε το πανί σου καλά μάνα μου.
Να πέφτει το αίμα σταγόνα σταγόνα στο δοχείο του χρόνου.
Κι όταν μου ρίξουν κι άλλα χαστούκια για να τους πω με ποιο δικαίωμα εγώ τόσο μικρή το δίκιο μου παλεύω.
Πειστήριο του εγκλήματός μου  θα ‘χω στα δάχτυλα μου,
του παιδιού μου την αλήθεια που δεν έχει γεννηθεί.
θα σου πιάσω το μάγουλο μ’ αγάπη…
θα ματώσει κι εκείνο..
είμαστε ένα…

Μαριλίζα Λούντζη

***

(Φλόγες σκίζουνε τον ουρανό της Γάζας)

Φλόγες σκίζουνε τον ουρανό της Γάζας
Έδαφος φίλησαν και θάνατο σκορπούν
Άκου πίσω απ’ τις βροντές το κλάμα
16 ήταν ο Ρασίντ, στη Βόρεια Ναμπλούς

 Άρματα βαριά, εκπαιδευμένοι δολοφόνοι
με δυό σημαίες, των ΗΠΑ και Ισραήλ
Χαρίζουν θρήνο απ’ το κάθε τους κανόνι
Την Παλαιστίνη κλέβουν κάθε ζωή και πιθαμή
Απέναντι μια έφηβη χτυπά το στρατιώτη
και ένας μικρός με τη σφεντόνα του τα τανκς
Στη δυτική όχθη πια δεν κρύβονται οι ανθρώποι
Κάθε νεκρός τους, τους αρματώνει την καρδιά

 Όπλο στα χέρια τους είν’ η  αλληλεγγύη
Αν άκουσες το κλάμα κι απ’ την άλλη δεν γυρνάς
Ύψωσε ανάστημα σε αυτά και στα άλλα κτήνη
Αύριο ίσως την πόρτα σε σένα να χτυπάν.

Παναγιώτης Μπελίτσος