“Να υπάρχει για πάντα το ΚΚΕ” θέλει πάνω από ένας στους τέσσερις Έλληνες ψηφοφόρους

Συνήθως οι δημοσκοπήσεις, ιδιαίτερα σε μη προεκλογική περίοδο, έχουν ενδιαφέρον κυρίως για τα αστικά δελτία ειδήσεων και εφημερίδες, που αναλώνονται σε αδιάφορους εν πολλοίς για την καθημερινότητα των πολιτών επικοινωνιακούς δείκτες, όπως η διαβόητη “καταλληλότητα για την πρωθυπουργία”, η “παράσταση νίκης” και άλλα αέναα επαναλαμβανόμενα μοτίβα.

Οι πρόσφατα δημοσιευμένες εξαμηνιαίες τάσεις της MRB, πέρα από τα κλασικά ερωτήματα της πρόθεσης ψήφου και φυσικά των σχετιζόμενων με την πανδημία και τη διαχείρισή της θεμάτων, περιείχαν πράγματι και μια ερώτηση με μια απάντηση – “έκπληξη”. Αυτό αφορά στο “ποιο κόμμα θα θέλατε να παραμείνει οπωσδήποτε και να μην εξαφανιστεί ποτέ από το πολιτικό σκηνικό;”. Οι δυο πρώτες θέσεις, με ποσοστά περί το 30% και 40%, αφορούν όπως είναι αναμενόμενο τη ΝΔ και το ΣΥΡΙΖΑ, αντιστοιχώντας χοντρικά και στην εκλογική τους απήχηση. Ιδιαίτερα ενδιαφέρον είναι ωστόσο το γεγονός πως πάνω από ένας στους τέσσερις ψηφοφόρους, και συγκεκριμένα το 27%, απαντά πως το κόμμα που θέλει να υπάρχει για πάντα είναι το ΚΚΕ. Σε αντίθεση δηλαδή με το κόμμα που κυβερνά και το κόμμα που κυβερνούσε ως πριν 1,5 χρόνο, τα οποία δεν ξεπερνούν τα τείχη τους στενού ακροατηρίου των ψηφοφόρων τους, η απήχησή του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας είναι περίπου πενταπλάσια της εκλογικής του του καταγραφής.

Ναι, μιλάμε για το κόμμα αυτό που “έκλεισαν τα κεντρικά και έμεινε η ισορροπία”, το “απολίθωμα”, που “ξέχασε να πεθάνει” όπως έλεγε κάποτε κι ο Ζίζεκ (αλήθεια, πού χάθηκε αυτή η ψυχή;). Κι αυτό δεν οφείλεται φυσικά, όπως δήλωσε στην εκπομπή των Νίκου Μπογιόπουλου και Μανώλη Κοττάκη στο Real o διευθύνων σύμβουλος της MRB Δημήτρης Μαύρος, στο ότι ο κόσμος αρέσκεται να ακούει “κολλημένες” και “περίεργες” όπως τις χαρακτήρισε, απόψεις, αναγνωρίζοντας τουλάχιστον το πανθομολογούμενο, δηλαδή την εντιμότητα των κομμουνιστών. Εξάλλου δεν υπάρχει πιο κολλημένη και περίεργη άποψη από το ότι ο καπιταλισμός φέρνει ανάπτυξη και ευημερία για όλους, άποψη στην οποία ομνύουν άπαντες πλην Λακεδαιμονίων.

Εκείνο που ισχύει είναι ότι ένα μεγάλο μέρος του κόσμου, ανεξάρτητα από τα (ψευδο)διλήμματα στα οποία υποχωρεί μπροστά στην κάλπη γνωρίζει – έστω κι ενστικτωδώς – ποια είναι η πολιτική δύναμη που όχι μόνο εννοεί όσα λέει, αλλά βρίσκεται πραγματικά δίπλα του και αγωνίζεται για τη ζωή του. Αυτό εξάλλου είναι που προκαλεί και το φόβο σε όλους αυτούς που χύνουν τόνους μελάνης για “ένα κόμμα του 5%”, στις κυβερνήσεις που καταφεύγουν σε άγρια καταστολή ακόμα και συμβολικές εκδηλώσεις του κόμματος, όπως πρόσφατα στο Πολυτεχνείο, στα αφεντικά που πάντα έχουν πρώτους στο στόχαστρο τους κομμουνιστές στους χώρους δουλειάς. Γιατί ξέρουν πολύ καλά πως μπορεί τώρα η πλειοψηφία του κόσμου να μην πιστεύει στη δύναμή του να αλλάξει τον κόσμο, αλλά πιστεύει σε εκείνους που και θέλουν και παλεύουν να τον αλλάξουν στο σήμερα, και που είναι βέβαιο ότι θα γίνουν περισσότεροι όσο αυτός ο κόσμος γίνεται πιο απάνθρωπος κι οι υποσχέσεις για έναν πιο “ανθρώπινο καπιταλισμό” αποδεικνύονται ολοένα και πιο κούφιες.

Το απόσπασμα από την εκπομπή μπορείτε να το ακούσετε εδώ μετά το 9.48.