Ευχαριστούμε τις εταιρείες των Ηνωμένων Πολιτειών και της Γαλλίας – Κρεσέντο κολακείας από Τσίπρα σε πολυεθνικές και ιμπεριαλιστές για τους υδρογονάνθρακες

Ένα ποτπουρί από “success story” του Αντώνη Σαμαρά, “ευχαριστούμε τους Αμερικανούς” του Κώστα Σημίτη και αφηγήματος περί “ισχυρής Ελλάδας” της περιόδου του πασοκικού εκσυγχρονισμού θύμισε η ομιλία Τσίπρα για την υπογραφή της σύμβασης για την παραχώρηση του δικαιώματος έρευνας και εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων δυτικά και νοτιοδυτικά της Κρήτης.

Ως τεράστια εθνική επιτυχία και περίοδο που ανοίγει τους κρουνούς με μέλι και γάλα προσπάθησε να παρουσιάσει την παραχώρηση του φυσικού πλούτου στη χώρα σε μεγάλες ντόπιες και ξένες πολυεθνικές ο πρωθυπουργός, πουλώντας ταυτόχρονα φούμαρα περί “ειρήνης και σταθερότητας” στην περιοχή μέσω της “πολυδιάστατης” εξωτερικής πολιτικής της χώρας, αλλά και περιβαλλοντική ευαισθησία, διαβεβαιώνοντάς μας για την αρτιότητα των περιβαλλοντικών μελετών και τη συμβολή του έργου στη μείωση των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα. Δεν υπάρχει κανένας λόγος ανησυχίας για το περιβάλλον εξάλλου, αφού δημιουργείται βάσει της σύμβασης Μονάδα Περιβάλλοντος  με ευθύνη των εταιρειών, που δεν έχουν κανένα κίνητρο να μην ανταποκριθούν άψογα στο ρόλο του ελεγκτή και του ελεγχόμενου.

Κυριολεκτικά το μέτρημα χάσαμε από τις αναφορές και τις ευχαριστίες στις εταιρείες – αναδόχους, δηλαδή την κοινοπραξία Exxon-Total-Ελληνικά Πετρέλαια, τους “κολοσσούς” και τις “σημαντικότερες ίσως εταιρείες του κλάδου τους”, κάνοντας ειδική μνεία μάλιστα στο ότι οι δυο πρώτες αντιπροσωπεύουν και τις ισχυρές μας συμμάχους, τις ΗΠΑ και τη Γαλλία. Η πρώτη εξ αυτών εξάλλου δεν μπορούσε να λείπει, ως άλλος Μάρτης από τη Σαρακοστή, από τη σεμνή αυτή τελετή. Έτσι, πρώτο τραπέζι πίστα δίπλα στον πρωθυπουργό και τον αρμόδιο υπουργό Γιώργο Σταθάκη, δεν μπορούσε παρά να βρίσκεται ο άτυπος υπουργός συντονισμού της χώρας, Τζέφρεϋ Πάιατ, που θα ήταν ίσως ο πιο δυστυχισμένος άνθρωπος επί ελληνικού εδάφους σε μια ήττα του Σύριζα, αν δε γνώριζε πως και ο διάδοχός του έχει έτοιμη μια εξίσου στοργική αγκαλιά για τον ίδιο και την κυβέρνηση που εκπροσωπεί.

Ο μόνος που έλειπε από την ευφρόσυνη τούτη σύναξη, ήταν ο Πάνος Καμμένος, που βλέπει να υπογράφεται σύμβαση για τους αλήστου μνήμης “υδατάνθρακες”, χωρίς την παρουσία του. Θα του μείνει όμως η ηθική ικανοποίηση πως χάρη στις άοκνες προσπάθειές του, συνέβαλε τα μέγιστα στην ανάδειξη της χώρας στον καλύτερο γεωπολιτικό μεντεσέ των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στην Ανατολική Μεσόγειο και θα περιμένει κάποια στιγμή η ιστορία των αστών να του αποδώσει τα εύσημα.

Ένας άλλος μεγάλος απών από τη φιέστα είναι και ο ελληνικός λαός, που προορίζεται για το ρόλο του ενθουσιώδους πλην παθητικού χειροκροτητή των συμφωνιών που “αναβαθμίζουν το κύρος” και την προοπτική της χώρας. Στην πραγματικότητα βέβαια, αυτές μπλέκουν ακόμα πιο βαθιά τη χώρα στους ανταγωνισμούς επιχειρηματικών κολοσσών και ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, σε μια περιοχή διαρκώς έτοιμη να εκραγεί, παρά, ή μάλλον εξαιτίας ακριβώς των πλουτοπαραγωγικών πηγών που διαθέτει, τις οποίες διαφεντεύουν όμως – όχι μόνο στην Ελλάδα φυσικά – εκείνοι που κανένα δισταγμό δεν έχουν να ματοκυλίσουν το λαό για να διασφαλίσουν την πρόσβασή τους σε αυτές.