Σαν σήμερα, στις 27 του Φλεβαρη 1943, έφυγε από τη ζωή ο μεγάλος ποιητής Κωστής Παλαμάς, ο κορυφαίος εκπρόσωπος της λογοτεχνικής γενιάς του 1880. Η κηδεία του, την επόμενη μέρα, εξελίχθηκε σε αντιστασιακή πράξη.
Γνώρισε την εξαθλίωση των λαϊκών στρωμάτων από κοντά, συμπεριέλαβε τα βιώματά του αυτά στο έργο του, αλλά έκανε και τις επιλογές του. Υπερέβη τα ταξικά τείχη που αντικειμενικά τον χώριζαν από αυτόν τον κόσμο, γεγονός που εκδηλώνεται σαφώς στην απόφασή του να υποστηρίξει το Κομμουνιστικό Κόμμα.
Είμαι εργάτης της πόλης, τεχνίτης που λέμε σε τούτη τη χώρα, όμως το ιδανικό μου βλασταίνει σε έναν πλατύ διεθνιστικό ορίζοντα, στο δικαίωμα του να είσαι ελεύθερος και να απαιτείς δικαιοσύνη, αν και για να αγγίξεις αυτή την τελειότητα είναι απαραίτητο να χυθεί το δικό σου και το ξένο αίμα. (Από το Πρώτο Μανιφέστο του Σαντίνο, 1 Ιουλ. 1927)
Πες μου, πες μου —ρωτάω έναν φίλο— Πώς ήτανε, πες μου, ο Καμίλο;
Δεν είναι δάκρυ αυτό στα μάτια μας αϊτέ
Σαν σήμερα, στις 21 Γενάρη 1984, έφυγε από τη ζωή ο Γιάννης Σκαρίμπας. Πολυδιάστατη προσωπικότητα και «ιδιόρρυθμος» χαρακτήρας, μέσα από τη γραφή του καυτηρίαζε τα κακώς κείμενα και τα πνευματικά ήθη της εποχής του. Το έργο του καρφί στο μάτι της βολής και της συντήρησης.
Μ’ ένα χαμόγελο γαρύφαλλο αναμμένο Που δεν κατάφερε ούτε η εκτέλεση να σβήσει
Νικάει η αγάπη τούτη τη μέρα. Ουρλιάζει η έχθρα φυλακισμένη. Τα μπράτσα κλείνει τ’ αργό σκοτάδι. Η αιωνιότητα τα μπράτσα ανοίγει. Γράφει ένα όνομα μες στη σιωπή.
Σαν σήμερα, 16 Δεκέμβρη, πριν από 46 χρόνια «έφυγε» ο μεγάλος κομμουνιστής ποιητής Κώστας Βάρναλης, αφήνοντας όμως άσβεστο πίσω του το φως που πάντα καίει…
Η Λευκή Πανούκλα δεν περιορίζεται πια στους δυστυχισμένους του κόσμου αυτού. Κάνει ό,τι έκανε και πριν από εκατό χρόνια. Αιωρείται σαν μολυσμένο σύννεφο πάνω από τον ορίζοντα της Δύσης, έστω κι αν ακόμα τα θύματά της είναι μόνο οι φτωχοί.
