“Σαν ξέρεις πως δεν έχεις τίποτα να χάσεις Όπλα αρκετά οι αστυνόμοι τους δεν έχουν!”
πυρετικός σαν ένα μικρό φωτεινό σύμπαν στις ατέρμονες νύχτες διόρθωσες το αξιοθρήνητο έργο του Θεού
“Δεν υπάρχει το απόλυτο σκοτάδι Είσαι καταδικασμένος να ελπίζεις!”
Ούτε να φεύγεις ούτε να μένεις, να αντιστέκεσαι, έστω κι αν είναι βέβαιο πως θα υπάρξει περισσότερος πόνος και λησμονιά
“Σιχαίνεσαι τους ζωντανούς; Μην κλαις τους σκοτωμένους! Απ’ τα ιερά τους κόκκαλα, πρώτη του Μάη και πάλι, θα ξεπηδήσει ο καθαρμός κ’ η λεφτεριά του ανθρώπου…”
Την Πρωτομαγιά του 1909 γεννήθηκε ο μεγάλος μας ποιητής Γιάννης Ρίτσος. Μέρα της παγκόσμιας εργατιάς και σύμβολο των αγώνων και των θυσιών των ταπεινών και καταφρονεμένων, των προλεταρίων όλης της Γης.
“…όμως το γαίμα των παιδιώνε σας βγαίνει πάνω απ’ το μαύρο κόκκινο της θυσίας, της αγρύπνιας κόκκινο, κόκκινο της αυγής και της ελπίδας, το κόκκινο της λευτεριάς, κόκκινο κατακόκκινο…”
Δυο από τα πιο δημοφιλή ποιήματα της Μαρίας Πολυδούρη, το «Έλα γλυκέ» και το «Γιατί μ’ αγάπησες» σε 5 + 5 μελοποιήσεις – ερμηνείες
“Ανατρέχουμε σ’ αυτόν για να εκφράσουμε με τα δικά του λιτά, προσγειωμένα, συγκρατημένα λόγια δικές μας σκέψεις για τα δικά μας προβλήματα — αιώνια προβλήματα του ανθρώπινου βίου. Όπως συνηθίζουμε να λέμε τώρα – υπαρξιακά. Και θα ήθελα να υπογραμμίσω – συνειδησιακά.”
Είναι κάτι που δεν μοιάζει με τίποτα το πένθος αυτό των νέων για τούς νέους. Σα να ξέρουν αυτοί κάτι, ένα μυστικό, κάποιο σύνθημα, που τους δένει μεταξύ τους. Οι μεγάλοι δεν το υποψιάζονται, είναι ανίκανοι να το νιώσουν…Εμείς, την ώρα εκείνη που πορευόταν προς τον τάφο το λείψανο τής Μαρίας Πολυδούρη, ακούγαμε σκοτεινά μέσα μας ν’ ανακρούεται το επικό εμβατήριο μιας εποχής.