Το διαχρονικής αξίας και πάντα επίκαιρο μυθιστόρημα του Κώστα Μπόση, «…και το τρένο τραβούσε για τα ξεχερσώματα», αποτελεί μια εξαιρετική πρόταση για διάβασμα – μελέτη του σοσιαλισμού μέσα από τη λογοτεχνία.
“Η Ελλάδα, που λες, δεν είναι μόνο πληγή…”
Πάντα θα παλεύεις, είσαι Εσύ και Αυτοί και το ενδιάμεσο σε τυραννάει.
Πάει ένας χρόνος που είμαστε στα σπίτια μας κλεισμένοι 200 χρόνια ελεύθεροι μα πολιορκημένοι
Όσο για τις τερατώδεις αδικίες της οικονομικής σας οργάνωσης, όσο για τις ανάγκες των εργατών, όσο για το οικονομικό σπαθί που αντικατέστησε το σπαθί του αριστοκράτη, δε λέτε λέξη. Το σοσιαλισμό, τον καταπνίγετε και τον αρνείστε. Σε αυτό το σημείο, συμφωνείτε και ταυτίζεστε πλήρως, δεξιοί κι αριστεροί, συντηρητικοί και δημοκρατικοί.
Σαν σήμερα, στις 20 του Απρίλη 1922, γεννήθηκε ο μεγάλος μας ποιητής Τάσος Λειβαδίτης. Τους απλούς καθημερινούς ανθρώπους υπηρέτησε με την ποίηση και με τον δρόμο που βάδισε στη ζωή. Πάλεψε μέσα από τις γραμμές της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης και βίωσε μετά την Κατοχή διώξεις και εξορίες για τις ιδέες του.
Το σπορ αυτό δεν αφορά μόνο τις «γυναικούλες» σαν αυτές του Γκαβιράτε, που πρωταγωνιστούν στο διήγημα του Ροντάρι, αλλά γενικά τους ανθρώπους μιας κοινωνίας, ασχέτως ηλικίας, κοινωνικής τάξης και «μορφωτικού» επιπέδου. Μάλιστα, θα έλεγα ότι χαρακτηρίζει όχι μόνο και όχι τόσο τις γυναίκες αλλά περισσότερο τους άντρες…
“Τρυπώ τις φλέβες μου για να χαθώ απ’ τα χαρτόκουτα, απ’ τη δουλειά που μ’ έπνιξε κι έπειτα μου στέρησε η ρουφιανιά πλησίον της χριστιανικής σου δουλοπρέπειας…”
«Γεννήθηκα κόκκινος, κατακόκκινος», έλεγες, περήφανα, γλυκά. Χιλή. Εκείνα τα χρόνια. Σ’ ένα δωμάτιο ξενοδοχείου, αφού οι γονείς σου είχαν κλεφτεί. Πατέρας κομμουνιστής και μάνα Ινδιάνα, Μαπούτσε. Καλφουκούρα, «πέτρα γαλάζια» στα μαπουδουνγκούν. Και με «το ωραίο όνειρο να είσαι νέος δίχως να ζητάς την άδεια». Μα ναι. Είναι παράξενη η ζωή. Και το τι μπορούν να χτίσουν τα λόγια.
Ο πολιτοφύλακας που πεθαίνοντας από τα πυρά των γιάνκηδων έγραψε με το αίμα του το όνομα του Fidel. Ζει μονάχα όποιος πεθαίνει / με την καταχνιά μπροστά του / και την ξαστεριά στο αίμα.
