Πεζογράφος, παιδαγωγός και αγωνίστρια, η Έλλη Αλεξίου έζησε περίπου έναν αιώνα, πάντα κοντά στον άνθρωπο και στα παιδιά που λάτρευε. Πίστευε στην ανθρώπινη αξία. Δεν ανήκε στο ΚΚΕ για να καρπωθεί ή ν’ αναδειχτεί μέσα από αυτό. Όταν ήθελε να ορκιστεί έλεγε: «Στο λόγο της κομματικής μου τιμής»
Η βουλγάρικη ποίηση είναι αδιανόητη χωρίς τον Γκέο Μίλεφ, και ο “Σεπτέμβρης” είναι μια ανεπανάληπτη κορφή, και για τον ποιητή και για την ποίηση…Ο Μίλεφ ανήκει στους πρωτοπόρους διανοούμενους που έβαλαν πλάτη ν’ ανοίξει ο δρόμος προς μια νέα κοινωνική οργάνωση, που χαράχτηκε στη Ρωσία του Λένιν από τη νικηφόρα πορεία της Μεγάλης Οχτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης.
“Απολειφάδι περασμένου παρελθόντος με λένε ορισμένοι σήμερα μα είμαι κοστουμάκι του παρόντος κι ας λεν πως είμαι για τα σίδερα…”
Ένα κειμήλιο μεγάλης ιστορικής σημασίας βρήκε τη θέση που του αξίζει! Πιο πλούσιο έγινε από την Παρασκευή το Ιστορικό Αρχείο του ΚΚΕ, καθώς πέρασε στα χέρια του το χειροκίνητο τυπογραφικό πιεστήριο που χρησιμοποιούσε ο κομμουνιστής ποιητής Φώτης Αγγουλές στη Χίο και το οποίο βρισκόταν στο κατάστημα της Alpha Bank του νησιού.
Παναγίτσα μου, βάλε το χέρι σου να μη βρεθούν ποτέ πετρέλαια στην πατρίδα. Τότε είναι που δε θα ξανασηκώσουμε κεφάλι…
Σαν σήμερα, στις 23 του Σεπτέμβρη 1973, έφυγε από τη ζωή βαριά άρρωστος ο Χιλιανός κομμουνιστής ποιητής Πάμπλο Νερούδα. Τις τελευταίες μέρες της ζωής του βρισκόταν σε κατ’ οίκον περιορισμό από τη χούντα του Πινοσέτ.
Ψάχνουμε για σταγόνες καλοσύνης βουτηγμένοι στον ωκεανό της αδικίας. Τα δάκρυα μου σήμερα έχουν το όνομα αυτών που αδικήθηκαν.
“Αντίο απαραβίαστο του ατόμου μου, αντίο απλό ζεστό μέλλον, αξιέπαινες φιλοδοξίες, αντίο αθωότητα.”
“…οι στέγες μού έρχουνται ώς τους ώμους κι όσο μακριά και να κοιτάξω βλέπω γονατιστούς ανθρώπους λες κάνουνε την προσευχή τους…”
Ένα ποίημα του Γιώργου Δ. Μπίμη