…εις των αιώνων τους αιώνες
“Εκείνος που μας έφυγε, θυμάται το Σεπτέμβριο στην Ιρλανδία, την παλιά μας Κύπρο και την Αφρική. Ευλογεί την ρωμιοσύνη και τη φορά στερνό του ρούχο…”
Σαν σήμερα έφυγε από τη ζωή ο Γιώργος Κοτζιούλας, σπουδαίος ποιητής και πεζογράφος, μεταφραστής, κριτικός και θεατρικός συγγραφέας.
Η Κατιούσα αγαπάει την ποίηση, γιατί η ποίηση είναι τέχνη και η τέχνη είναι η τροφή του μυαλού και της ψυχής, είναι το καύσιμο της λοκομοτίβας που σέρνει την κοινωνία στο δρόμο προς την Επανάσταση.
Με αυτά τα ποιήματα ξεκίνησε η συνεργασία του Γιάννη Ρίτσου με τον Ριζοσπάστη, ενώ την ίδια χρονιά (1934) έγινε και μέλος του ΚΚΕ.
Τον ρώτησα γιατί είναι έτσι σκληρός μ’ έναν άνθρωπο που ήταν δυο χρόνια στο κάτεργο. Απάντηση: Δε φταίω ‘γω που ήσουνα στο Μαουτχάουζεν, ούτε ξέρω τι γινόταν εκεί! Το στρατόπεδο, του λέω, είναι μόνο μισή ώρα από δω και τα συνεργεία δουλεύανε και στα χωράφια! Μπορεί και στα δικά σου χωράφια! Πώς δεν ξέρεις τι γινόταν εκεί!
ΑΠΟΨΕ όπου στου καλοκαιριού το πτώμα βαθιά του ανέμου το στιλέτο είναι μπηγμένο είδα το μελαμψό σου πρόσωπο στο δώμα, προφίλ Τσιγγάνου, στις σκιές ζωγραφισμένο.
Δυο ποιήματα του Θανάση Σάλτα για τους πεσόντες στο Μπλόκο της Κοκκινιάς και στο Μπλόκο της Καισαριανής
Όπως ακριβώς υπάρχουν ποιητές που βρίσκουνε μορφή έκφρασης στο δράμα ή στο αφήγημα, υπάρχουν κι εκείνοι που επιλέγουν τη δράση και το λόγο και σε όλη τη διάρκεια της ζωή τους, με τα έργα τους, αφήνουν στην ιστορία το ίχνος της ποίησης. Τέτοια είναι η περίπτωση του Φιντέλ Κάστρο.
Απ’ άκρη σ’ άκρη Μέλι είναι η χώρα μου Κι αναμμένο είναι κάρβουνο Κι άνεμος που δεν στροβιλίζεται Σε πράσινα φύλλα
