Το Θέατρο και Εμείς

Ήρθε η ώρα να μη μιλάμε «διακριτικά» ή ακροθιγώς -όπως έκανα η αφεντιά μου ως τώρα, όχι από φόβο αλλά με τη σιγουριά πως υπήρχαν σαφείς υπαινιγμοί- αλλά στα ίσια και κατάμουτρα στην νέα τάξη που επιβάλλει το Σύστημα στο δικό μας ιερό χώρο.

Ναι! Με κεφαλαίο το Εμείς. Όχι από ματαιοδοξία. Μακριά από μας.

Εμείς  όλοι -παλιοί και νέοι- που είμαστε οι εργάτες του, που το αγαπάμε διεκδικώντας, που είναι το ψωμί μας, με μια λέξη που περιέχει όλες τις ανάγκες μας, που δεν χρειάζεται να υπεραμυνθούμε με μεγαλοστομίες για την πολιτιστική του και καλλιτεχνική υπόσταση ή για τη σημαντική προσφορά του στο σύνολο, που θεωρούμε αυτονόητα όσα πλουτίζουν τα εφόδιά μας και την αναγκαιότητα της διαρκούς αναζήτησης, και,κ αι…

Ήρθε η ώρα να μη μιλάμε «διακριτικά» ή ακροθιγώς -όπως έκανα η αφεντιά μου ως τώρα, όχι από φόβο αλλά με τη σιγουριά πως υπήρχαν σαφείς υπαινιγμοί- αλλά στα ίσια και κατάμουτρα στην νέα τάξη που επιβάλλει το Σύστημα στο δικό μας ιερό χώρο.

Και πρέπει να πω ένα ηχηρό μπράβο και να σφίξω το χέρι στους ομότεχνούς μου, στους συναδέλφους που τόλμησαν να αντιδράσουν σε αυτή τη λαίλαπα που λέγεται διαδικτυακή παρουσίαση θεατρικών παραστάσεων. Και είναι λαίλαπα γιατί έχει επεκτατικές και υπό τύπον μονιμότητας προθέσεις. Για του λόγου το αληθές πριν ακόμα ξεκινήσει καλά-καλά η καραντίνα, το Από Κοινού Θέατρο, το δικό μας θέατρο, δέχτηκε πληθώρα προτάσεων για διάθεση υλικού -ακόμα και αποσπασμάτων- και στην αρνητική μας απάντηση επέμεναν να μας «βοηθήσουν» με το επιχείρημα στο βάθος πως αυτό είναι το μέλλον του θεάτρου.

Απαντούμε λοιπόν πως δε χρειάζεται να ξαναδώσουμε τον ορισμό του τι σημαίνει θέατρο, όχι μόνο για μας αλλά για όλους που το αγαπάνε και κυρίως για όσους το υπηρετούν.

Όσο κι αν είναι δύσκολο εμείς θα συνεχίσουμε τον αγώνα για θέατρο ζωντανό εις τους αιώνες των αιώνων.

Κι αν με είδατε κι εμένα σε κάποια παράσταση διαφημιζόμενου σχήματος «άδολης προσφοράς», σας αποκαλύπτω πως ούτε καν με ρώτησαν. Έμαθα -από μαθήτριά μου- πως θα με «καμαρώσει» σε παράσταση που έπαιξα πριν πολλά χρόνια και που δεν έχω καν αντίγραφο. Έτσι κι αλλιώς τις παραστάσεις όλες μα όλες -εδώ και 47 χρόνια- τις φυλάω ευλαβικά στις αναμνήσεις μου και θέλω όσο έχω δύναμη να προσθέσω κι άλλες στη συλλογή μου.

Κι όποιος τολμήσει να με βάλλει στο περιθώριο με οποιοδήποτε τρόπο…

Να είμαστε όλοι γεροί και δυνατοί για την επόμενη μέρα.

Συνάδελφοι Αvanti πάντα μαζί.

Facebook Twitter Google+ Εκτύπωση Στείλτε σε φίλο

Κάντε ένα σχόλιο: