Αιμίλιος Βεάκης, «Ήταν δάσκαλος στο καλό θέατρο…έζησε και δίδαξε τον καλό και ωραίο αγώνα»
Ο Αιμίλιος Βεάκης σεβάστηκε το ρόλο του ως άνθρωπος και καλλιτέχνης που ασκεί κοινωνικό λειτούργημα. Έμεινε σταθερά όρθιος σε όλες τις δυσκολίες που αντιμετώπισε στο μακρόχρονο και δημιουργικό του βίο, έχοντας βαθιά επίγνωση ότι ο γονατισμένος καλλιτέχνης χάνει τον ιστορικό και μοναδικό ρόλο να ποιεί ήθος.
Στις 29 του Ιούνη 1951 έφυγε από τη ζωή ο κορυφαίος εκπρόσωπος της υποκριτικής τέχνης και αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης Αιμίλιος Βεάκης.
Γεννήθηκε στις 13 του Δεκέμβρη 1884, από οικογένεια που έφερε καλλιτεχνική παράδοση, ορφάνεψε από μικρός και αγωνίστηκε για να παρακάμψει τις επιθυμίες των συγγενών του που τον προόριζαν για οικονομικές σπουδές και να πραγματοποιήσει το όνειρό του και να γίνει ηθοποιός.
Σπουδαίος καλλιτέχνης (υπήρξε επίσης λογοτέχνης) και προσωπικότητα, αφιερώθηκε στο θέατρο, το οποίο υπηρέτησε για μισό αιώνα ερμηνεύοντας κορυφαίους ρόλους του παγκόσμιου και ελληνικού δραματολογίου (διέπρεψε σε όλα τα είδη της υποκριτικής τέχνης), έχοντας παράλληλα τις ευαίσθητες κεραίες της ψυχής του ανοιχτές στις αγωνίες, τα βάσανα και τους αγώνες του λαού, στους οποίους συμμετείχε. Τον χαρακτήριζαν η συνέπεια, η εργατικότητα, το ήθος και η ακεραιότητα του χαρακτήρα.
Στην Κατοχή οι Ιταλοί τον συλλαμβάνουν και τον κλείνουν στις φυλακές Αβέρωφ. Εντάσσεται στις γραμμές του ΕΑΜ και τον Δεκέμβρη του ΄44 οργανώνει αυτοσχέδιο θίασο για τους αντάρτες του ΕΛΑΣ και τους κατοίκους της υπαίθρου.
Με τη Συμφωνία της Βάρκιζας και με κλονισμένη υγεία προβαίνει στην περίφημη δήλωσή του: «Μισώ τα τυραννικά καθεστώτα, το Φασισμό και τη Βία. Πιστεύω ότι ο ιμπεριαλισμός οδηγεί και διαιωνίζει την αλληλοσφαγή των Εθνών. Επιζητώ και εύχομαι την ειρηνική συμβίωση των λαών όλης της γης κάτω από ελεύθερα δημοκρατικά καθεστώτα. Είμαι δημοκράτης και ανθρωπιστής».
Κυνηγημένος από το μεταβαρκιζιανό καθεστώς, άρρωστος και χωρίς δουλειά λόγω τον πολιτικών του φρονημάτων, αναγκάζεται να αποχωρήσει από το θέατρο. Μετά από πολλές δημόσιες διαμαρτυρίες θα επιστρέψει στο Εθνικό Θέατρο, μόλις το 1951 και θα πρωταγωνιστήσει παίζοντας τους τελευταίους του ρόλους με την Κυβέλη μέχρι τις 29 του Ιούνη, που θα αφήσει την τελευταία του πνοή από εγκεφαλικό επεισόδιο, μόλις στα 67 του χρόνια.
Εκτός από το θέατρο πρωταγωνίστησε στον βωβό κινηματογράφο. Έγραψε ποιήματα και πεζό λόγο, καθώς επίσης και θεατρικά έργα που παίχτηκαν στο Εθνικό.
Ο αγαπημένος ηθοποιός και συγγραφέας Βασίλης Κολοβός για τον Αιμίλιο Βεάκη:
«Ο Αιμίλιος Βεάκης ήταν ένας αληθινά μεγάλος ηθοποιός. Ένας ηθοποιός που σεβάστηκε το ρόλο του ως άνθρωπος και καλλιτέχνης που ασκεί κοινωνικό λειτούργημα.
Έμεινε σταθερά όρθιος σε όλες τις δυσκολίες που αντιμετώπισε στο μακρόχρονο και δημιουργικό του βίο, έχοντας βαθιά επίγνωση ότι ο γονατισμένος καλλιτέχνης χάνει τον ιστορικό και μοναδικό ρόλο να ποιεί ήθος.
Ήταν δάσκαλος στο καλό θέατρο, ήταν δάσκαλος για την καλύτερη ζωή, έζησε και δίδαξε τον καλό και ωραίο αγώνα. Ήταν δάσκαλος σε όλες τις πλευρές της ζωής που συνθέτουν την έννοια άνθρωπος.
Ο Αιμίλιος Βεάκης στο χώρο του θεάτρου αλλά και της πνευματικής ζωής του τόπου μας, υπήρξε σημαντικός. Ο Αιμίλιος Βεάκης είχε όλες τις αρετές του νεοέλληνα ηθοποιού και με την προσωπική του στάση ζωής ανέβασε το κύρος, την υπόληψη και την αξιοπιστία των ηθοποιών σε μια εποχή που τους χαρακτήριζαν απλά γελωτοποιούς μιας χορτασμένης κοινωνίας. Ήταν μια εποχή που ο κοινωνικός ρόλος του ηθοποιού δεν αναγνωριζόταν και μόνο γι’ αυτό όλοι οι Έλληνες ηθοποιοί θα πρέπει να θυμούμαστε με ευγνωμοσύνη τον Αιμίλιο Βεάκη».
