Ταξική Σκέψη και Βαλκανικοί Ρυθμοί – “Η Τζαμάικα των Βαλκανίων”

Για όποιον δεν το πήρε γραμμή Το Σφάλμα και ο Raibo έβγαλαν νέο άλμπουμ! Όντας μεγαλωμένοι, κάποιοι από εμάς, με Rebellion Connexion, Totem και τέλος πάντων Λίγκα, ήταν οριακά ηθική μας υποχρέωση να ακούσουμε τα νέα κομμάτια που έσκασαν την προηγούμενη εβδομάδα.

“Η Τζαμάικα των Βαλκανίων” λοιπόν σκάει 5 χρόνια μετά το τελευταίο άλμπουμ του Σφάλματος και 2 χρόνια μετά το τελευταίο άλμπουμ του Raibo, να μας δώσει λίγη αισιοδοξία και ένα ψυχικό boost για τους αγώνες που ήρθαν και που έρχονται.

Θα περίμενε κανείς ότι ένα άλμπουμ που κάνει release μέσα στην καρδιά της άνοιξης, να χαρακτηρίζεται από το funky ύφος της Reggae συ συνδυασμό με τα έντονα χαρακτηριστικά της μουσικής των Βαλκανίων και τέλος! Να έχει στίχο ανάλαφρο και συμβατικό! Να λέει για μπύρες στην ακροθαλασσιά, ηλιοβασιλέματα και βοτσαλάκια στις παραλίες….

Όποιος το περίμενε αυτό, μάλλον δεν ακούει Λίγκα…

Και για να είμαστε ειλικρινείς, όποιος δεν ακούει Λίγκα θα πρέπει να σκεφτεί καλά τις μουσικές του επιλογές και να αναθεωρήσει!!!

Κατά τη γνώμη μου, πρόκειται για έναν δίσκο εντελώς αυτοβιογραφικό, που έρχεται να προσδώσει μια νέα χροιά και δυναμική στους ήχους που είχαμε συνηθίσει να ακούμε τόσο από Σφάλμα, όσο και από Raibo, με έντονο όμως το προσωπικό αποτύπωμα και ύφος. Με στίχο ξεκάθαρα πολιτικό και περιεχόμενο ξεκάθαρα ταξικό.

Μιλώντας για τον πόλεμο, για τις σχέσεις εργασίας, τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει η τάξη μας στο σήμερα στους χώρους δουλειάς, διασκέδασης, στις ανθρώπινες σχέσεις. Για τις ευθύνες του κράτους, για την ζωή στον καπιταλισμό. Για την ανάγκη ταξικής πάλης, για τις κατακτήσεις μέσα από αυτή. Για την οργανωμένη ζωή και δράση και το αίσθημα ελπίδας που αυτή προσδίδει στον άνθρωπο σήμερα!

Ως προς την μουσική παραγωγή, χαμούλης! Ξέρουμε όλοι μας βέβαια πως στο Σφάλμα αρέσει να πειραματίζεται με τους ήχους…

Από τις funky νότες του “Παρατήστε τα”, στο μιξ ήχων ρεμπέτικου και reggae στο “malacca strait (πειρατές)”, στους jazz υποτόνους του “Όταν θα βλέπουμε μαζί την αυγή”. Από το μπιτ έντονα επηρεασμένο από το Βαλκανικό στοιχείο στο “Δεν έχουμε Φταλε”, στο μελαγχολικό μπιτ στις “Γκλοπιές” και πίσω στον funky ήχο στο “Το περίμενα λίγο πιο ωραίο”. Από τους χιπ-χοπ τόνους των “Μικρά live”, στους έντεχνους του “Toshiba” και τέλος στους ανακατεμένους ήχους soft rock και house του ξεκάθαρα αυτοβιογραφικού “Έφτασα πάλι κουρασμένος”.

Το άλμπουμ, δημιουργεί στον ακροατή του μία σειρά συναισθημάτων και προβληματισμών, όπως και θα έπρεπε να κάνει κάθε άλμπουμ κάθε καλλιτέχνη που σέβεται την δουλεία του και ας έχει μόνο 9 κομμάτια. Σας προσκαλώ λοιπόν με τη σειρά μου να το ακούσετε και να μας πείτε την γνώμη σας.

Όσο για εμάς… ξέρουμε ότι θα είμαστε εδώ και του χρόνου το καλοκαίρι, σύσσωμοι, να ακούμε τα παιδιά σε μικρά και σε μεγάλα live και ας πέφτουν γκλοπιές. Γιατί ανεξαρτήτως αν είμαστε κουρασμένοι, ανεξαρτήτου τι οδηγούμε και αν έχουμε λεφτά η όχι, δεν τα παρατάμε γιατί πάντα το μέλλον μας μπορεί να γίνει και λίγο πιο ωραίο…